One year Down Under...
Hey iedereen in het verre België!
Wel..............
De verloren dochter is BACK!
Momenteel zit ik op de Indian Pacific, net zoals de Ghan een legendarische Australische trein, die me na mijnacht fantastische weken reizen, van Adelaide terug naar mijn 'thuisstad' Sydney brengt... . En wat doet een mens zoal tijdensdrie treinritten van telkens meer dan 24u? Eten (of course, we tellen 5kg extra sindsacht weken geleden, maar ja...living the good life heeft ook zijn nadelen!), uit de venster staren (outback van Darwin tot Adelaide, met hier en daar wat kangoeroes en wilde kamelen, waarvan onze chauffeur er helaas enkele vermoord heeft :S, en van Adelaide naar Sydney: zonnige uitgestrekte bloemenvelden die me aan Limburg doen denken -maar met zon dan wel-), mensen observeren (medebackpacksters naast mij, gezin met luid en nasaal klinkende peuters voor mij (:-() en bejaarde man achter mij die de krijsende kinderen met afschuw bekijkt, continu afkeurend het hoofd schudt en iets onverstaanbaars mompelt (de Aussie versie van opa!)). Met andere woorden: hoog tijd voor iets nuttigs, namelijk: het neerpennen van een samenvatting van mijn voorbije 14 maanden Down Under! ( En jullie zijn gewaarschuwd: mij kennende wordt dit mogelijk meer een roman dan een blogpost ;-))
Ondanks mijn goede voornemens bij het begin van 2012, kwam het er niet van mijn blog bij te houden en verliep alle communicatie via Facebook en mijn column. Maar het leek me wel fijn (nu ik toch geen andere zak te doen heb), mijn 'highlights' van het voorbije jaar even te 'overlopen' (ahum), en jullie nadien ook een verslag te geven van de onvergetelijke 8 weken doorheen Australie die ik er nu net heb opzitten!!!
Maar goed, laten we beginnen bij het begin! Op 12 Juni 2011 verliet ik NZ en vloog ik dus naar Cairns in NO-Australië. Vlak na mijn tijd in Cairns heb ik nog een dagboekfragment getypt maar nooit gepubliceerd op mijn blog, maar -met slechts een jaartje vertraging- is het hier dan toch:
Australia part 1: Cairns (van 12/06 t/m 24/08)
Heaven is a place on earth
Na een triest afscheid van Celine op de luchthaven van Auckland, zat ik vol spanning op het vliegtuig richting Cairns, klaar voor mijn nieuw avontuur!!
Na zoveel gevlogen te hebben tijdens het voorbije jaar, dacht ik intussen wel van mijn vliegangst verlost te zijn. Yeah right! Ik had me nog maar net genesteld in mijn windowseat, toen de vriendelijke piloot aankondigde dat 'we er 6u in plaats van 5u over zouden doen, aangezien het een turbulente vlucht zou worden wegens een zware storm boven de oceaan'. Lap, daar begon het al: elk rampscenario flitste door mijn hoofd en ik ging er van uit dat ik in mijn eentje zou verdrinken in de Pacific Ocean. Vanaf het moment dat we opstegen, heeft het vliegtuig heen en weer geschokt en bleken eten/ drinken/ pitten/ opstaan/ naar de wc gaan uitgesloten. Wetende dat een half uur na het opstijgen mijn blaas al op springen stond, moet ik jullie dus niet uitleggen hoe afschuwelijk deze vlucht was! Maar na 5,5u vliegen kwam er een keerpunt: de storm ging liggen, de lucht onder ons werd helderblauw, mijn blaas had zich neergelegd met de uitzichtloze situatie en mijn groene huidskleur ebde langzaam weg. En toen kwam kippenvelmoment #1: onder mij verscheen het Great Barrier Reef: appelblauwzeegroen en nog mooier dan ik me ooit had voorgesteld! Een half uurtje later landden we in Cairns en was ik Down Under, in het magische land van de koala's, kangoeroes, krokodillen en aboriginals (en die laatsten blijken achteraf de gevaarlijkste van allemaal :S)!
Het was op dat moment nog putje 'winter', maar de lucht was helderblauw en de temperatuur schommelde rond de 28?, dus mijn Aussie avontuur kon gewoon niet beter beginnen! Mijn hostel was super (na 14 maanden doorheen Oz is de hostel in Cairns nog steeds mijn favoriet!) en de ideale plaats om andere backpackers te leren kennen. Ik ben verschillende keren van kamer verhuisd en het lot bracht me telkens naar kamers met ENKEL kerels, waar ik intussen al de voordelen van ontdekt heb: meer ruimte voor mijn bagage (aangezien 90% van de kerels reist met een rugzak die ongeveer even groot is als mijn toiletzak), ze doden spinnen (grootste voordeel in Australië!), ze slapen als rozen (ik kon mijn haar föhnen om 6u 's ochtends en kereltjes verroerden geen vin), en de meesten onder hen waren hilarisch. Zo deelde ik meestal een kamer met Luca de Italiaan, die elke nacht in zijn slaap in het Italiaans lag te vloeken, onverstaanbare epistels vertelde, en elke dag stipt om 20u met ‘la mamma' in Italië belde. En dan was er nog Eddie: de Engelsman die mij meteen graag had toen mijn wekker tijdens de eerste ochtend MMMbop begon te spelen, want hij bleek toch wel een grote Hanson-fan te zijn ('OMG of course I know them, who do you think I am??'). (Helaas heb ik na 14 maanden mijn mening over kamers met kerels delen, moeten aanpassen, nadat ze elke avond andere meisjes begonnen mee te brengen, en met hun zatte botten op mijn bagage begonnen overgeven, met als gevolg dat ik sinds juli 2012 dan ook nog enkel in 'female dorms' verblijf :S !)
Anyways, al mijn roommates vielen heel goed mee en ik stond vanaf dag 1 in de ganse hostel bekend als 'the Belgian girl that goes 'backpacking' with 3 suitcases and has Mmmbop as an alarmclock' ;-). Eén van de meisjes waarmee ik optrok was zelfs zo vriendelijk om me al haar kleren te geven vooraleer ze terug naar Engeland vertrok, waardoor mijn 3 valiezen er al snel 4 werden... (En later werden het er 5, en 6, ...)
Het spijtige is dat je in hostels veel mensen ziet komen en gaan. Heb je net een nieuwe 'vriendschap' gesloten, weet je dat je die persoondrie dagen later waarschijnlijk nooit meer terug zal zien. Cairns is een plaats waar veel backpackers een tussenstop maken, maar de meesten blijven maar voor een paar dagen en gaan dan weer voort, wat het dus moeilijk maakte een 'vaste kliek' op te bouwen zoals in NZ.
Mijn eerste indruk van Cairns was heel anders dan verwacht, het had iets weg van een Mediterraans stadje à la St. Tropez, en ik voelde me veel meer in Frankrijk dan in Australië (en 70% van de backpackers in Cairns bleken nog Fransen ook, putain). Het was heel mooi en gezellig, maar doordat er in Cairns centrum geen strand was, en de zee niet turquoois was zoals ik ze vanuit het vliegtuig gezien had, zag het er gewoon heel anders uit dan ik me had ingebeeld. Maar vanaf dag 2 ben ik meteen op verkenning gegaan en deed ik tal van excursies, die me al snel deden beseffen in wat een PRACHTIG werelddeel ik terechtgekomen was.
Het centrum van Cairns had dus geen strand, maar wel een artificieel aangelegde (krokodil-vrije!) lagune, waar iedereen gratis kon zwemmen en zonnen, en op een drukke weekend-dag zag het er een beetje uit als Kapermolen maar dan zonder allochtonen en met palmbomen ;-). Er was een prachtige haven en elke avond (en dan bedoel ik echt ELKE avond) zag ik er de mooiste zonsondergangen.
Ik deed excursies naar Fitzroy Island en Green Island, tropische eilandjes ten midden van het rif en net zo mooi als Fiji! En een uitstap om nooit te vergeten was een 2-daagse trip naar Cape Tribulation, waar de Daintree Rainforest (oudste regenwoud ter wereld) samenkomt met het Great Barrier Reef. Hier spotte ik mijn eerste krokodillen in het wild, cassowaries (zeer zeldzame soort struisvogel) en helaas ook... monstrueuze spinnen
Maar Tine zou Tine niet zijn als ze -zelfs in het heerlijk relaxte Cairns- niet af en toe volledig aan het stressen zou zijn. En het betrof hier meer bepaald jobhunt-stress. Want ik MOEST asap een job vinden of mijn zuurverdiende NZse dollars zouden er snel doorzitten!
Gelukkig werd ik omringd door de immer-relaxte Aussies, die me al snel hun 'no worries'-filosofie aanleerden. Het moeten zo wat de twee meest gehoorde woorden zijn sinds mijn aankomst Down Under. De baas van de hostel vertelde me niet te stressen, er zou wel iets uit de bus komen: 'No worries Tinaaaaaaaaaaaa, it's gonna be aaaallright!'
En ja hoor, na een paar dagen vond ik een job in een strandbarretje in Palm Cove, één van de noordelijke (en één van de mooiste!) stranden van Cairns!! Mijn bazen (John, een hele sympathieke man van begin 50 en een grote aanhanger van de no worries-filosofie, en zijn vrouw Vicky) waren SUPERvriendelijk en stelden me meteen op mijn gemak. Ik heb er in totaal twee maanden gewerkt en had er een supertijd: elke ochtend fietste ik (15km!) met plezier (!!!) naar mijn werk en eindigde ik mijn dag met een plons in de oceaan, that's the life! Zelfs tegen mijn dagelijkse fietstocht keek ik niet op, want er gebeurde altijd wel iets: de kangoeroes waren er altijd, maar één dag had ik zelfs het geluk een krokodil (een 'saltie' oftewel een zoutwaterkrokodil, veel gevaarlijker dan de kleine 'freshies' oftwel freshwatercrocs!) op het fiespad tegen te komenen een andere dag zat er een python rond mijn fiets genesteld :-S. Klinkt spectaculair, maar in Cairns is dat zo normaal als katten die bij ons de weg oversteken!
Na een helse zoektocht naar een flat (remember mijn column over Toby, de -in mijn fantasie- knappe Franse backpacker waarmee ik een appartement zou delen maar die achteraf een 70 jaar-oude hippie en zo stoned als een garnaal bleek te zijn ), had ik ook dit keer weer geluk en kwam ik terecht in een prachtig nieuwbouw-huis in een buitenwijk van Cairns (eigen kamer, tuin, zwembad,... voor maar $100 per week, vergelijk dit met Sydney waar ik $210 per week betaal voor een GEDEELDE kamer in een appartement!!), dat ik deelde met een Australische homo Scott (once again omringd door homo's) en Luca, de gekke Italiaan uit mijn hostel. Lieve flatmates die achteraf ook echte lifesavers bleken te zijn aangezien ze de monstrueuze huntsmanspiders (ongevaarlijk, maar met afmetingen zo groot als een soepbord niet goed voor het hart!) in mijn kamer kwamen doden!!
Bon, om een lang verhaal (semi) kort te maken: Mijn tijd in Cairns was fantastisch, en het is zeker een plaats waar ik ooit terug naartoe hoop te gaan!!!
En nu de rest van het verhaal (weer geschreven op de Indian Pacific, 7/8/2012
Tijdens mijn laatste week in Cairns was het zover!!! Na lang aftellen kreeg ik EINDELIJK bezoek van het thuisfront, want Griet zou 18 dagen met mij komen roadtrippen richting Brisbane!! Haar na bijna een jaar terugzien op de luchthaven van Cairns was puur kippenvel, en na enkele dagen genieten in Cairns pikten we onze campervan op en volgden we de beroemde (en toeristische) Australische Eastcoast richting Zuiden! Enkele hoogtepunten van onze trip waren: snorkelen in Great Barrier Reef, koala's en rockwallabies in het wild spotten in onze legendarische roze Barbie-car (hi-larisch <3) op Magnetic Island, cruisen met de 4X4 over Fraser Island (grootste zandeiland ter wereld), gigantische Humpback Whales bewonderen in Hervey Bay en mijn persoonlijke favoriet: drie nachten zeilen in een luxe catamaran (lang leve onze afding-talenten!!!) in de wondermooie Whitsundays. Whitehaven Beach was, samen met Cape Leveque (West-Australia) en Playa del Carmen in Mexico, het mooiste strand OOIT gezien!! En de boottocht was gewoon magisch: vier dagen relaxen, snorkelen, zonnen, eten (fantastisch eten na twee weken op boterhammen met nep-Nutella geleefd te hebben wegens besparingen!),... een trip die ik me binnen 50 jaar zonder twijfel nog levendig zal herinneren! Maar helaas... aan alle mooie liedjes komt een eind, en na 18 fantastische dagen moest ik Griet in Brisbane terug afzetten op het vliegtuig richting Zaventem, niet wetend wanneer we mekaar weer terug zouden zien!
Nadien was het tijd voor een euhmmmm interessant nieuw hoofdstuk aan de Gold Coast.
Het zit zo: ik wist dat ik na mijn reis met Griet absoluut platzak zou zijn, en Paul (de papa van Mila en Estella in NZ) had me al lange tijd ervoor gezegd dat ik gratis bij zijn beste vriend en diens vrouw (laten we hun namen veranderen in Mick en Sandra!) aan de Gold Coast kon logeren voor zolang ik wou. Nu, ik vertrouwde Paul (slechte zet
Intussen had Mick een job voor me gevonden, en het verbaast uiteraard geen kat dat die job inhield dat ik gehuld in een bunny-pakje drankjes moest opdienen in een louche nachtclub. Mick kon er niet mee lachen toen ik 'na alle moeite die hij gedaan had' het jobaanbod afwees, en hij was wederom in een archislecht humeur :S. Uiteindelijk kwam ik de ware reden van zijn stemmingswisselingen achter de haal: op een avond pikte hij me op aan het station en was hij net aan het bellen met zijn ex en waren ze midden in één van hun vele laaiende ruzies die ik intussen al gewoon was. Maar deze keer bleek het serieus, gooide hij zijn telefoon neer in tranen en bekende hij me het hele verhaal: enkele weken geleden had hij zijn heel fortuin verloren op de beurs (en aan coke), waarna hij zelfmoord had proberen plegen (?!?) maar Sandra had hem nog net op tijd gevonden en ze was zo razend dat ze hem had laten zitten en sindsdien zat hij in zak en as. Ik stond perplex en kom Paul wel vermoorden dat hij me hier niks van verteld had!!! Achteraf bleek dat de reden waarom hij absoluut wou dat ik bij Mick ging inwonen, omdat iedereen in NZ ongerust was en ik zo een oogje in het zeil kon houden!!! In wat voor situatie was ik toch maar weer terecht gekomen? Het gevolg was dat ik me echt totaal niet meer op m'n gemak voelde en geen idee had hoe om te gaan met Mick. Nu, het moet gezegd: ik ben hem enorm dankbaar voor wat hij voor me gedaan heeft: ik heb daar een maand kost en inwoon gekregen zonder dat ik er ook maar een cent voor moest betalen. En als ik vervoer nodig had naar het station of strand, bracht hij me en kwam hij me oppikken. Maar soms kon hij me ook echt wel behandelen als een stuk vuil wat mij RAZEND maakte, maar gezien zijn emotionele staat hield ik me dan maar gedeisd
Op een dag kwam Sandra de honden oppikken en vroeg ze of ik mee wou en achteraf iets drinken met haar en haar vriendinnen (Ana was toen een paar dagen weg en ik was dus alleen in huis met Mick), waarop ik dolgelukkig ja antwoordde (eindelijk even weg uit dat huis!), wat achteraf een heel drama opleverde toen Mick me nadien beschuldigde van 'partij' te kiezen voor zijn ex, blabla, ongelooflijk!
Gelukkig trok er op een dag iemand nieuw het huis is: Tammy (die bevriend was met een vriend van Mick, en nergens anders terecht kon nadat ze besloten had haar agressieve man te verlaten). Vanaf nu was het dus officieel: ik was terecht gekomen in de Gold Coast villa der hopeloze gevallen: Mick (al zijn geld kwijt en in de steek gelaten door zijn vrouw), Ana (verslaafd aan drank, drugs en foute mannen), Tammy (weggelopen van haar agressieve echtgenoot zonder een cent te kunnen meenemen) en ik (blut, maar dat was het dan ook, vandaar dat ik vond dat ik niet in dat huis thuishoorde en er dus SNEL wegmoest!).
Nu, Tammy was superlief en -Thank God- NORMAAL. Ze leefde enorm mee in mijn zoektocht naar een job en nieuwe flat en kon Mick absoluut niet uitstaan!
Intussen was Ana door Mick het huis uitgegooid nadat ze geslapen had met zijn beste vriend. (Ik wist ervan maar het moest geheim blijven, maar uiteraard kwam Mick het alsnog te weten en kreeg ik het onder mijn voeten omdat ik niks gezegd had!) Het arm kind werd op staande voet op het vliegtuig terug naar Melbourne gezet aangezien Mick overduidelijk een boontje voor haar had en hij zich dus in zijn eer geschonden voelde nadat ze het stiekem deed met zijn beste vriend (in zijn eigen huis dan ook nog, dus ik snapte zijn punt hier wel).
En zo ging de soap nog wel even door (Home & Away is er niks tegen!), tot ik uiteindelijk (Thank God!!!) een job en een flat in Brisbane vond!
Ik werkte er voor een marketingagentschap en deed vooral promowerk voor parfum en cosmetica (in grote departmentstores) en voor alcoholmerken. Aanvankelijk vond ik de job wel fijn, maar het was keihard werken en dagelijks targets halen om niet ontslaan te worden :S. Nu, ik werd wel goed in wat ik deed, wat betekende dat mijn baas mij graag had en me meer en meer shifts gaf, waardoor ik op een bepaald moment bijna 50u per week aan het werken was. Maar hij beloofde me ook dat ik dan voor december kon overgeplaats worden naar Sydney, wat uiteindelijk mijn grote droom was. Dus werkte ik tijdens mijn zeven weken in Brisbane superhard, zodat ik genoeg geld kon sparen om mijn eerste weken in Sydney te overleven. Nu, het nadeel van de job was dat ik de enige 'backpackster' was, en dus omringd werd door collega's wiens vaste job dit was en het dus erg au sérieux namen als ik betere cijfers haalde dan hun, met vuile blikken en gemene opmerkingen als gevolg. Maar gelukkig werd ik ook weer omringd door hele lieve mensen (wederom meestal homo's), en een paar lieve maar weliswaar ZEER oppervlakkige meisjes.
Met één ervan, Rachel, ging ik regelmatig weg en aanvankelijk was dat allemaal heel plezent. TOT we samen voor een paar dagen naar Byron Bay (een geweldig relaxte plaats aan de Eastcoast, vol easy-going backpackers) gingen. Nu, de trip was fijn, het weer was prachtig en Byron Bay heel mooi, maar na dag 2 was ik 100% klaar met Rachel. Op ALLES had ze een opmerking, en ik heb ze zelfs in een boekje opgeschreven omdat ze achteraf gezien wel grappig waren. Nu, Rachel at nooit, niemand van mijn collega's, want in ons 'milieu' was het eten van koolhydraten een groter taboe dan anorexia. Met ALLES wat ik at: 'are you really gonna eat that?? Do you know how much calories that contains??? Do you know how unhealthy that is?? OMG, did you eat ALL that food??' (toen we Indisch waren gaan eten en ik mijn bord had leeggegeten, terwijl zij een centimeter kip had proberen binnen te houden om daarna te zeggen 'OMG, I am SO full, seriously, who can eat a portion like this? Giants??') En het hek was helemaal van de dam toen ik na mijn ‘reuze'maaltijd in de nachtwinkel wou stoppen om een reep chocolade te kopen: 'I can not believe you are doing this. I mean, you just ate, like, a WHOLE chicken! And rice!! Carbs!! They go straight to your hips!' En toen gebeurde het ondenkbare: Rachel kocht een stuk chocolade!!! Om 23u ‘s avonds, nadat ze diezelfde nacht al een centimeter kip had weten verorberen!! En ja hoor, dat beklaagde ze zich achteraf. We waren nog maar net in onze hostel (mooi en proper volgens mij, 'gross, disgusting and not hygienic' volgens haar), en ik kreeg het al onder mijn voeten: 'I cannot believe you made me eat that chocolate (?????????), I feel so bad, my stomach is , like, all swollen, and, I mean, the feeling of the sugar sticking on my teeth is just so unnatural to me. How can you do this to your body every day???' En dat was het moment waarop ik zei: 'Rachel, just brush your teeth and get over it', waarna ik mijn mp3 opzette, me omdraaide in bed en haar drama trachtte te negeren. De volgende ochtend werd er uiteraard nog stampij gemaakt over mijn ontbijt ('Bananabread, that must be like, 6000 calories!!!'), en toen ik voorstelde op het strand te gaan zonnen was dat een absolute no-go ('No way, I'm not doing sunbathing and stuff. I don't wanna look like an 80-year old when I'm, like, 27!!!'), waarna ik mijn breekpunt bereikte en voorstelde dat onze wegen zich dan best zouden scheiden en we mekaar terug zouden zien aan de bus. En... het lukte!!! YESSSSSSSSSSS!!
Nu Rachel is een typisch voorbeeld van Australische meisjes, en vandaar waarschijnlijk ook dat 90% van mijn vriendinnen niet uit Australië komt! Ze zijn gewoon... oppervlakkig. Diëten, sporten, mannen, geld, gezond eten en mode is het enige wat hen interesseert, al zijn er uiteraard ook uitzonderingen, maar het bleek een fenomeen dat zich voornamelijk voordeed aan de Gold Coast en de buurt rond Brisbane! Bwb's noemen we hen: Bimbo's Without Brains.
En dan, na al die weken KEIHARD gewerkt te hebben in Brisbane, kon ik mijn baas overtuigen en werd ik overgeplaatst naar Sydney, hetgene waar ik zolang van gedroomd had!!! Vooraleer ik vertrok deed ik nog een trip naar North Stradbroke Island (ditmaal zonder Rachel ;-)), een eilandje niet ver van Brisbane en vrij onbekend bij toeristen. Ik had er weinig verwachtingen van maar het was een van de mooiste plekken aan de Oostkust! Terwijl ik op een klif mijn lunch zat te verorberen, zwommen er honderden dolfijnen voorbij, zag ik gigantische waterschildpadden, roggen, enzovoort. En dat was wat ik, na al die weken zoveel gewerkt te hebben, echt weer nodig had: iets om me te doen beseffen waarom ik naar hier gekomen was en waarom ik dat geld zo hard nodig had: om te kunnen blijven!
En eind november vertrok ik dan naar Sydney, en het begin van het verhaal kennen jullie van mijn laatste blog. Ik zocht en vond een droomappartement in het midden van de stad, had de beste flatmates die me aan 1001 mensen introduceerden en me meenamen naar alle goede plekjes en clubs in Sydney! Na een fantastische Kerst (met Gaelle die ik nog kende van mijn Erasmus in Frankrijk), en een spectaculair oud op nieuw (Sydney Fireworks!!), had ik een paar weken 'vrijaf' nadat het marketingbureau me plots had laten weten dat er geen shifts zouden zijn tot maart!!! Maar stresskonijn Tine is na al die tijd down under getransformeerd in een gloednieuwe 'no worries'-versie en ik geloofde dat 'alles voor een reden gebeurt' (was die job na drie maanden trouwens zo beu als wat, tja some things never change ;-)), en er snel wel iets beter uit de bus zou komen. And so it happened! Na een paar weken relaxen onder de hete Sydney zomerzon (op ons dakterras, Bondi Beach, Palm Beach, opties genoeg ;-)), vond ik een job in 'The Guylian Belgian Chocolate Bar' aan de Opera House! Ik was de eerste Belg die er werkte en dat was natuurlijk mooi meegenomen. Klanten vonden het geweldig als ik zei dat ik Belgische was, en begonnen meteen te vertellen hoe geweldig ze ons land vonden (Why???????), en bekeken me soms ook wel alsof ik van een andere planeet kwam ('I've heard some Belgians eat chocolate for breakfast... Is that true???' Euhhhh, yes?! 'Ohhh you are from the North of Belgium!!! Is that where you speak that funny Scandinavian language Flemish?? And where the sun only shines an hour a day??' Euhhh well kinda I guess!) De meeste klanten waren supervriendelijk, en van velen kreeg ik zelfs adressen en telefoonnummers op de achterkant van de kasticketjes geschreven ('If you decide to come to Canada, we have a spare bed you can sleep on!!' ' Ohhh Come and visit us in the States if you want, and bring some Belgian chocolates!') En het grote voordeel van te werken in een café aan de Opera House en op Circular Quay (waar alle grote cruiseschepen zoals de Queen Mary aanschepen), was dat de meesten die er kwamen geld hadden, waardoor tips tussen de $5 en $25 eerdel regel dan uitzindering waren!
En dan krijg je natuurlijk ook nu en dan eens een Belg over de vloer, die ik meestal onmiddellijk wist te herkennen wegens ongeduldig, zuur, onvriendelijk en klagend over het feit 'Dat de eclairekes toch niet waren zoals thuis en dat het schandalig was da ze daar $10 voor moesten betalen'!! Welke Belg komt er nu ook naar Sydney om Eclairs te eten????? Maar gelukkig waren er ook af en toe vriendelijke Belgen: zoals een vrouw uit Bilzen die ik mocht bellen als ik in de problemen zat met mijn visum, en een Canadees koppel waarvan de vrouw in Rocourt was geboren en die als kind altijd aan de Motten kwam zwemmen!! Toen ik haar zei dat ik van Tongeren kwam, begon ze te wenen 'omdat ze dat zo een fantastische plaats vond met geweldige herinneringen en ze er al 40 jaar niet meer geweest was'. En drie glaceekes (die had ze ook niet meer gegeten sinds haar tijd in Tongeren) later had ze haar man kunnen overtuigen nog eens op vakantie naar België te gaan!! En dan was er nog een vriendelijke familie uit Luik die juffrouw 'Katrien Schils' kende van een nichtje dat bij haar naar school ging!! Ik vertelde hen over mijn angst om van Sydney terug naar Tongeren te verhuizen, maar ze probeerden me een hart onder de riem te steken: 'Mais Tongres, c'est une belle ville aussi!!!!!!!'. Uhu. Sydney en Tongeren: zoveel gelijkenissen!!!! :S.
Het beste aan mijn job in Guylian was ten eerste de locatie (wandelafstand van mijn flat, en ik werkte meestal op het terras, dus zicht op de Harbour Bridge en Opera House, fantastisch!!), en ten tweede: de mensen!! Mijn collega's waren geweldig en al snel werden we een hechte vriendenkring. En het was eigenlijk wel grappig: iedereen thuis had een fatsoenlijke job: de één was psycholoog, de ander had een eigen advocatenkantoor, maar hier in Sydney waren we allemaal café-hulpjes en hadden we het meeste plezier! Oh, en een derde (belangrijke) reden om van mijn job te houden: we hadden regelamtig degustaties en moesten ELK nieuw dessert proeven en kregen zelf examens van...chocolade!! Iemand verbaasd dat ik slaagde met grote onderscheiding?? Wederom ben ik niet één dag tegen mijn zin gaan werken, en al was het soms enorm druk, het utzicht en de collega's maakten elke dag de moeite waard!
Nu, naar goede gewoonte is er telkens een rotte appel in mijn buurt, en in Sydney waren dat er twee. De eerste was één van mijn bazen bij Guylian: laten we hem Hasan noemen (want hij is Libanees, zoals 20% van de bevolking in Sydney). Wel, Hasan zag er (voor wie houdt van allochtone macho's) niet slecht uit, en wist dat maar al te goed van zichzelf. Hij probeerde dan ook elk meisje dat bij Guylian werkt te versieren, en meestal slaagde hij daar nog in ook (sommigen durfden geen neen te zeggen omdat ze hun job niet wilden verliezen, anderen hielden dan weer echt van dat soort opgefokte Libanezen). Nu, de eerste week dat ik er werkte, gingen we allemaal samen op stap na het werk, op kosten van Hasan die de ene na de andere fles champagne trakteerde. En dan vond hij het nadien ook gepast rond elk meisje te hangen en avances te maken. Nu, mijn vriendinnen thuis kennen mijn soort reacties daarop, en na veel van mijn afkeurende blikken had Hasan al snel door dat ik hier niet mee opgezet was. En dat was DIK tegen zijn zin want vanaf dan kon hij me absoluut niet meer uitstaan, sprak hij geen word meer tegen mij (en Lidia en nog een ander meisje) en dat was dat. Gelukkig hadden de andere twee managers (en een Vlaming die voor het bedrijf werkt en uiteraard aan mijn kant stond) mij wel heel graag, dus gaven ze me de dagshifts (8u-16u), waardoor ik niet meer met Hasan moest werken die enkel avondshifts deed! Problem solved!
Nu, de laatste weken bij Guylian deed ik alsnog de late shifts omdat het 'Sydney Festival of Lights' bezig was en het elke avond vol liep. En toen barstte dus de bom met Hasan. Ik had ondertussen wel al geleerd mijn mannetje te staan. Als hij me als ik aankwam volledig negeerde nadat ik overdreven vriendelijk 'Hellooooo Hasan, how are youuuu today????' zei, reageerde ik meestal gewoon bot en zei ik iets a la 'oohhh not in talking-mode today, again. I see'. Eén dag was het erover: ik kwam aan voor mijn shift en moest op het terras werken, samen met hem. Maar ik kom buiten aan, zeg goeiendag en zijn reactie was: 'I don't wanna see your fucking face today, you go work inside'. Mijn reactie was er gewoon mee lachen, maar zelfs de klanten (die het gehoord hadden aangezien hij het bijna schreeuwde over het heel terras), waren geshockeerd en zeiden dat ik 'mij niks van die fucking asshole moest aantrekken' ;-). Maar goed, een paar avonden later (mijn laatste week bij Guylian), barstte de bom dus pas echt. Tijdens een superdrukke shift, stond er buiten een rij van 100 man aan te schuiven voor een tafeltje, en gaf ik een wachtend gezin een tafel terwijl hij die tafel blijkbaar aan andere mensen beloofd had, dus begint hij, te midden van alle klanten dingen te roepen als 'You fucking bitch, I fucking kill you, who the fuck do you think you are, not asking my permission first, I fuckin' FINISH (??) you, blabla'. Nu, ik kan veel verdragen, maar dit en plein public was erover!! Dus deed ik mijn schort uit en ben ik naar achter gelopen om mijn spullen te halen, ze moesten het dan maar doen zonder mij! Alle klanten EN ditmaal ook de andere managers waren geshockeerd en ze kwamen zich dan ook verontschudigen in zijn plaats. Maar ditmaal stond ik echt wel te trillen op mijn benen, want het probleem is: Hasan en zijn hele familie zijn Libanese mafia, en de belangrijkste van heel Sydney. Ze bezitten zowat elke café op Circular Quay en hebben dus veel 'macht'. Ze staan ook bekend voor hun cocaïnehandel en alle criminaliteit die daarmee gepaard gaat. En als zo iemand dan -met ogen die vuur schieten- roept dat 'hij je van kant gaat laten maken' , is dat toch niet de ideale situatie
Het andere obstakel in Sydney was mijn recent nieuwe (sinds januari) flatmate, laten we haar Candy (zeer gepaste naam) noemen. Wel Candy komt uit Texas, USA en belichaamt elke cliché-gedachte die we van Amerikaanse meisjes hebben: fake, dom, oppervlakkig, luid en zo hypocriet als het maar kan. En haar missie in Australië was niet het land verkennen, maar wel: een rijke man en 'a gay best friend' ('that is SO 'sex and the City'!!!' Oh - my - God) vinden! (gelukkig is ze in geen van beiden geslaagd!) Zelf komt ze uit een supergelovig gezin, dus hoor ik haar telkens op skype tegen haar ouders vertellen over 'God' en 'naar de kerk gaan' en speelt ze (letterlijk) de heilige maagd die in Sydney enkel naar de mis gaat en werkt. AS IF. Intussen sliep het meiske letterlijk met elke kerel die ze tegenkwam, en ontdekten we (toen Katrien er was), dat ze met 60-plussers sliep voor geld, en erg genoeg voelde ze telkens de drang om iedereen die ze tegenkwam (wij, haar flatmates, en elke wildvreemde persoon die we meebrachten naar het appartement) daar ELK detail over te vertellen (en geloof mij, 90% van die dingen wou ik ECHT niet weten). Het ergste was dat ze wel altijd zat te klagen dat ze geen geld had (en daardoor de huur niet betaalde, en ons eten opat), terwijl ze daarmee allicht een fortuin moest verdienen! Achteraf werd ze zelfs ontslagen op haar job (als verkoopster in een klerenwinkel) omdat ze dingen had proberen te stelen.
Soms was ze zelfs zo vriendelijk om die kerels mee naar ons appartement en dus naar MIJN kamer te brengen, en dan kwam ik ‘s nachts stikkapot terug van mijn werk en hing er er briefje op mijn kamer 'I am with a guy, do not come in!!' Aahhhhhhhhhh...!!! En aangezien ik op dat moment de enige was die een kamer met haar deelde (Kasia, onze andere roommate woonde meestal bij haar lief, Stefano sliep in de living en Georgina had haar eigen kamer), was ik de enige die er last van had! GELUKKIG kreeg ik een nieuwe roommate, de superlieve Lisa, toen Kasia verhuisde, en het arme meiske werd meteen overrompeld door Candy. Candy had maar één plan: Lisa haar beste vriendin maken, want het verbaast uiteraard niemand dat het meiske enkel vijanden en nog geen enkele vriendin had gemaakt. Haar vorige flatmates hadden haar zelfs buitengegooid en ik wist nu dus waarom! Dus toen Lisa inhuisde, sloot Candy zich praktisch met haar in de kamer op en begon ze uren af te ratelen: al haar walgelijke kerelverhaaltjes, roddels over mij en Georgina, dat ze jaloers was op mij omdat ik zoveel vrienden had en ze maar niet begreep waarom niemand in Sydney haar graag had (hallo), en dat ze 'duidelijk de vibe voelde tussen haar en Lisa en dat ze wist dat ze beste vriendinnen zouden worden'. Arme Lisa!!!! Nu het duurde exact drie dagen vooraleer Lisa me bekende dat Candy haar gek maakte en dat ze haar absoluut niet kon uitstaan. En geen van ons had nog zin om vriendelijkheid tegen haar te faken, dus kreeg Candy al snel door dat we niet geïnteresseerd waren in haar verhaaltjes en kon ze ook geen kerels meer de kamer binnenbrengen. Nu, de spanning was intussen te snijden in het appartement. Ik had het geluk onregelmatige uren te werken en ging veel op stap met iedereen van mijn werk, en kon haar dus meestal vermijden, maar arme Lisa zat elk vrij moment met haar opgescheept (en buiten haar nachtelijke escapades was het enige wat Candy deed thuis in de zetel liggen, chips eten en naar Amerikaanse talkshows kijken, ook al was het buiten 30 graden). Op een avond (toen ik gelukkig op mijn werk was), kwam het tot een grote ruzie tussen Candy en Lisa, en vertelde Lisa exact wat we van Candy dachten, en dat ze misschien maar eens naar zichzelf moest kijken om te beseffen waarom ze geen vrienden had. Misschien omdat ze vals en gemeen was?? Ohhhh Lisa was mijn heldin die dag!!! En sindsdien is het tij gekeerd en deed Candy plots supervriendelijk tegen ons en deden wij onze best vriendelijk terug te reageren. Allemaal fake natuurlijk, maar gelukkig begon ik 2 weken later aan mijn grote trip en is ze als ik straks terugkom het huis uit!! YESSSSSS J.
Nu, tot daar toe de sappige verhaaltjes!!! :-)
Daarnaast kan ik gerust zeggen dat ik in Sydney de tijd van mijn leven gehad heb: geweldige mensen leren kennen en fantastische momenten beleefd. De voorbije maanden (en eigenlijk de voorbije twee jaar) waren een regelrechte droom. Sydney is gewoon de perfecte stad voor mij: groot, maar toch proper en gezellig, altijd iets te doen, geweldige bars en clubs om uit te gaan, fantastische stranden, veel groen, prachtig weer het hele jaar door, mensen van over de ganse wereld, etc. Ik heb het hier gewoon ZO naar m'n zin dat ik België echt niet meer zie zitten! Maar anderzijds: ik mis iedereen nog steeds en soms besef ik maar al te goed dat ik echt VER weg zit. Toen Katrien me belde om te zeggen dat Stefanieke gestorven was, was er NIKS wat ik kon doen. Hier ging het alledaagse leventje voort, terwijl er zich thuis zo'n drama afspeelde
Na drie weken was het helaas weer tijd om afscheid te nemen, en moest ik dringend nadenken over mijn plannen. Mijn visum zou vervallen op 12/6/12, maar terug naar België komen zag ik absoluut niet zitten!! In Australië blijven is niet evident, je beste opties zijn: een job vinden die je sponsort (onmogelijk met een populair diploma van journalist) OF trouwen met een Australiër. Bon, het is dus duidelijk dat beide opties er niet inzaten, dus ging ik voor optie drie: terug naar NZ vliegen en van daaruit proberen een toeristenvisum voor zes maanden aan te vragen. Na ongeveer 20 telefoontjes met Immigratie kon er weliswaar niemand me garanderen of dit zou lukken (normaal kan je na een Working Holiday Visa niet zomaar nog een ander vakantievisum aanvragen),maar ik besloot het er toch maar op te wagen! Ik zou dan dus naar NZ gaan om de familie te bezoeken, erna rond Australië reizen, en tegen dat ik terug zou komen zou Candy de flat verlaten en kon ik mijn plaats dus terugkrijgen in de kamer!! Maaaaar... de kans bestond dus dat ze me geen visum meer zouden geven en ik vanuit NZ rechtstreeks naar huis zou moeten vliegen, maar dat was worst case scenario en ik besloot het er dan maar op te wagen en mijn vlieg- en treintickets voor de trip te boeken!
Voor ik Sydney verliet hield uiteraard alsnog twee afscheidfeestjes: eentje voor iedereen van Guylian en een foute party in ons appartement. Van sommigen moest ik helaas afscheid nemen (tijdens mijn trip zouden zij immers terug naar huis keren), maar meestal was het een 'see you soon'. En het deed me nogmaals beseffen hoeveel geluk ik gehad heb zoveel geweldige mensen te mogen ontmoeten!
En op 11 juni 2012 was het dan zover: van Sydney vloog ik terug richting Auckland, waar ik in de luchthaven werd opgewacht door mijn twee dolenthousiaste meisjes!! Exact een jaar eerder zei ik NZ vaarwel, denkende dat het nog jaren zou duren vooraleer ik terug zou komen, en nu stond ik er weer! And so you see: mijn leven is nog steeds een onzeker avontuur, and I'm loving every single minute of it!!
Het verslag van mijn bezoek aan de familie in Auckland en mijn Great Aussie Trip, lezen jullie (snel! ;-) ) in mijn volgende blog!! (die -I promise- een pak minder lang zal zijn!)
Mis jullie nog steeds enorm!!!!!!!!! (Maar kunnen jullie aub allemaal naar Sydney verhuizen???)
Big kiss (still) from Down Under!
X
Tine
Australia: Sydney!!!!
Mijn allerliefste Belgjes,
Na 6 maaden stilte is mijn voornemen voor 2012 mijn blog terug te hervatten! Het voorbije half jaar in Australië was druk: met werken, reizen, column schrijven, maar -I admit- vooral met genieten van het leven als God down under!
Maar ik mis het schrijven, en het is de enige manier om iedereen tegelijkertijd op de hoogte te houden van mijn avonturen, want het is erg tijdrovend alle lieve mailtjes een voor een te beantwoorden! Dus om het lang verhaal kort te maken: I'M BACK! :-)
Overal (op mijn 2 laptops en op wel 100 papiertjes verspreid in mijn kamer) heb ik wel 'bits and pieces' van mijn avonturen neergepend, maar het is dus een kwestie van mijn laptop te nemen en er een mooi verhaal van te maken. En waar kan ik dat beter doen dan hier: onder het zomerzonnetje aan het zwembad op mijn dakterras in Sydney ;-).
De komende weken ga ik proberen een samenvatting te bloggen van mijn fantastisch relaxte maanden in het tropische Cairns, mijn fenomenale roadtrip met Griet, mijn uiterst bizarre maand in the Playboy Mansion aan de Gold Coast, en mijn 2 drukke werkmaanden in Brisbane. Maar laten we beginnen bij het heden: een kersvers jaar in mijn droomstad Sydney!
Allereerst wens ik iedereen een fantastisch, gezond en liefdevol 2012 toe, waarin al jullie dromen -klein, groot en onbereikbaar - in vervulling mogen gaan (en ik ben het beste bewijs dat het kan!). En uiteraard is er het komende jaar veel om naar uit te kijken, onder andere dat ik jullie na bijna 2 jaar reizen in augustus of september normaal gezien éindelijk zal terugzien!
En voor mezelf hoop ik dat 2012 het afgelopen jaar nog kan overtreffen, al weet ik niet goed of dat mogelijk is! Ik wist het op 1 januari 2011 eigenlijk al, toen ik met Celine in Queenstown een geweldig oud op nieuw vierde tijdens onze memorabele reis op het Zuidereiland, dat het een on-ver-getelijk jaar zou worden, en zo geschiedde! Al heb ik natuurlijk ook dit jaar weer grote reisplannen: Melbourne, Uluru, Darwin, West-Australië en Indonesië! Maar tijd en centen zullen beslissen wat er mogelijk is!
Intussen ben ik dus op de plek waar ik mijn hart bijna anderhalf jaar geleden verloor: in Sydney! Ik kwam hier eind november aan na 2 zware werkmaanden in Brisbane, met het goede nieuws dat ik mijn job van in Brisbane hier zou kunnen voortzetten. Met als voordeel dat ik me enkel moest concentreren op de flathunt. En intussen wist ik waar ik me op moest voorbereiden, want flathunts in Australië staan garant voor ettelijke momenten van frustratie, walging, teleurstelling, vermoeidheid en met een beetje geluk een zeldzaam ogenblik van euforie!
Maar tot het zover was verbleef ik in een kleine, supergezellige en propere hostel in King's Cross, en trakteerde ik mezelf op een week verlof om een beetje te genieten, Katrien's filmpje te maken voor haar 30e verjaardag en dus op zoek te gaan naar een nieuwe thuis voor het komende half jaar.
Het filmpje was blijkbaar een succes (hier de link voor degenen die het intussen nog niet gezien zouden hebben: http://www.youtube.com/watchv=KFjiSSlXjuw&feature=gupl&context=G229592fAUAAAAAAABAA), de tijd in de hostel was erg gezellig en weer ideaal om nieuwe mensen te ontmoeten, en de flathunt was zoals verwacht: frustrerend maar eindigend met dat gehoopte moment van euforie!
Aanvankelijk ging ik op zoek naar een kamer aan de stranden (met Manly als favoriet), maar dat bleek al snel te hoog gegrepen wegens onbetaalbaar en alsnog vuil, ongezellig en eigenlijk ook te ver van het centrum wat het moeilijk maakte voor mijn werk.
Mijn vereisten leken nochtans niet zo onbereikbaar: proper, goede verbining met openbaar vervoer naar de stad, een tuin of terras en vrouwelijke flatmates. Want na een half jaar voornamelijk met kerels gewoond te hebben had ik nood aan vrouwelijke gezelligheid. (intussen heb ik nochtans ook de voordelen van samenwonen met kerels ontdekt: 1) ze zijn -meestal- properder (al haat ik het om dat toe te geven), 2) ze bezitten maximaal een ladekast aan kleren, waardoor de inhoud van mijn 3 valiezen de overige kastruimte in huis kan innemen, 3) ze doden spinnen, verdelgen slangen en overig Australisch ongedierte, 4) ze proppen mij vol met pasta en chocolade (heeft voor- en nadelen) en 5) er is geen plaats voor jaloezie/ruzie/drama zoals dat met vrouwelijke flatgenoten al wel eens voorkomt!)
Maar ik miste dus warmte en gezelligheid: foto's aan de muur, lange nachtelijke babbels over de dingen des levens, iemand om mee te gaan joggen en daarna een zak chips te openen, en gezelschap aan wie ik mijn nieuwe aanwinsten na een dagje shoppen kan tonen,... dat soort onmisbare vrouwenzaken!
En in Manly noch Maroubra was dat dus te vinden! (ik heb echt plaatsen bezocht die er uit zagen als een stal, en dan bedoel ik dus letterlijk: zonder ramen of deuren, met een wc buiten -visioenen van harige vogelspinnen staken meteen de kop op- en dat kostte 200$ per WEEK!!!)
Uiteindelijk vond ik een mooi en supergezellig huis in Vaucluse, een rijke buitenwijk van Sydney met een mooi uitzicht op de stad, maar het was onbemeubeld en de meisjes die er woonden waren de typsich Australalische BWB's (bimbo's without brains), en zo ben ik er de voorbije maanden al genoeg tegengekomen :S. Om een voorbeeld te geven: het meisje dat er woonde - een kopie van die dochter uit 'Married with Children' met de meest irritante nasale stem ooit eerder gehoord- begon me on een onduidelijk verhaal te vertellen over iets wat ze die dag had meegemaakt: dat ze een rokje had aangedaan terwijl het buiten regende en dat toen plots de zon uitkwam, en 'dat ze toch maar niet kon geloven how iconic that was'... Enfin het duurde even voor ik doorhad dat ze 'ironic' bedoelde, maar ik hoop dat dit het niveau van een standaard Australsiche conversatie een beetje schetst ;-). Dus dat voegde alweer een nieuwe vereiste aan lijstje toe: de flatgenoten moesten vrouwelijk maar NIET van Australische afkomst zijn!! :-)
De allerlaatste flat die ik na 3 dagen pure wanhoop ging bezoeken, was er eentje pal in het centrum. Maar eigenlijk was het sowieso geen optie aangezien ik een kamer zou moeten delen met 2 andere meisjes en ik toch wel een beetje privacy wou. Maar ik besloot het een kans te geven aangezien de advertentie beweerde dat het 'the best place and the best location in Sydney' zou zijn. En daar bleek geen woord van gelogen. Ik kwam binnen en na maximaal 5 seconden wist ik dat ik het wou. De locatie WAS gewoon perfect, evenals het gezelschap, de flat zelf en vooral: het uitzicht! Dat ik geen eigen kamer had kon me al niks meer schelen en ik was euforisch toen ze me de volgende dag belden dat ik een week later zou kunnen inhuizen!!
Het is een flat die zo uit Sex and the City komt: een luxueus gebouw met 30 verdiepingen, vlak achter Hyde Park, een knappe concierge die de deur en de lift openhoudt, en een dakterras met zwembad, jacuzzi, fitness, sauna en een werkelijk a-dem-benemend uitzicht over de ganse stad inclusief Opera House, oceaan, Sydney Harbour, Hyde Park en St Mary's Cathedral. Echt een droom! Een dure droom, dat wel, want ik betaal maar liefst $210 per week!! Voor een GEDEELDE kamer!!! De huurprijzen in Sydney swingen echt de pan uit. Ik heb geen enkel appartement bezocht dat minder dan $200/week kostte, en toch waren ze allemaal compleet onbewoonbaar!
De flatzelf is ook heel mooi, ruim, (meestal) proper en met een gigantisch privé-terras met wederom een fantastisch uitzicht. Normaal deel ik het met 3 meisjes: een Engels en Italiaans meisje in de kamer, en een meisje van Argentinië die ookde huisbaas is en haar eigen kamer heeft. Maar momenteel wonen er ook nog een Italiaanse vriend en een Argentijnse vriendin van Georgina (het meisje van Argentinië) in, tot die een andere flat vinden. En tot eergisteren was ook Georgina's zus Agostina op bezoek dus de voorbije weken heerste er een gezellige drukte in huis! Het Engels meisje zie ik niet veel aangezien die meestal bij haar vriend slaapt, maar de rest valt supergoed mee. We doen veel dingen samen en er is altijd leven in huis (met al die latina's is er altijd plaats voor feest, gekte, plezier en een gezonde portie drama), dus momenteel heb ik het hier echt naar mijn zin. Sara, het Italiaans meisje, vertrekt deze week terug naar huis, en er komt een Braziliaanse in haar plaats. Met als gevolg dat er in ons huis nog meer Spaans, Italiaans en Portugees gesproken zal worden dan nu al het geval is!! (soms een beetje frustrerend voor mij aangezien ik er echt geen jota van begrijp, maar soit, zo gaat mijn talenkennis er ook weer op vooruit!)
En dan mijn werk: ik heb de ganse maand keihard gewerkt voor het agentschap (nog steeds parfums en cosmetica verkopen in departmentstores Myer en David Jones), aangezien het de drukke periode net voor kerst was. Dus dat betekende: 6 op 7 werken, inclusief late shifts en zondagen. In Brisbane had ik als voordeel dat ik het goed kon vinden met mijn baas en hij rekening probeerde te houden met mijn voorkeuren qua werkplek (ik werk in verschillende winkelcentra rondom de stad), maar hier in Sydney was het allemaal erg onpersoonlijk en werd ik naast Myer City ook in Chatswood geplaatst wat echt een rotwinkel was met onvriendelijke collega's en een eerste klasse-bitch als baas :S. De druk om targets te halen was ook heel hoog en dat veroorzaakte een continue competitiestrijd met collega's, wat ik echt vreselijk vond. Mijn job hier had wel één groot voordeel: Myer City is superdruk en alle bekende Australiërs komen er ook shoppen! Met als gevolg dat ik elke keer begon te flippen als ik een beroemdheid zag (Morag en Brax van Home and Away, zanger van Westlife,...), terwijl mijn collega's meestal geen flauw idee hadden wie dat waren :-). Goed dat mijn celebrity-radar altijd aanstaat, waardoor ik dus ook George Clooney kon spotten en het nationale nieuws haalde als hevige fan van George (not!) :-).
Maar goed, om uiteindelijk tot mijn point te komen: na een maand keihard gewerkt te hebben, zeggen ze me de dag voor kerst plots tussen de soep en de patatten door dat er geen shifts meer zijn tot maart!!! Ik was razend want ze hadden me echt voorgelogen: de dag ervoor belde mijn bazin me nog dat ze me die avond mijn shifts voor de komende weken zou doorsturen, alsof er niks aan de hand was!! Maar toen ik de volgende dag nog niks gekregen had, belde ik haar op (5 minuten vooraleer het kantoor voor 2 weken zou sluiten) en deed ze alsof haar neus bloedde en zei ze 'dat ze dacht dat ik wel wist dat er nu 2 maanden geen werk zou zijn'!! Dus daar stond ik dan: zonder resterende spaarcenten, de dag voor kerstavond en ineens voor 2 maanden zonder werk! Ik was echt verbouwereerd en vooral RAZEND! Dus moest het lukken dat ik 5 minuten later door het winkelcentrum liep, en plots de grote baas van het agentschap met zijn vrouw zag winkelen. En aangezien mijn humeur toch al verpest was en ik toch niks te verliezen had, ben ik naar hem toegestapt en heb ik mijn zegje gedaan (ja... ik heb dan toch iets geleerd van de hele Michael & Andrea-historie!): dat ik het uiterst respectloos en onprofessioneel vond iemand voor Kerstmis plots zonder werk te zetten, en vooraf te liegen dat ik altijd minstens 25u/week werk zou hebben. Hij (en eveneens zijn vrouw ;-) ) keek vrij geshockeerd, maar kwam dan af met lauwe excuses (dat het een miscommunicatie moest geweest zijn tussen hem en mijn baas in Brisbane, dat er in maart wel veel shifts zouden volgen, blablabla), maar het kon me al niks meer schelen, ik leef nog liever onder de Harbour Bridge dan opnieuw voor die leugenaar te werken!! Valse mensen kom je blijkbaar overal tegen, en dus -helaas- ook in Sydney!
Gelukkig waren mijn flatmates er om me moed in te spreken en te zeggen dat er wel snel iets nieuws uit de bus zou komen (ik hou het eeuwig positivisme van de Zuid-Amerikanen!). En dat weet ik ook wel, er is altijd wel IETS te vinden, maar de timing was gewoon slecht aangezien alle bedrijven in Australië de 2 weken na kerst sluiten. Maar goed, na ongeveer 2 uur mokken en panikeren heb ik me herpakt, ben ik naar de kerstmarkt geweest om wat meer positieve vibes op te snuiven, en ineens voelde ik me eigenlijk heel opgelucht: na maanden keihard werken was ik van deze stresserende job verlost, kon ik eindelijk echt vakantie nemen, en een nieuwe start nemen in 2012!! Intussen ben ik volop aan het zoeken, naar nanny-jobs, horecawerk, eender wat, dus allemaal duimen dat er snel iets uit de bus komt!
Dus... onverwacht kon ik aan 2 weken kerstvakantie beginnen!! En het leek ineens allemaal meant to be, want waar het voorheen voornamelijk rotweer was (koud, regen en storm, heel ongewoon voor de tijd van het jaar), begon de zon op 24/12 permanent te schijnen!
De 24e moest ik overdag nog werken waar ik gezien de omstandigheden uiteraard totaal geen zin in had! Maar ik besloot er het beste van te maken EN mijn werkgevers op hun plaats te zetten. Ik werkte in Chatswood, en de targets waren uiteraard torenhoog. Maar gelukkig was ik die dag de enige voor mijn merk en had ik dus geen supervisor om mij in de mot te houden. Dus in de plaats van me in het zweet te werken en klanten te pushen, ben ik naar de stock gegaan, heb ik alle dozen met parfum- en schminkstaaltjes die ik kon vinden (en dat was de voorraad voor het ganse komende seizoen) in zakken gestopt, en ben ik daarmee aan de ingang van Myer gaan staan, heb ik ALLES uitgedeeld aan passerende klanten en ze één voor één een fijne kerst gewenst. Ik voelde me een ware kerstvrouw en heb nog nooit van zoveel mensen kerstwensen gekregen! En toen de filiaalmanager van Myer me kwam vragen wat ik aan het doen was, zei ik dat het in opdracht van de baas van mijn agentschap was :-). En bellen konden ze hem niet want meneer was uiteraard in kerstverlof! Het werd mijn fijnste werkdag tot nu toe (ik kreeg zelfs respect van mijn 'collega's/ concurrenten) en het kerstweekend was positief ingezet!!
Kerstavond heb ik doorgebracht in een huis in Bondi Beach, met mensen die ik had leren kennen in de hostel. Het was rustig maar gezellig met zoals het de traditie behoort: een overdaad aan lekker eten! Daarna zijn we allemaal op stap geweest, maar de volgende ochtend was ik alsnog vroeg uit de veren om samen met een flatmate naar de kerstmis in de kathedraal te gaan. En ook dat was weer een totaal andere belevenis vergeleken met een mis in pakweg Riksingen :-). Er stonden cameraploegen, bodyguards, lange wachtrijen om binnen te mogen, en de voorste 20 rijen waren voorbehouden voor de rich and the famous! In Sydney is nu eenmaal niks ‘gewoontjes'... .
Daarna nam ik de trein naar Wollongong, anderhalf uur ten zuiden van Sydney. De week ervoor kreeg ik immers vanuit het niets een telefoontje van Gaelle, een meisje dat ik had leren kennen tijdens mijn stage in St. Etienne in 2005. Ze woonde toen in hetzelfde gebouw als Céline en ik, en ookal hadden we mekaar te vriend op FB, nadien waren we het contact verloren, tot ze me vorig jaar ineens contacteerde toen ik in NZ aangekomen was en ze zei dat ze intussen in Sydney woonde! Helaas was ze net in Frankrijk toen ik vorig jaar naar Sydney kwam, maar vorige week belde ze me dus plots om te vragen of ik bij haar en haar vrienden Kerstmis wou gaan vieren! Wat is de wereld toch klein!! Het was een supergezellige dag vol - alweer - eten, strand en cadeautjes (mijn enige kerstcadeautjes dus ik was blij verrast!). Ze woonden in een prachtig huis te midden van de bossen maar met zicht op de oceaan, dus voelde ik me mijlenver verwijderd van het drukke Sydney! En aangezien het zo gezellig was, besloot ik te blijven slapen en pas de volgende dag terug naar huis te gaan, een goede beslissing aangezien ook de volgende dag perfect was: opstaan, pannenkoeken als ontbijt, zwemmen in de oceaan, en daarna had haar vriend een uitgebreide brunch gemaakt: muffins, vers fruit, eieren, zelfgemaakte bavarois,... !!!! Ik zat ZO overvol dat ik met gemak terug naar Sydney was kunnen rollen :-).
Ik heb er dus een hele fijne kerst opzitten, terwijl ik aanvankelijk wel schrik had voor heimwee. De weken ervoor was het immers moeilijk om in de kerstsfeer te komen, al was de stad prachtig versierd (zie foto's op FB), was er een fantastisch kerstconcert in the Domain (met allemaal bekende Australiërs), maar ik moest zoveel werken dat ik geen tijd had er voldoende van te genieten! Maar al bij al werd het dus een SUPER zomerse kerst!
De week nadien werd gevuld met poging totdiëten, sporten, zonnen, soldenshoppen zonder centen, aan het strand liggen met Agostina, terrasjes doen, kortom: RELAXEN! Echt een perfecte week! En... aftellen naar nieuwjaar!!
Ik zat echt met een dilemma voor oud op nieuw, want uiteraard wou ik het wereldberoemde vuurwerk aan de Sydney Harbour zien, maar er werd me verteld dat je daarvoor van ‘s ochtends in de botanical gardens zou moeten kamperen... . En de meeste van mijn flatmates gingen naar een feestje op Bondi Beach dat heel goed zou worden, maar het kostte $180 inkom en je kon er het vuurwerk niet zien!
Dus besloot ik dan maar om samen met een paar meisjes voor het vuurwerk te gaan. Tegen 12u ‘s middags trokken we naar de botanische tuinen (waar je echt wel het beste zicht zou hebben), maar daar stond helaas al een rij van zo'n 4000 wachtenden voor ons :S. Aangezien het er echt te hopeloos uitzag, gingen we dan maar naar Circular Quay (de plaats tussen het Opera House en de Harbour Bridge), waar het qua volk iets beter meeviel! Dus daar streken we onze dekentjes en zakken vol eten neer, en toen was het nog 10u aftellen naar het nieuwe jaar! Ik heb echt nog nooit zoveel gekken bij mekaar gezien: iedereen vocht voor het beste plekje, en het wemelde er van Chinezen en Japanners die er blijkbaar al van de dag voordien stonden met hun camerastatieven neergepoot op de plaatsen met het beste zicht :S. Ik vreesde dat het een lange dag zou worden, maar eigenlijk heerste er een echt 'Werchter'-sfeertje: iedereen luierde onder de snikhete zon, luisterde naar muziek en sloeg een babbeltje met de andere freaks, en het was 2012 vooraleer we het wisten!! Om 21u was er het eerste vuurwerk: een kindervuurwerk dat op zich ook al de moeite was, en daarna begon het te kriebelen: nog 3u, 2u, 1u, en dan verschenen de af te tellen seconden op de Harbour Bridge: 10, 9, 8, 7, 6, 5, 4, 3, 2, 1 HAPPY NEW YEARRRRRRRRRRRRRRRRRRRR!!!!! En het fenomenaal vuurwerk kon van start gaan, 12 minuten aan een stuk!!!
Het was het lange wachten zeker waard, al was het véél te snel voorbij! Maar een unieke belevenis die ik mogelijk nooit meer zal meemaken!! Daarna wou ik supergraag op stap gaan, maar het was overal verschrikkelijk druk en duur! Dus gingen we allemaal samen naar het appartement voor een paar drankjes, tot ook de rest terugkwam van het feestje in Bondi (in Australië en NZ stoppen alle feestjes om 3u, zelfs op nieuwjaar :S).
De volgende dag was het ook Agostina's verjaardag en gingen we met een hele groep naar Bronte Beach voor een strandbarbecue tot laat in de avond. Nieuwjaarsdag, 35 ?, bbqen aan het strand en zwemmen in een heerlijk verfrissende oceaan... . Ik ben er zeker van dat ik hier binnen een jaar -als ik ergens in België in vriestemperaturen sta af te tellen naar 2013- met veel heimwee aan terug zal denken :-).
En deze week was het afkicken geblazen: afkicken van de fijne feesten, en afscheid nemen van fijne mensen. Praktisch iedereen die ik heb leren kennen in de hostel verliet na nieuwjaar Sydney om verder te reizen, en ook Georgina's zus Agostina, met wie ik het heel goed kon vinden en mijn dagen doorbracht aangezien de rest aan het werken was, is eergisteren naar huis vertrokken. En dat moet toch wel het allergrootste nadeel zijn van alleen rondtrekken door Australië: telkens leer je mensen kennen, heb je een fijne tijd, en dan moet je afscheid nemen en besef je dat je die mensen mogelijk nooit meer terugziet... . Dat heb ik de voorbije maanden vaak heel moeilijk gevonden en op die momenten steekt heimwee soms wel de kop op. Maar goed, momenteel kan ik me afleiden met schrijven, genieten van zon en zee, werk zoeken, Astrid die dit weekend vanuit NZ op bezoek komt,... . Eigenlijk heb ik op dit moment echt alles wat mijn hart begeert, dus hoop dat dit nog even kan blijven duren ;-).
En de vele lieve kerstkaartjes en de geweldige doos vol cadeautjes en eten van mijn vriendinnen hebben ook echt enorm deugd gedaan!! (de Dinosauruskoeken, Kinder Bueno's en Gini's hebben slechts een week overleefd!) Uit het oog, maar gelukkig nog lang niet uit het hart!
Zo... dat was het dan weer. Ik had me voorgenomen het kort te houden maar dat is duidelijk alweer niet gelukt:-). Maar goed, dan hebben jullie iets om te lezen terwijl het buiten in België blijkbaar aan het stormen is!!
Hier hoop ik snel een toffe job te vinden, veeeel te verdienen zodat ik kan sparen om mijn reisplannen waar te maken, nog meer fijne mensen te ontmoeten waarmee ik Sydney kan verkennen (mijn flatmates wonen hier al jaren, dus ik mis wel iemand zoals Celine om uitstapjes te gaan doen en op verkenning te gaan!), en te blijven genieten van dit nog altijd even geweldig avontuur!!
Meer updates over de voorbije maanden volgen zo snel mogelijk!!
Maar laat één ding duidelijk blijven: IK MIS JULLIE NOG STEEDS!
*BIG KISS*
Tine Xxx
New Zealand: *THE END*
Ik checkte net mijn laatste blog en kwam tot de conclusie dat ik weeral 3 maanden over tijd ben met schrijven J. Maar alweer heb ik een excuus, namelijk dat de technologie mij de voorbije maanden serieus in de steek heeft gelaten! Mijn gsm leeft op z’n laatste krachten, mijn fototoestel is in Fiji in het water beland en heeft in Australië na een val van rots én van een trap definitief het loodje gelegd, en dan is er dus nog mijn laptop... . Nadat mijn allerliefste kat Moro (vadsiger dan ooit) op mijn bed was gesprongen, waardoor het tweepersoonsbed te klein werd voor mij, vadsige Moro én de laptop, kegelde poeslief de laptop uit mijn bed, hoorde ik KRAK en dan niks meer... Meestal geen goed teken... . Bleek “gelukkig” enkel mijn plug-in voor de batterij gebarsten, waardoor ik die dus niet meer kon opladen. Na in tranen uitgebarsten te zijn toen “the PC Doctor” mij meedeelde dat het goedkoper zou zijn een nieuwe te kopen dan de mijne te laten herstellen, had de man zo’n medelijden met mij (“I have no money sir *snik*, I don’t know if you understand what I’m saying but I really mean NO money!!*meer gesnik*”kwestie van al het mogelijke uit de kast te halen), dat hij beloofde dan toch z’n uiterste best te doen. En ja hoor, uiteindelijk kon hij ‘m nog net voor ik naar Aussie vertrok oplappen, om na 1 dag in Cairns te ontdekken dat ook mijn scherm het had begeven... great! Anyways, om een lang verhaal kort te maken: na veel kosten, vloeken en tranen, werkt hij bij momenten, en van die momenten moet ik dan ook gebruik maken om foto’s online te zetten en blogs te schrijven.
Tot dusver mijn excuus!
Gelukkig hou ik mijn avonturen voor mezelf ook bij in een logboek (lees: losse A4 papieren overal verspreid tussen de rest van mijn rommel), dus heb ik dat hier naast me liggen wat het makkelijker maakt weer 3 maanden terug in de tijd te gaan!
Waar was ik gekomen?? Ah ja, mijn 10-daagse “werk”vakantie in FIJI!!
Wel, dat was zoals jullie op de foto’s konden zien FE-NO-ME-NAAL!!!! Paul, Leysa en de kindjes vertrokken vrijdagochtend, maar omdat die vlucht vol zat, vertrok ik in m’n eentje vrijdagavond. De luxe begon al meteen op de luchthaven in Fiji, waar de privéchauffeur (oh yes!) van de familie me stond op te wachten. Ik had eerst schrik dat ik hem niet zou vinden, maar ik kwam nog maar net uit de gate en er loopt al meteen een kerel met een bordje “Miss Schils” naar mij toe (ik heel fier J). Ik vroeg hem hoe hij wist dat ik het was, waarop hij antwoordde: “Well, Mr & Mrs Ross told me you would probably be the only one with a big pink suitcase and pink matching shoes, and they were right!” J.
Een uur later kwamen we aan in het prachtige Hilton Resort, waar de kinderen me dolenthousiast stonden op te wachten. Estella kende echt élk personeelslid en iedereen noemde me meteen bij naam en was supervriendelijk. De kamers waren ook echt iets nooit eerder gezien. We hadden een soort penthouse voor ons allemaal, met 2 afzonderlijke kamers. Paul, Leysa en Mila sliepen in het grote appartement, met mega terras, keuken, living, slaapkamer, waskamer en mega badkamer,en dan was er een tussendeur naar de kamer van Estella en mij, ook weer met terras, mega-slaapkamer en –badkamer. De kamer op zich was groter dan mijn studio in Leuven, dus dat zegt genoeg.
Het waren echt 10 heerlijke dagen! Terwijl het in NZ net pijpenstelen regende en er zelfs twisters door de stad trokken, was het in Fiji HOT HOT HOT!! De dagen waren heel relaxed: meestal maakten de kinderen mij wakker als zij wakker werden (helaas was dat standaard tussen 6 en 7u30), en dan maakten we ons klaar en nam ik hen mee naar het ontbijt, terwijl P&L naar de gym gingen, of gingen wandelen of golfen. Dat ontbijt was uiteraard een van de hoogtepunten van mijn dag, al had ik veel bekijks van alle rijke Beverly Hills mama’s rond mij, die specifiek een appel en een potje yoghurt aten, terwijl ik standaard elke ochtend én de french toast, én de pannenkoeken, én alle ontbijtkoeken, én de muesli én spek en eieren verorberde. Ik was nochtans goed bezig met mijn dieet, maar onder het motto “Ik kom wsl maar 1 keer in mijn leven in de Hilton van Fiji”, vond ik dat ik mij een weekje van pure decadentie wel mocht veroorloven! Na het ontbijt gingen we dan meestal naar het zwembad ofwel gingen de kinderen met hun step op verkenning in het hotel (en aangezien iedereen hen daar kende moest ik hen gelukkig niet achteraan hollen) tot P&L terugkwamen. Soms nam ik de kindjes rond de middag mee op de Bulabus (een open bus die naar de haven en naar alle andere resorts reed), ofwel nam ik enkel Estella mee en brachten we de namiddag door in een ander hotel met een heel glijbaancomplex, of gingen we naar de Radisson, waar Lisa (een vriendin van Leysa, en tevens mijn favoriete BH-mama) met haar gezin verbleef. Haar kinderen zijn vriendjes van Estella, wat voor mij ideaal was: Estella, Charlotte en Harry speelden in het zwembad, terwijl Lisa, enkele andere BH-mama’s en ik boekjes lazen en cocktails dronken. Die Lisa en haar man waren echt geweldig! Als ik daar tegen 14u aankwam waren die meestal al compleet lazarus, en ook ik mocht cocktails bestellen zo veel ik wou, alles op hun kosten. En als Estella me voor de tiende keer kwam vragen of ik NOG eens mee in het zwembad wou komen spelen, zei Lisa gewoon “Can you give the poor girl a rest? She’s on a holiday too, go play on your own!”. Klinkt mss gemeen maar ik hield daar bommetjes van J. Tussendoor had ik tijd om strandwandelingen te gaan doen, naar de winkeltjes te gaan en uiteraard gewoon te chillen! Soms nam ik de kinderen ook gewoon mee om te gaan shoppen! Zo ging ik een namiddag met Mila naar het haventje, waar het voor mij een waar shoppingparadijs was aangezien het er stikte van winkeltjes met de typische zomerse “Fiji”-dresses waar ik helemaal verliefd op was. Mila kwam dan mee in het pashok om elk item zorgvuldig te inspecteren en becommentariëren, wat hilarisch was. Ik ging naar het pashok met zo’n 7 verschillende kleedjes, en Mila waarschuwde me meteen : “Tinaaaaaa, that’s way too many dresses!! You can’t buy all of those, you have NO money!!!”. Ik: “I know Mila, but we’re just trying them, it doesn’t hurt just to try!!”, waarmee Mila dan uiteindelijk akkoord ging. En tijdens het passen gaf Mila haar ongezouten mening: van “Oh that’s soooo beautiful, you HAVE to buy that one”, tot een eerlijke “No that makes you look fat” en “no, that green is REALLY not a nice colour on you” J J. Van wie zouden ze dit soort commentaartjes toch eerder gehoord hebben?? Toen ik uiteindelijk niet kon kiezen tussen 3 kleedjes en dan maar besloot ze allemaal te nemen, kreeg ik de volle lading: “No you can’t do that!! You have no money and you have to save to go travelling!”. Vrij nefast als een 4-jarige meer verstand heeft van geld dan mij J.
’s Avonds was ik meestal babysitter van dienst. Dan gingen P&L uit eten met hun vrienden (ongeveer 5 van de BH-mama’s & papa’s waren daar, waarvan eentje de nieuwslezeres is van de nationale Nzse televisie, en haar man in het nationale cricketteam speelt, om maar een idee te geven van in welke soort bevolkingsklasse ik me bevond ;-)), legde ik de kinderen in bed en zat ik buiten op het terras te lezen en mocht ik mijn avondeten bestellen via roomservice. Ik heb de hele vakantie dan ook bijna geen geld opgedaan, want drankjes, snacks, lunch, avondeten: ik mocht alles gewoon op de rekening van de kamer zetten, hééérlijk!! Ik kreeg ook 2 dagen “vrij” om de eilanden wat te verkennen. Fiji is dus een verzameling van 100en kleine en grote eilanden. Nadi, waar wij zaten, is een soort gemeenschap op het hoofdeiland Viti Levu, met de meeste resorts. Het was er heel levendig, en aan het haventje had je ook bars, restaurants, winkels waardoor het niet saai werd. Maar het strand op het hoofdeiland was dan weer minder. Elke avond waren er weliswaar prachtige zonsondergangen, maar het waren toch niet de parelwitte stranden zoals in Mexico. Daarvoor moest je naar de kleine eilandjes. Ik besloot dan ook 1 dag een boottocht te doen die je meenam naar minstens 10 van de kleine eilandjes én waar je kon snorkelen, en het was ECHT super!! Het was een grote zeilboot, hele fijne groep (vnl. Australiërs en Amerikanen), lekker eten (mijn dieet leek iets dat afstamde vanuit de préhistorie), en de eilanden waren helemaal postcard-perfect!! We stopten onder andere op Monuriki Island, waar de film Cast Away met Tom HANKS werd gefilmd. Ik herkende het heel goed van in de film, en het was gewoon een onwaarschijnlijk gevoel daar echt te zijn: het is echt een klein, onbewoond, verlaten en verwilderd eilandje, maar ZO ZO ZO paradijselijk en ZOOOOOOOOO mooi!! Het snorkelen was er ook echt geweldig (overal nemo’s, roggen,...). De hele trip was gewoon een droom... ik zat daar op die boot naar het paradijs rondom mij te kijken, en het was echt ongelooflijk te beseffen dat ik daar écht was! Nooit gedacht ooit in mijn leven gratis de kans te krijgen naar Fiji te gaan, maar toch zat ik daar: KIPPENVEL!!!
Tijdens mijn andere vrije dag ging ik naar Nadi-Town, het hoofdstadje van Nadi. Ik nam de lokale bus (iets wat afstamde uit een andere eeuw) die dwars doorheen de brousse richting de “stad” reed. Het was schrijnend wat een wereld van verschil dat was: van de peperdure toeristische resorts naar de armzalige hutjes van de lokale bevolking. Het was er vuil, vies,... arm. Mensen woonden in krotten, wasten zich in de rivier, en dat terwijl mijn familie enkele tientallen kilometers verderop dagelijkse cocktailrekeningen hadden van 900$ :S. Maar smaak hadden ze wel, want in het lokale supermarktje vond ik... Guylian-pralines... ik lijk er maar niet aan te ontsnappen!!
Ik had ook drie avonden vrij en dan gingen we met de ganse bende erop uit. Eén avond gingen we naar de haven met P&L, de kids, en mijn favo BH-mama Lisa en haar man en kinderen. De kinderen gingen naar een show kijken terwijl wij op restaurant gingen en Lisa en haar man me weer wijn à volonté voerden J. In de late avond was iedereen serieus aangeschoten (behalve de kinderen welteverstaan J), en namen we de Bulabus terug naar het hotel. Op de bus draaiden ze net “Party rock anthem”, het lievelingsliedje van Estella en mij, dus vroeg Paul in een zatte bui aan de chauffeur om het volume wat op te drijven, en een minuut later stonden we allemaal rechtop in de bus te dansen en te zingen, de kinderen over-enthousiast! Een super Bulabus-feestje! En al die andere ouders mega-geshockeerd naar ons aan het kijken: wij, een bende “zatten” zo laat op pad met kinderen en dansend in de bus!! Héérllijke avond!
Een andere avond was er zowaar nog meer over. Alle BH-mama’s en papa’s, kids en ikzelf, waren uitgenodigd op het appartement van Lisa in de Radisson om daar te gaan avondeten. Toen we daar -om 18u- aankwamen, was iedereen al zo zat als een kanon. Sommige dingen die ik daar zag zijn wsl niet geschikt om op openbare blogs te zetten J. En intussen moest ik -als enige nuchtere persoon aanwezig- proberen om 6 kinderen onder controle te houden! Maar toen was het plots time for drama! Een van Paul’s beste vrienden, die samen met zijn zoontje Xavier en zijn vrouw bij ons in de Hilton verbleef, was in de late namiddag plots spoorloos verdwenen... samen met Xavier. Het laatste wat Lisa zich herinnerde was dat hij lazarus in de bar zat, en al zijn spullen (gsm...) bij hen vergeten was. Toen hij 2 uur later nog steeds geen teken van leven had gegeven, was zijn vrouw in alle staten, doodongerust dat er iets met Xavier zou gebeuren... :S. Uiteindelijk begon er dan een zoekactie, en was het de bedoeling dat ik achterbleef met Lisa’s man om op de kinderen te letten. Maar Lisa vond dat niet kunnen en trok mij mee naar buiten om te helpen zoeken. Hoe “onrustwekkend” de situatie op dat moment ook was, het werd de meest hilarische avond ooit. Lisa was lazarus en ging een paar keer tegen de grond, tenmidden van al de “chique” gasten van het hotel. Ik haar dan maar oprapen en ondersteunen, want haar vriendinnen hadden het al opgegeven. Ze liep constant te bazelen, en liep specifiek naar elke vuilbak en plantenbak om te zien of Xavier daar was J. En toen wou ze het zwembad gaan uitkammen maar gelukkig kon ik dat uit haar hoofd praten J. Na een half uur zoeken gingen we dan maar een kijkje nemen op het strand, waar ze begon te roepen “Milaaaa, Milaaaaaa... Oh where can that girl be???”, tot ik haar erop attent maakte dat we niet naar Mila maar naar Xavier op zoek waren, waarop zij reageerde: “Oh- OHHH...ok then... Xavierrrrr where are you??”. Schitterende vrouw J. Een uur later werd Xavier gezond en wel gevonden in zijn kamer in de Hilton, in het bijzijn van een babysit, terwijl papa zich een nog groter stuk in zijn voeten dronk en elke vrouw van de Hilton probeerde te versieren. Met hoogoplopende ruzies met zijn vrouw tot gevolg, en dat voor de rest van de vakantie. En terecht J. Intussen hadden Charlotte en Estella het in hun hoofd gekregen dat ze wouden gaan “nachtzwemmen”, dus ging ik mee om dat in de mot te houden! En het waren me toch 2 vedetten hoor die dames! Het was al pikdonker maar de meisjes plonsten met hun bikini het zwembad in, en ik kon toekijken van aan de rand. En plots besloten ze ook dat ze zin hadden in een “cocktail”, maar de poolbar was al dicht en de barman was net aan het opruimen. Dus gingen de meisjes met hun “vrouwelijke charmes” de man overtuigen of ze toch nog een drankje konden krijgen... . En ja hoor, de juffrouwen kregen het voor mekaar: 7 jaar maar niet op hun mondje gevallen!! Ze wisten zelfs een gratis cocktail voor mij in de wacht te slepen, dus wie ben ik dan om te protesteren??
En tijdens de laatste avond voorzagen P&L een babysit en trakteerden ze mij op een heerlijk etentje, wat alweer supergezellig was!! Ik viel wel achterover toen ik de eindrekening van het hotel zag: zo’n 14 000$ (enkel drank en eten...), maar iedereen vond dat de normaalste zaak ter wereld!! Ge zijt rijk of ge zijt het niet!! *zucht*
Maar goed, het was een SUPERVAKANTIE en wsl een once-in-a-lifetime-ervaring, aangezien ik daar -helaas- niet de liefde van mijn leven ben tegengekomen!! Terug in NZ was het een beetje afkicken, maar gelukkig had ik na 5 dagen thuis alweer een weekendje Wellington geboekt met Celine. Ook dat was naar goede gewoonte weer super. Wellington is de hoofdstad van NZ en heel gezellig met veel winkels, bars, een mooie haven, groot museum enz. We hadden het vliegtuig genomen zodat we niet teveel tijd verloren en ten volle van ons weekend konden profiteren! Dag 1 genoten we van het uitzicht op Mt Victoria en hadden we een huurauto om een roadtrip rondom Wellington te doen. Het weer was weer prachtig en de uitzichten waren wederom subliem. ’s Avonds genoten van een etentje bij de Indiër en een paar cocktails in Cuba Street. Dag 2 hadden we minder geluk: we werden wakker en het stormde verschrikkelijk: gie-ten-de regen en rukwinden waar geen regenjas tegen bestemd was... f*ck!! Dan maar gezellig gaan ontbijten bij Starbucks en nadien naar het Lord of the Rings-museum. In Wellington liggen ook de studio’s waar the Lord of the Rings werd opgenomen, en momenteel filmen ze er de nieuwe film “The Hobbit”. Dus wij ook langs de studio gereden waar Ian McKellen net aan het filmen was!! EN we hadden toch weer heeeeel veel chance, want toen we uit het museum wandelden zagen we een helderblauwe hemel en scheen de zon volle bak!! Dus konden we dan toch Wellington centrum gaan verkennen, en...een Brusselse wafel gaan eten op het terras van Belgisch Biercafé “Leuven”! Raar toch hoor, je zo thuisvoelen aan het andere eind van de wereld!! Er hingen foto’s van het Pausencollege aan de muur, portretten van Boudewijn en Fabiola op de wc-deur, en dit alles met de cd van Axelle Red op de achtergrond, raar maar waar! Nadien nog rondgekeuveld aan de haven, het nationaal Te Papa-museum bezocht, en dan alweer op het vliegtuig richting Auckland!
En als ALLERLAATSTE roadtrip deden we een 3-daagse trip richting Cape Reinga, het uiterste noorden van het Noordereiland. Ondanks het feit dat het intussen winter was, hadden we wééral het geluk prachtig weer te hebben, en het werd de ideale afsluiter van het geweldig NZs avontuur dat ik met Celine beleefd had. Onderweg gingen we naar het KareKare peninsula, waar de stranden parelwit waren en de zee caraïbisch turquois. Onderweg nog 2 keer met de auto geslipt, een keer door een beetje te hard te rijden op een kiezelweg, en de andere keer na uitgeweken te zijn voor een konijn... . Per chance nooit iemand achter ons, maar toch elke keer een paar seconden een stilstaand hart... .
En dan bereikten we uiteindelijk het adembenemende, geweldige, “wauwe”, onvergetelijke,... Cape Reinga. Op die heuvel staan, kijkend naar de vuurtoren met niks dan oceaan rondom je, maakt een mens toch wel een paar minuten stil. Het was er écht alsof je op het eindpunt van de wereld stond, en het was een magisch zicht om er de Pacific Ocean en de Tasman Sea te zien samenkomen. De bedoeling was er een half uurtje ofzo te blijven, maar dat half uurtje werd uiteindelijk de ganse namiddag J. We hebben er gewoon gezeten, van het uitzicht genoten, en gewacht op één van de meest spectaculaire zonsondergangen die ik wsl ooit zal zien. Die dag heb ik meer dan eens gedacht: “wat kan ik mezelf toch gelukkig prijzen dat ik dit allemaal mag zien” en heb ik mama bedankt die daar ineens heel dichtbij leek. Kippenvel... alweer!
Last but not least keerden we terug naar Bay of Islands, waar Celine en ik zo’n 9 maanden eerder ons eerste weekendje samen doorbrachten, niet wetende hoeveel we nog aan mekaar zouden hebben en hoeveel prachtige trips er nog zouden volgen. Onze laatste ochtend ontbeten we op het strand in Paihia, datzelfde strand waar we begin oktober naar onze eerste zonsondergang keken en toastten op “het begin van een mooie vriendschap en een geweldig avontuur”. En daar zaten we dan weer... heel wat ervaringen rijker, en dankbaar dat we elkaar tegengekomen waren en zo’n fantastische tijd achter de rug hadden. Tijdens de terugrit naar Auckland konden we bijna niks meer zeggen, en speelde mijn mp3 een compilatie van alle liedjes die ons herinnerden aan onze legendarische roadtrips. Wat gingen we dit land en mekaar missen!!
De laatse weken waren “gelukkig” enorm druk waardoor er weinig tijd was om melancholisch te worden: met de kindjes bezig zijn, werken in het café, en intussen afscheid beginnen nemen, pakken, een stockverkoop te houden van al mijn kleren voor vriendinnen en de rest naar de 2e handswinkel gebracht (nog heel wat dollars mee verdiend!) en 1001 dingen regelen voor Australië. De laatste weken in NZ vlogen gewoon om!!
Maar het waren nog fijne weken met Celine, de homo’s op mijn werk, en de familie, en mijn God wat heb ik nog iets afgelachen met Estella en Mila! Zo grappig hoe ze dingen van mij overnamen!! Al was dat niet altijd positief... . Zo zei Estella standaard woorden als “fuck” en “crap” en “bitch” , en als ik dan zei dat dat niet mocht, zei ze: “but you always say those words!!” ...touché! J
En een van mijn lievelingsliedjes van op dat moment was “S&M” van Rihanna, dus het duurde slechts dagen vooraleer Estella fan was en het hele liedje uit haar hoofd kende en ganse dagen liep te zingen. Tot Paul al grappend naar mij toekwam en vroeg of ik er voor iets tussenzat dat zijn 7 jarige dochter letterlijk “Sex in the air, I like the smell of it” en “Chains and whips excite me” zong J. Gelukkig bleek ze geen flauw idee te hebben wat al die woorden betekenden!
Wat wel onrustwekkend was, waren de zorgen om haar gewicht :S. Op een bepaald moment wou ze een bikini niet dragen “omdat haar buik er daar te dik in uitzag” :S. Het kind is 7!!! En toen we aan het eten waren maakte ze zich plots zorgen “of ze daar niet te dik van zou worden”. Dat komt er natuurlijk van: leven met een nanny die constant klaagt over haar gewicht en ouders die geobsedeerd zijn door fitness en er slank uitzien!!
En besef van geld had Estella ook een pak minder dan haar kleine zus!! In Fiji kocht ze constant ijsjes, bestelde ze chips en drankjes en ze zette gewoon alles op de rekening van het hotel! En toen Paul haar vroeg wat ze wou voor haar 8e verjaardag (in december!), antwoordde zij: “a holiday to Bali or Hawai?”, waarop Paul “Yeah honey, why not?” zei :S.
Ze begrijpt ook echt het concept “werken” niet (wsl aangezien geen enkele vrouw die ze kent effectief werkt). Als ik dan aan het klagen was dat ik geen zin had om te gaan werken in het café, zei ze gewoon: “then don’t go!!”, waarna ik haar probeerde uit te leggen dat ik wel moest want dat ik geld nodig had, waarop zij dan weer slim regeerde: “but just ask your dad!!”. Het leven is niet eerlijk!!
Maar ze verdedigde me ook!! Ik had mijn laatste week een discussie met P, omdat hij me die week niet wou betalen, aangezien ik volgens hem niet veel had moeten doen. Maar het was net een hele drukke week geweest, ik moest ook nog eens mijn valiezen pakken en alles kuisen, én ik had de kinderen het ganse weekend van ’s morgens tot ’s avonds, en net dat weekend hadden ze ook nog eens allebei buikgriep. Dus verdedigde ik mezelf en zei ik dat ik dat geld wel degelijk verdiende, waarna Estella me bijsprong en zei dat hij me echt wel moest betalen want dat ik een gans weekend op hen had gelet terwijl ze doodziek waren. P zei dan dat het haar zaken niet waren en dat ze zich daar niet mee moest bemoeien, waarop Estella zei: “Och Tine, kom hier toch weg! Luister toch niet naar die onnozelaar!!”. Wsl mag ik zoiets echt niet grappig vinden, maar stiekem vond ik het schitterend ;-).
Ach ja, het waren gewoon 2 schatten van kinderen om op te mogen letten. Sommige dagen konden ze het bloed onder mijn nagels vandaan halen, andere dagen waren ze superlief. Zo had ik hen eens een gans weekend alleen, en op zondag was Estella echt vreselijk: stout, gemeen, roepen en tieren tegen Mila, grote mond tegen mij... . Toen Paul me die avond smste om te vragen hoe het gegaan was, stuurde ik hem dat ik nèt niet mijn koffers had gepakt want dat E me die dag compleet gek gemaakt had. L & P namen dat niet al te licht op, en gaven haar een serieuze uitbrander die avond. En zo lief: de volgende ochtend klopte ze op mijn deur, gaf ze me een dikke knuffel en zei ze dat het haar speet dat ze zich zo tegen mij had misdragen. En ze had een zelfgemaakte kaart bij, met daarop geschreven: “Dear Tina, I m so sory for my bad behavior. I m sory I wanna make you go home. I promis to be nice and not stamp my foot. Don’t go home. I love you… love Estella”; Ja, wat kan ik daar dan nog op zeggen??? Zo lief!! Ik teken ervoor om later zo’n 2 kinderen te mogen hebben!!
En natuurlijk waren ook P & L super om bij te wonen. Hilarisch vooral. P met zijn gestoef over zijn geld en oude vlammen J. Elke avond als hij terugkwam van een etentje kon ik aanhoren hoe hij een cocktailrekening van 1000$ had, dat hij L voor haar verjaardag een porche cadeau had gedaan, alsof het allemaal de normaalste zaak ter wereld was! En mij vond hij een softie omdat ik nooit weed rookte, geen kerels had,... . Een grote mond, maar met het hart op de juiste plaats, dat wel. Op een avond had hij al grappend gezegd dat ik maar es op mijn gewicht moest letten, nadat ik had gezegd dat ik zin had in Toblerone-chocolade. en toen was L zo kwaad geworden dat hij zich echt wel slecht voelde. En om 23u is hij dan op zijn Vespa gesprongen en een kwartier later stond hij daar met een zak Toblerone-chocolade om het goed te maken, wat uiteraard werkte J.
Het was dan ook heeeeeeeel raar om afscheid te moeten nemen van de familie die mij na mijn hels avontuur op Pencarrow Ave zo goed had opgevangen. En raar hen te moeten helpen bij hun zoektocht naar een vervangster voor mij (Paul had daarbij een voorkeur voor Russische Matroesjka’s die semi-naaktfoto’s doorstuurden, dus al bij al was ik blij dat ik daar een stokje kon voorsteken ;-)). De laatste week begon het ook tot de kinderen door te dringen dat ik binnenkort voor goed weg was. De laatste 2 dagen deed Estella niks anders dan wenen, wat het ook voor mij niet makkelijk maakte. En Mila besefte het maar nu en dan. Dan zei ze soms: “You can’t go Tine, I will lock you up in your room and you can never go home!” en een half uur later vroeg ze me dan of ik haar volgende week naar kindy kon brengen, en dan moesten Leysa en ik weer proberen uit te leggen dat ik “voor goed” weg zou zijn… . Maar ik had nog een speciaal cadeautje voor hen in petto. Ik was de laatste weken namelijk hard aan het werk geweest en had mijn creatief brein zijn werk laten doen J. Ik had een “sprookjesboek” gemaakt, met als titel “A Kiwi-fairytale, by Tine Schils”. Het boek vertelde mijn “verhaal”, over hoe ik een droom had en naar NZ wou gaan, maar er in een afschuwelijk gezin terechtkwam (inclusief foto’s van een heks die Andrea moest voorstellen ;-)), over hoe ik dan bij hen terechtkwam, en dan allemaal verhaaltjes over mijn avonturen bij hen, allemaal met foto’s en tekeningen. Het had me veeeeeeel slapeloze nachten opgeleverd, maar het resultaat mocht er echt zijn en ze waren superblij!! Daarnaast had ik de meisjes nog 2 fotokaders gegeven met foto’s van mij met hen, en wat juweeltjes, en voor Paul en Leysa een fotokader met een foto van Mila, Estella, en natuurlijk Moro!
De meisjes hadden voor mij superlieve kaartjes gemaakt met daarop “Dear Tine, thank you for being the nicest “up air” (J) to me and Mila, I will never foget you, love Estella” en “Dear Tine, I hope you don’t go and I want you to stay here. Thank you for doing all the drawing you did with me. I love you. So much. I loved playing “kindy” with you. Love, Mila” Ja, probeer dan maar eens om niet emotioneel te worden!! En ik kreeg een Swarovski-ketting cadeau, door de meisjes zelf uitgekozen. En het werd een hangertje met een roze hartje, want ze wouden roze omdat ze wisten dat dat “mijn” kleur was, ZO ZO lief!
Na de laatste dag nog volop gespeeld te hebben was het tijd om definitief afscheid te nemen. Heel raar: iedereen een vaarwel-knuffel geven, mijn allerliefste adoptie-zoon Moro nog eens goed pastpakken, en dan definitief de deur achter me toetrekken. Slik.
Mijn vliegtuig vertrok de volgende dag om 7u ’s ochtends, dus ik had gepland om de laatste avond samen met Celine te gaan uit eten in de skytower, nog afscheid te nemen van Renske in een barretje in de stad, en dan de taxi samen met Celine richting luchthaven te nemen. Ons diner in de skytower was het perfecte laatste avondmaal. Heerlijk gegeten, en dat in het topje van de skytower, in een restaurant dat ronddraaide waardoor je gans Auckland vanuit de lucht kon bewonderen. Super. Heerlijk en decadent gegeten, afscheid genomen van Renske (An was intussen al een paar weken uit NZ vertrokken, en van de andere meisjes had ik eerder in de week afscheid genomen), mijn valies nog 10 keer geherstructureerd, en dan was het zover: op naar Auckland International! Door die nacht niet geslapen te hebben, waren Celine en ik een soort levende zombies en beseften we niet dat dit het definitieve einde was... . we pakten mekaar nog eens goed vast en toen was het tijd om door de gate te gaan. Wachtend aan de douane drong het plots dan toch tot me door en kwamen de tranen. Het was voorbij... . Maar we maakten mekaar de belofte om binnen 10 jaar (hopelijk met meer geld) terug te komen en samen herinneringen op te halen, en tussenin zal er veel tussen België en Duitsland geskyped en gependeld moeten worden!
Dus ja... dat was het dan: Op 12 juni 2011 zat het NZs avontuur erop!! Wat begon als een nachtmerrie werd uiteindelijk toch de droom die het hoorde te zijn. En achteraf gezien had ik wsl enkele dingen anders moeten doen, zoals vroeger vertrekken bij Michael en Andrea. Maar al bij al heb ik geen spijt van mijn keuze, want ik geloof “that everything happens for a reason”. Was ik eerder vertrokken, was ik wsl nooit bij de Ross-familie terechtgekomen en had alles er mogelijk heel anders uitgezien. En ik heb veel bijgeleerd tijdens die eerste 3 maanden, zoals opkomen voor mezelf, durven veranderen als het slecht gaat, en altijd blijven geloven in een happy end.
Want dit sprookje had wel degelijk een “happy end”, én een nieuw begin... van een kersvers avontuur Down Under... .
Iedereen bedankt voor het volgen van mijn Kiwi-avontuur, ik hoop hier in Australië wat meer tijd te hebben om wat regelmatiger te schrijven, maar ik beloof best niks J
Dikke kussen,
Van een dankbare en happy Tine xxxxxxxxxxxx!
Blind dates, homobars, hilarische roadtrips and a holiday to paradise...
Druk druk druk!!!!!!!!!!!! Dat was het hier de voorbije weken!! En dus heb ik weer een geldig excuus om zoooo over tijd te zijn met mijn blog!!
Waarom was het zo druk?? Wel, de voorbije weken combineerde ik zo’n 5 jobs, dus als ik ’s avonds dan tegen middernacht mijn bed inkroop, was ik meestal te uitgeteld om te schrijven!
En ja, idd: 5 jobs!! Voor iemand die van nature niet graag werkt, is dat een hele prestatie ;-). Maar ik klaag niet aangezien ik in mijn vorige blog al vertelde hoe moeilijk het is hier een job te vinden!
Na mijn laatste verslag ging ik een week aan de slag bij de NZ Post als receptioniste, wat eigenlijk zeer saai was, maar iedereen was er supervriendelijk en de bazin zei zelf: “There won’t be much to do, so if you want to do personal stuff or go on Facebook: go ahead”, and so I did J. En op die ene week verdiende ik meer dan anderhalve maand au-pairen, dus dat was ook weer mooi meegenomen.
Intussen hadden Paul en Leysa me gevraagd of ik wat langer bij hen wou blijven: tot half juli ipv 12 juni. Ze vertrekken eind juni immers op vakantie naar Europa, en dan wouden ze dat ik en de oma samen op de kinderen zouden letten. Maar aangezien ik de knoop al had doorgehakt en mijn ticket naar Cairns al had geboekt, was ik niet zo makkelijk te overtuigen. Dus werden de grote middelen uit de kast gehaald: Paul nam de taak op zich mij een extra job te zoeken, Leysa ging op zoek naar een geschikte vlam die mijn hart kon veroveren en mij in NZ kon houden J.
Paul slaagde in zijn missie en vond de week na mijn job bij de NZ Post al een job in een bar. Ik werk er sindsdien zo’n 14u per week (elke weekdag een paar uurtjes in de namiddag en ’s avonds, waardoor het perfect te combineren is met het au-pairschap), en soms wat extra uren in de weekends. Of het iets voor mij is? Neen. Ik moet voornamelijk opruimen en poetsen, alles voorbereiden voor de volgende dag en opdienen, maar het is maar een paar uur per dag en de collega’s zijn fijn, dus maal ik er niet om. Mijn collega’s: dat zijn enkel kerels, en voor 90% hilarische homo’s. Ze zijn fan van Sex and the City, kennen het repertoire van Rihanna en Katy Perry uit hun hoofd, dragen korte, lycra shortjes, hebben een soort van dagboek dat ze het “gay-book” noemen, praten met het typische “homostemmetje” en mij noemen ze “cookie” J. En in tegenstelling tot waarschijnlijk elk ander café ter wereld appreciëren ze het feit dat ik kom poetsen op hakken en in matching outfits J. Mijn baas, een 25-jarige homo uit Zuid-Afrika, ik ook supervriendelijk en enorm geliefd in de Aucklandse gay-scene. Ik zweer het: minimum een paar keer per week komen er andere homo’s naar de kassa om zijn nummer te vragen, of komen er meisjes langs die hem willen koppelen aan hun homo-vriend. Elke keer opnieuw ben ik geshockeerd, want is MIJ zoiets de voorbije 10 jaar overkomen??? NEEN dus!!! En het wordt een beetje zielig als ik er bij stilsta dat een homo meer mannelijke aanbidders heeft op een week dan ik in de voorbije jaren J. En het feit dat één van de enige hetero kerels die er werkt een supergelovige Indiër is die de godganse dag Indische hymnes loopt te zingen en mij erop wijst dat het abnormaal is dat ik 26 ben en geen gezin heb dat in België op mij wacht, maakt het er niet bepaald beter op J.
Dus ja, zo komen we tot Leysa’s missie: mij een kerel vinden (waar ik overigens niet van op de hoogte was!!). Tijdens mijn job als receptioniste krijg ik plots volgend smsje van haar: “Hi hon, are you interested in having a blind date with my gym-teacher? X”. Waarop ik terugstuur: “:-D You are not serious, are you?”.Leysa: “Yes I am J He’s really nice!!”. Omdat ik niet gemeen wou zijn, probeerde ik het niet meteen af te wimpelen, al riep het woord “fitnessleraar” meteen visioenen op van geoliede macho’s opgepompt met anabole steroïden en gehuld in glanzende marcellekes, dus smste ik terug: “Hmmm I don’t know, not such a big fan of blind dates... How does he look like?” , waarop dit het antwoord was: “Well, he’s quite short and bald, slightly older, but very fit and strong and was NZ top kickboxer!!!”. Waarna er maar één beeld in mij opkwam, en dat was dat van ... Popeye J. Ik kon me echt niet inbeelden dat het mogelijk was een nog sneuere beschrijving te geven van een persoon, dus smste ik sarcastisch terug: “wow, old, short and bald, you really know how to sell this guy! J ”, maar om toch nog een beetje vriendelijk te zijn voegde ik er aan toe: “He doesn’t really sound like my type, but thanks anyway J”. Maar Leysa bleef aandringen dat hij zooo lief was, dat iedereen medelijden met hem had omdat zijn vriendin hem had laten zitten en hij echt iemand nodig had om zijn eten te koken en was en plas te doen aangezien hij zelf nog geen omelet kon bakken ... (ja, nu was ik helemaal overtuigd!!!!!!!!), en als top of the bill stuurde ze mij ook nog een foto door. Wel... in vergelijking met die foto was zelfs Popeye nog geen tegenvaller geweest . Kerel was zoals beschreven dus inderdaad kaal, “short” betekende blijkbaar maximaal 1m65, en “slightly older” zag er in mijn ogen dus +40 uit (niet dat 40 oud is natuurlijk, maar wel in acht genomen dat ik nog maar 26 lentes JONG ben ;-)).
Dus ja, daar moet ik het heden ten dage mee doen: veertigers zonder haar, kleiner dan mij, die een soort meid nodig hebben om hun bokshandschoenen en marcellekes te wassen... NICE. GELUKKIG ben ik onder die date uitgekomen, al had me dat waarschijnlijk wel een schitterende column/blog opgeleverd ;-).
Leysa’s missie was dus mislukt, dus was het tijd om de grote middelen uit de kast te halen. Op een doordeweekse avond ben ik TV aan het kijken wanneer Paul me plots roept en zegt dat ze me dringend willen spreken. Ookal weet ik dat het hier totaal anders is dan bij Michael en Andrea, toch komen alle haartjes op mijn lijf nog steeds kaarsrecht te staan uit angst voor een vlaag van beledigingen en klachten over wat ik allemaal fout doe. Paul weet dat intussen al en geniet ervan me dan te pesten en op een bloedserieuze toon te zeggen: “Well, Miss Schils, we would like to discuss the way you fold the washing today..we just can’t take that anymore!” J. Anyways, wat ze me uiteindelijk wouden vragen was “of ik het erg vond om 10 dagen mee te komen naar Fiji in het 5* Hilton Resort om af en toe wat op de kids te letten als zij gingen wandelen/uit eten”. Dus antwoordde ik “Hmmm I think I will do it, but of course I want a raise for doing such hard work!” J. Dus woehoewwwwwwwwww ik kon naar FIJI!!!!! (verslag daarvan volgt later).
Ik heb daarna ook een paar nachten wakker gelegen over de beslissing of ik nu al dan niet langer zou blijven. Aan de ene kant zou het een goed plan zijn: Paul zou me extra betalen, ik kon langer in het café werken, ik kon een maand langer in prachtig NZ blijven en ik zou er zijn op de verjaardag van Celine, maar anderzijds waren er ook minpunten: dan zou ik maar 5 weken in Cairns hebben vooraleer Griet komt om samen te reizen, waardoor het onmogelijk zou zijn een job en flat te vinden, waardoor ik te weinig tijd zou hebben zelf ook de omgeving van Cairns te zien, en waardoor ik ná Celine zou vertrekken, en haar zou moeten uitwuiven ipv andersom (wat ik emotioneel gezien niet bepaad zag zitten!), en bovendien schijnt het weer in juni/juli hier echt miserabel te zijn (stortbuien en wind, jeijj), dus besloot ik dan maar bij mijn eerste beslissing te blijven en zoals gepland op 12/06 naar Cairns te vliegen!! En ik heb intussen nog geen seconde spijt gehad van die beslissing, want ookal ga ik alles en iedereen hier superhard missen, ik kijk enorm uit naar mijn nieuw avontuur down under!!!
Om verder te gaan op al mijn jobs: naast het café, de Post en het au-pairen, babysitte ik ook nog altijd bij de buren en gaf ik nog steeds de Franse les, maar die laatste 2 heb ik moeten opgeven. Het babysitten werd oncombineerbaar en de Franse lessen waren zéér frustrerend!! Terwijl ik na middernacht nog lessen zat voor te bereiden en nep-examens zat te maken, kon dat Chinees kereltje nog geen 5 minuten tijd maken om mijn papieren nog maar te lezen, en wist hij na 4 weken nog steeds niet het verschil tussen “oui” en “non” :S. Waarna ik me ontpopte tot de Franse bitch-leerkracht à la Souverijns waar ik vroeger zelf zo’n hekel aan had ;-). Ik zeg het nogmaals: aan alle leerkrachten die mijn blog lezen, ik heb jullie werk altijd onderschat, maar na 9 maanden permanent met kinderen te werken geef ik toe: YOU ARE THE BEST!! Moest ik 30 van die jung in een klas hebben, zou ik waarschijnlijk al lang aan de antidepressiva zitten!!!
Gelukkig was er naast het werken altijd plaats voor plezier en heerlijke roadtrips in dit fenomenaal land waar ik me intussen helemaal thuis voel:
Na mijn week als recepioniste gingen Celine en ik voor 3 dagen naar Hawkes Bay en de East Cape, en zoals jullie (hopelijk, shame on you indien niet ;-)) al lazen in mijn column, werd het een legendarisch weekend waarin we in een storm terechtkwamen, er dan toch in slaagden om onze huurauto op elkaar te rijden, en we in de middle of nowhere in de bergen zonder benzine vielen. Kortom: het was een geweldig weekend (achteraf gezien ;-) ) dat ik me binnen 50 jaar nog steeds zal herinneren! De eerste 2 dagen hadden we pech met het weer, toen we vertrokken in Auckland stormde het en regende het pijpenstelen, waardoor het rijden allesbehalve evident was. De volgende ochtend was het al wat beter maar toch nog grijs, wat we na maandenlang zon even niet meer gewoon waren! Hawkes Bay is een bekende wijnregio met prachtige landschappen, en stadjes als art-deco Napier en Gisborne met z’n mooie stranden. Ook gingen we naar Te Urewera National park, wat voor mij nog indrukwekkender was dan Milford Sound!
Het was de laatste ochtend dat we rond half 6 opstonden om naar de zonsopgang te gaan kijken. Een must-do in Gisborne, want hier zie je als eerste ter wereld de zon opkomen!! Dus wij onszelf uit bed gesleurd en in de auto gesprongen richting strand... maar daar liep het dus fout. Het was pikdonker en we waren nog slechts één afslag verwijderd van onze fameuze zonsopgang, toen er plots een jeep met aanhangwagen tijdens het voorbijsteken tegen ons aanreed. Ik keek net de andere kant op om te zien of er verkeer aankwam, toen ik de gigantische slag voelde/hoorde en iets tegen de ruit zag knallen, maar ik besefte absoluut niet wat er gebeurd was. In eerste instantie dacht ik dat de andere auto de voetganger langs de weg (die liep zonder iets van licht langs de snelweg en had ik eerst zelf bijna niet gezien) aangereden had, en dat die daarna tegen onze voorruit gevlogen was. Dus ik zat daar te hyperventileren in de auto en bleef maar hysterisch krijsen: “OH MY GOD he killed that guy, he killed that guy!!!!!!!!!!!”, tot Celine zei dat ik in de achteruitkijkspiegel moest kijken... en daar zag ik de man verbijsterd maar gelukkig ook springlevend langs de weg staan. Nog NOOIT ben ik ZO opgelucht geweest als op dat moment!! “But then what was that big bang?? And what the hell was flying against the window??”. En toen wees Celine me erop dat de aanhangwagen tegen de linkerkant van onze huurauto geknald was en het blijkbaar de spiegel was die tegen de voorruit gevlogen was (en dus geen persoon J). De andere auto is dan meteen gestopt, de chauffeur was eerst vrij vriendelijk en is samen met ons naar het politiebureau gereden, maar eenmaal daar deed hij natuurlijk alsof het onze fout was, waardoor ik (stikkapot, slechtgezind omdat we de zonsondergang hadden gemist en de huurauto om zeep was, waardoor we onze roadtrip wsl niet konden verderzetten) dan met hem in discussie begon te gaan. En ik was al heel zenuwachtig omdat we niet goed wisten welke papieren we moesten invullen, en omdat ik het moeilijk uitgelegd kreeg in het Engels (hoe is voorbijsteken in het Engels? Aanhangwagen? ...). Maar gelukkig stond de politie (een vrouw uiteraard) aan onze kant, en zei ze dat de man hoe dan ook in fout was. Dan heb ik de huurwagenfirma gebeld, en die waren gelukkig supervriendelijk en behulpzaam. Die zeiden dat we best naar een garage reden om te checken of we nog met de auto richting Auckland konden rijden (nog zo’n 800km!) en anders moesten we getakeld worden. Gelukkig was er vooral blikschade, hebben ze hier en daar wat aan de auto gepruld tot die weer wegbestendig was, en tegen de middag konden we onze roadtrip voortzetten!! Nog nooit ben ik onszelf ZO dankbaar geweest dat we telkens de duurste verzekering nemen, want zo werden alle kosten volledig gedekt. EN we hadden superveel geluk dat ik die ochtend reed, want we hadden een 25+ verzekering, waardoor we enkel gedekt worden als ik achter het stuur zit (maar meestal wisselen we dus toch af onder het motto “wat kan er nu gebeuren?? :S). Met de bibber in mijn benen en zonder zijspiegel reden we dan voort, om uiteindelijk nog een prachtige dag voor de boeg te hebben met een stralende zon, witte stranden en adembenemende uitzichten op weg naar de Oostkaap. De omweg naar de Oostkaap was veel langer dan we dachten, en toen we daar wegreden begon het dan ook al donker te worden, terwijl we wisten dat het nog minstens 5u rijden was vooraleer we thuis zouden zijn... . Dus reden we zo snel we konden voort, één ding uit het oog verliezend: het pijltje van de benzine :S. Na een uur voortrijden merkte ik plots op dat dat al ergens ver onder de E van empty bengelde, maar we raakten nog niet in paniek omdat we ergens wel een tankstation verwachtten. Wat nog een uur later nog steeds niet het geval was... . Maar goed, onze gps gaf aan dat het volgende dorp met een tankstation 30 km verderop lag, en met een bang hartje reden we dan maar voort. Helaas bleek dat “dorp” niet meer dan een verlaten huis en een schaapswei, en het tankstation was iets dat afstamde uit de Middeleeuwen (was gesloten sinds 3u in de namiddag en van bancontact hadden ze nog nooit gehoord).
Daar zaten we dan: in de bergen, in the middle of nowhere, buiten pikdonker, in de verste verte geen levende ziel te bespeuren, niet het kleinste streepje van gsm-ontvangst, en ZONDER benzine...AWESOME! Dus hadden we de keuze: de nacht doorbrengen op de parking, aanbellen bij het verlaten huis (in de hoop dat er daar geen moordenaar woonde en dat die ook nog eens benzine of een bed op overschot had), of op goed geluk doorrijden om het te maken tot de volgende benzinepomp 55km verderop. Celine was voorstander van de overnachting op de parking, maar dat zag ik niet zitten aangezien we niet eens iemand konden verwittigen dat we niet thuis zouden komen. Dus reden we verder... Het was zo stil in de auto dat je ons hart kon horen kloppen... We hebben gebedjes gepreveld tot God, mama en Celine’s oma, en gezworen dat we naar de mis zouden gaan als we het haalden. Telkens ik bergop reed (want uiteraard was het een bergpas vol pieken, dalen en haarspeldbochten), stond mijn hart even stil uit schrik stil te vallen en achterwaarts de berg af te rollen. Het was de perfecte les “ecologisch rijden”, wat wij interpreteerden als zo weinig mogelijk remmen/ gas geven. En ja hoor, het is ons uiteindelijk gelukt: 45 éindeloze minuten later zagen we éindelijk de gele schelp van Shell opduiken, en we konden wel wenen van geluk!! We beloonden ons met een overvolle benzinetank en 2 overheerlijke chocolademuffins, en om 3u ’s nachts kwamen we dan toch heelhuids in Auckland aan. Paul en Leysa verschrokken zich een ongeluk toen ze de volgende dag de verhakkelde auto op de inrit zagen staan J. Maar ja,... dat hadden we dan ook weer meegemaakt! En het was zeker en vast een onvergetelijk weekend! (En de zondag erna gingen we als beloofd naar de mis, waar we tussen alle +60ers die mekaar al jaren kenden een ware attractie vormden! Zeker 3 bomma’s zijn ons komen uitnodigen om bij hen middag te gaan eten J).
Dat weekend gingen we ook naar Waiheke Island, waar we aanvankelijk scooters wouden huren, maar omdat Celine geen 21 was ging dat niet, dus namen we dan maar een cabrio J. We zagen er ongelooflijk belachelijk uit: in een sportauto 40/uur rijdend (ik durfde niet sneller na ons ongeluk), met keihard de meest foute muziek op (zoals “I should be so lucky” van Kylie Minogue), maar het was ab-so-luut héééééééééééééérlijk. De hele dag rond”gecruised”, ijsjes en brusselse wafels gegeten, en van de zon en het landschap genoten... .
En daarna volgde er nog een weekendje Wellington, momenteel sta ik op punt naar Cape Reinga te vertrekken voor 3 dagen, én uiteraard hebben jullie nog recht op een verslag van mijn vakantie in paradise called Fiji!!!
Maar dat zal voor na het weekend zijn, want nu moet ik dringend opstaan (het is hier intussen half 8 ‘s ochtends) om aan onze ALLERLAATSTE roadtrip in NZ te vertrekken :S :S :S.
Depressieve mensen zijn bij deze gewaarschuwd voor het vervolg van dit verslag (over paradijselijke stranden en zonsondergangen om bij weg te dromen ;-) ) dat ik er volgende week opzet!!
Geniet van jullie weekend en tot volgende week voor meer nieuws vanuit NZ!!
DIKKE KUSSSSSSSSSSS
Tine X
Still living the dream...
Helloooo Belgium!
Inderdaad: HOOG tijd voor een nieuwe update!! En aangezien Paul en Leysa voor 4 dagen in Melbourne zijn, en ik dus verplicht thuisblijf om te babysitten, heb ik (na anderhalve maand, shame on me) éindelijk nog eens tijd om te schrijven!
Hier gaat het Beverly Hills-leventje nog steeds zijn “normale” gangetje! Genieten van de zon , duikje in het zwembad, (tevergeefse) pogingen tot minder eten, tussenin de kids entertainen,enzovoort! Ik weet niet hoe ik in België ooit terug aan een normale levensstijl ga moeten wennen, want ook al klaag ik hier zelfs soms, ik besef maar al te goed dat ik soms een beetje op een roze wolk leef!
Het enige wat me elke dag met beide voeten op de grond houdt zijn helaas mijn financiën! Ik probeer toe te komen met het geld wat ik krijg van de familie (meestal €60 per week), maar aangezien ik elke week wel met een paar mensen wil afspreken, is dat helaas onmogelijk. En de jobzoektocht is een ware nachtmerrie. ELKE winkel, ELKE bar, ELKE supermarkt, ELKE nachtwinkel, ELKE bakkerij, ELKE cinema, ELKE afhaalchinees ben ik afgegaan zonder enig resultaat. Ofwel hadden ze iemand voor een langere periode nodig, ofwel sprak ik de juiste talen niet (“Do you speak Mandarin?” Ehhh, no. “Oh, and what about Cantonese?” Hmm, not really.), ofwel had ik te weinig ervaring (“Do you know how to make a frappucino?”, “Do you know what a Chai Latte is?”, “Can you make sushi?” NO NO NOOOOO!!!!!!!!!!). En het beste moet nog komen: ik ging solliciteren bij een marketingfirma die goedbetaalde jobs aanbood voor backpackers. Klonk goed, maar het was dus om op straten geld te ronselen voor goede doelen, you know: die irritante verkopers in de winkelstraat waar iedereen steevast in een grote boog omheenloopt. Maar deze keer had ik het dus aan mijn been. Maar ach, ik dacht “we kunnen het maar proberen, er valt veel te verdienen, het is maar voor 3 maanden, en hoe erg is het uiteindelijk om een paar mensen aan te spreken?”. OH MY GOD, dat dus NOOIT meer!! Ik werd meteen de baan op gestuurd met de manager en een paar andere sollicitanten. De manager (een vrouw van in de 30, hyperkinetisch en zonder enige vorm van schaamte) ondervroeg ons over vanalles en nog wat, gaf ons de meest belachelijke opdrachten en om de 15 minuten moest de minst geschikte persoon het groepje verlaten. Het was dus een soort van “afvalrace” wat niet bepaald bevorderlijk was voor mijn zenuwen. We gingen naar een industrieterrein waar ik echt de meest genante dingen moest doen, zoals: een kantoor binnenlopen waar een vergadering bezig was, en vragen of ze daar “mijn roze kameel, Jason, gezien hadden, nadat die gisteren uit mijn tuin ontsnapt was” (serieus!!!), zo veel mogelijk roze items verzamelen, auto’s midden op een steenweg doen stoppen om een flauwe quiz te spelen en hen dan zo onopvallend mogelijk vragen om geld te geven aan de blinden, enzovoort :S. Uiteindelijk heb ik het als enige van mijn groep tot op het einde uitgehouden, maar mij elke dag zo belachelijk maken om dan ook nog eens enkel op commissie te werken? No thanks!! Leysa hier snapte niet waarom ik niet was afgebold na de opdracht van de roze kameel, en ik vraag het mezelf nu ook nog steeds af... .
Uiteindelijk heb ik via een interimkantoor nu een job voor komende week gevonden, geef ik 2X/week Franse bijles (aan een 13-jarig Chinees kereltje, wiens Frans even goed is als mijn kennis van het Kantonees, onbestaand dus), en kan ik binnen 2 weken een week op de kinderen van de buren letten... . Hopelijk komt er daarna weer iets nieuws uit de bus, maar enfin, dit is toch al eenbegin. Niet dat ik die job volgende week zie zitten ofzo. Het is een job als receptioniste in een groot bedrijf, en vrijdag moest ik een namiddag langsgaan voor alle uitleg. Blijkbaar zit ik daar volgende week dus helemaal alleen zonder iemand aan wie ik vragen kan stellen. De persoon die ik vervang heeft me in 3u tijd alles proberen uit te leggen waar zij een jaar over gedaan heeft. Ik moet meetings boeken met een computerprogramma dat ik niet ken, vergaderruimtes klaarzetten terwijl ik niet weer waar ze liggen,... enfin kortom: Ze heeft me uitgelegd WAT ik allemaal moet doen (veel); maar er resteerde geen tijd om te zeggen HOE ik dat moet klaarspelen. Ik bedacht me gisterenavond ook dat ik niet eens weet hoe ik de telefoon moet doorschakelen, het alarm moet afzetten of zelfs de pc moet opstarten... Dat wordt dus een complete ramp, en moest ik het geld niet zo hard nodig hebben zou ik me zeker ziek melden, maar ja... Iedereen duimen dus, dat ik ook dat weer heelhuids doorsta!
In de familie dan weer alles ok! De hele situatie op Paul’s werk ziet er momenteel beter uit, dus hij is weer helemaal de oude. De sfeer is superrelaxed, ze gaan weer meer op stap,... . En de Beverly Hills mama’s hebben zich vorige week van hun beste kant getoond: Estella’s beste vriendinnetje was jarig en hield vorige week zaterdag haar feestje, waarop naast alle kids ook de BH mama’s & papa’s aanwezig waren. Alle mama’s waren lazarus na 10-tallen flessen champagne, en de beste vriendin van Leysa heeft op het springkasteel topless met haar nepborsten staan zwieren tussen alle 7-jarigen, waarna een andere vriendin in haar broek gedaan heeft van het lachen :S. Estella vond dat het beste feestje ooit en vraagt nu standaard als ik met haar op de trampoline ga “if I want to show her my boobies”, waarna ik kan uitleggen dat dat niet de normale gang van zaken is J.
De kinderen vallen nog steeds heel goed mee en ik zie het dan ook absoluut niet als een “job” om op hen te moeten letten. Mila werd afgelopen week 4, en het was super haar “fairy party” te mogen organiseren. Ze kan nog steeds heel moeilijk zijn, maar soms ook zooo lief. Ze vraagt altijd naar mijn familie thuis, en of ik mijn mama en papa mis. Leysa had haar dan verteld dat ik geen mama meer had, en eerst leek ze dat niet te beseffen. Maar toen ik vorige week moest babysitten, zei ze plots “I’m so sorry your mummy died Tina Banina (zo noemt ze mij), you must be so sad... But you know what? For your birthday I will buy you a new mummy!!!”. ZOOO schattig!! En elke dag moet ik haar alle namen opnoemen van mijn familie en vriendinnen, en dan probeert ze die allemaal na te zeggen, wat meestal hilarisch is. Haar favorieten zijn “Opa Jang”, “Auntie Mizee” en “Katrien” (uitgesproken als “Kwaltlien”) J.
En Estella is nog steeds een droomkind, al denken Paul en Leysa daar vaak anders over en heb ik al veel geld aangeboden gekregen als ik haar meeneem naar België ;-). Ze heeft echt al tienerkuren, maar ik vind het geweldig die te observeren. En het is niet normaal wat ze als 7-jarige al allemaal gedaan heeft: Cruise naar Mexico, Cruise door Europa, paar weekjes Hawaï, citytrip Las Vegas,... veel dingen waarvan ik alleen maar kan dromen. En als ze 18 is,komt ze bij mij in “Belli” (België) wonen J! En ambitieus is ze ook: ze gaat binnenkort meespelen in de nationale musical van ‘The Sound of music’, én ze is model voor Pumkin Patch, een bekend modemerk. Elke maand heeft ze meestal een fotoshoot, en eergisteren mocht ik de ganse dag mee, wat ik natuurlijk geweldig vond!! Haar eigen kapster, styliste,... allemaal heel normaal! En ze deed het supergoed: poseren in winterkleren terwijl het 30° was, zonder al te veel geklaag! En (meestal) is ze tegen mij superlief: zeggen dat ik niet dik ben, en “I love you” roepen over de ganse speelplaats nadat ik haar heb afgezet J. Oh en dat doet me er plots aan denken: Mila was vanochtend naar een soort schoolkermis geweest en ze had daar een briefje gevonden met een advertentie op, en ze had tegen haar oma gezegd dat ze me daar heel blij mee zou maken. Dus komt ze mij heel fier haar briefje brengen, met daarop: “Do you want to lose much weight and earn lots of money at the same time? Then we have the perfect job for you!!” en zei ze: “Tinaaa, this is exactly what you want!! I knew this would make you very happy!”. Zelfs 4-jarigen merken dus al hoe hopeloos ik ben!
Ook Estella’s obsessie voor Andrea en Michael blijft hilarisch. Ze had me een paar weken geleden gevraagd of ik haar ’s ochtends naar school wilde brengen. Dus zeg ik “of course, I’ll bring you next Monday for the first time”, waarop zij begint te flippen en zegt “Tinaaaaaaa, not on Mondays, what are you thinking, THAT’S ANDREA’S DAY OFF, THAT’S WHEN SHE BRINGS IMOGEN TO SCHOOL!!! Try to focus for God’s sake!”
Goed dat ik haar had om me eraan te herinneren J. Maar helaas is het onheil intussen wel geschied. Afgelopen donderdag wandel ik Estella weer naar school, met mijn arendsoog gericht op de oranje jeep van Michael en Andrea. Stopt die aan het zebrapad ineens pal voor onze neus, met...Andrea onverwachts aan het stuur. Ik meteen aan het flippen, Estella aan het roepen “It’s her, it’s HER, RUNNNNN” :D. Dus wij ons verstopt achter een struik tot de kust veilig was, om daarna naar het klaslokaal te spurten waar Estella het verhaal natuurlijk in geuren en kleuren aan haar hele klas (inclusief leerkracht :S) heeft verteld!
Wat blijkt nu? Een dikke maand geleden had ik met Michelle (de nanny van Max en Imogen die er voor mij was, en mij 3 weken heeft vervangen toen ik weg was) afgesproken, en zij had me al verteld dat ze een nieuwe nanny hadden: een 18-jarige studente. Ik had het meisje al een paar keer gespot in school, en ze zag eruit zoals ik tijdens mijn tijd daar: moe en depri. En nu blijkt dus dat ze na 3 weken ook opgestapt is, hoera!!!!!! Er zijn dus gelukkig slimmere meisjes dan ik J.
De weekends zijn, wegens geldgebrek, iets rustiger dan voorheen. Meestal moet ik ook babysitten, dus is er minder tijd voor weekendjes weg. We gaan dan gewoon op stap, naar de stad, naar het strand, ... . Met de familie ben ik in februari een weekend naar Waiheke Island geweest, waar ik op 6 (!) kinderen mocht letten J. Estella, Milla, en 4 jongens van 4, 3,3 en 1 :S. Het was een fijn weekend, in een PRACHTIGE villa aan het strand, op een PRACHTIG eiland in PRACHTIG weer, maar toch moet ik toegeven dat ik blij was weer thuis te zijn, waar ik geen kamer meer moest delen met kinderen die om 5u30 aan mijn bed staan te schudden “Tinaaa I’m awake!!!!!”, waarop ik half in slaap antwoordde “GO-TO-YOUR-MUM!!!!!!”!
En drie weken geleden ging ik met Celine éindelijk nog eens op weekend, naar Bay of Plenty met al z’n prachtige stranden en Rotorua met alle geisers, meren,... . Zoals jullie op de foto’s kunnen zien was het weeral onwaarschijnlijk mooi. Niks dan superlatieven over dat weekend: stralend weer, en onvergetelijke uitzichten van op de top van Mount Maunganui (waar we meer dan 3u hebben doorgebracht om de ene WOW na de andere te roepen), wat ga ik dit ooit allemaal missen!!!
Tussenin zijn de weken gevuld met afspraakjes met iedereen, wat onze tijd in NZ begint te korten :S. Anique vertrok al terug naar NL, Astrid vorige week weer naar België,...het is raar plots afscheid te moeten beginnen nemen!! Al zijn die afscheidsetentjes en –terrasjes natuurlijk supergezellig! Ik ben ook nog naar een “Hollandse” avond bij Jasmijn (en haar ouders die op bezoek waren) geweest: tomatensoep met ballekes en wortelstoemp eten, en dan als dessert Hollandse appelvlaai en bokkenpootjes, héérlijk!!!! Ik ben normaal geen fan van boerenkost, maar na zo’n lange tijd was dat culinair genieten!!
De tijd is de laatste maanden dus echt omgevlogen, en ik besef dat het einde stilaan in zicht komt!! Half juni begint mijn volgend avontuur: richting Australiaaaa!! Ik kijk er enorm naar uit, al gaat het raar zijn afscheid te moeten nemen van de familie en zeker de kindjes, van Celine met wie ik zoveel gedaan heb, van een prachtig land vol herinneringen waar ik waarschijnlijk nooit meer terugkom... . En het gaat eng zijn -weer helemaal alleen- volledig opnieuw te moeten beginnen!!
Het plan is dus als volgt: op 12 juni vlieg ik richting Cairns (NO-Australië, aan Great Barrier Reef, waar het dan droogseizoen is en lekker warm in vergelijking met de rest van Australië waar het winter is!). Daar moet ik dan een job en onderdak vinden tot 20 augustus, wanneer Griet me komt bezoeken!! En dan hebben we drie weken om samen naar Brisbane te reizen. Zij zal daar vertrekken, en ik ga dan weer in m’n eentje verder. Als Brisbane me aanstaat zoek ik daar een job voor een tijdje, of ik reis door naar Sydney waar ik sowieso wat langer zou willen blijven. MAARRRRR dit zijn dus plannen, en niks is concreet!! Alles zal afhangen van werk, want vind ik geen werk, dan is er geen geld, en kan ik dus geen huur betalen en laat staan reizen!! Dus wanneer ik van plan ben terug naar huis te keren??? Geen idee!! Alles hangt af van mijn zoektocht naar een job en van mijn heimwee-schaal!! Is mijn geld op of wordt het gemis té erg, dan boek ik mijn ticket richting Zaventem!!!
Cairns wordt het grootste risico aangezien ik daar écht iets moet vinden tot Griet komt, dus daar heb ik momenteel wel schrik voor, nu ik weet hoe moeilijk het hier is. Maar volgens andere mensen die het gedaan hebben, ga ik in de beste periode, en moet het mogelijk zijn als ik niet kieskeurig en heel flexibel ben, so we shall see!!
De familie had me vorige week nochtans gevraagd of ik eventueel tot half juli of augustus wou blijven, omdat het hier heel druk zou worden met Estella’s repetities voor The Sound of Music. Ik heb er een paar nachten over wakkergelegen, omdat het financieel misschien een betere keuze zou zijn. Maar anderzijds zie ik er tegenop hier in de winter te zitten, zonder vriendinnen om me heen (iedereen vertrekt voor juli, enkel Celine vertrekt 3/07)... en bovendien zei ik al van het begin dat ik écht graag naar Cairns wil voor een langere tijd, en kan ik niet wachten om aan een nieuwe avontuur te beginnen, dus moet ik het risico maar nemen!!! SPANNEND!!
Het is trouwens schandalig hoe duur Australië is!! Ik dacht dat NZ duur was, maar Australië slaat echt alles!! Minimum huurprijs van een KOT in Sydney??? € 180 PER WEEK, en dan is dat vaak zelfs een gedeelde kamer (dus slaapkamer delen met wildvreemde) :S. En uiteraard zijn er weer kerels die daar van profiteren!! Het is ongelooflijk hoeveel oneerbare voorstellen ik al gevonden heb op immo-sites: kerels die hun appartement gratis verhuren op voorwaarde dat je natuurlijk een bed deelt, voor hem kookt, poetst,...!!!!!! En uiteraard zijn ze enkel op zoek naar iemand “good-looking, sporty, between 18-25”!!!!!!!! En meestal zijn dat dus kerels van >35, typisch!!! Gelukkig zijn er mensen zoals ik die dat aangeven bij de webmasterJ, er moesten maar eens meisjes zo hopeloos zijn daar op in te gaan! (No worries, ik zou nog eerder onder de Harbour Bridge slapen, en by the way, met mijn 26 lentes ben ik sowieso al afgeschreven J).
Maar goed, nu is het bedtijd hier in NZ. Enfin, bedtijd: ik moet nog een cursus van 200 blz. lezen voor mijn job van morgen, en aangezien ik om 7u hier met de fiets moet vertrekken, wordt dat dus weer een korte nacht :S. Maar ja, het betekent toch 1 ding: money MONEY MONEYYYYYYYYYY!! Want volgend weekend ga ik 3 dagen met Celine naar de oostkust, dus elke NZse cent is meer dan welkom!!!
Ik ben ongetwijfeld een triljard dingen vergeten te vermelden... (oh ja, de aardbeving!!! Dat hele verhaal hebben jullie in de krant kunnen lezen, hier in Auckland hebben we er niks van gevoeld! Ik heb me die nacht wel enorm populair gevoeld: ben tot 4u ’s nachts wakker gebeld door Vlaamse journalisten, heb enkel geantwoord op HBvL, een mens moet nu eenmaal prioriteiten stellen ;-)) Maar goed, als er me nog iets te binnen schiet horen jullie het snel (ahum).
Ik mis jullie nog steeds, al geniet ik hier intens! Carnaval was een harde noot om te kraken, want dat kennen ze hier niet en ik wou niet liever dan me voor die ene nacht even naar huis flitsen! En uiteraard was ook 14 maart zoals elk jaar weer een zware dobber, maar de lieve berichtjes van iedereen deden me enorm deugd!! Dus iedereen: BEDANKT, you are the best!!
DIKKE KUS en tot ???
Tine
Living the Beverly Hills-life in NZ!!
Kia Oraaaaaaa iedereen daar in België!!
Ja hoor, still alive J Ik ben mijn belofte weer niet nagekomen (2 weken over tijd met schrijven), maar ik heb een excuus: Ik heb teveel genoten van het zonnetje aan het zwembad bij mijn nieuwe familie... . Jaloers, anyone? ;-)
De laatste 6 weken in NZ waren geweldig! Het beste wat ik ooit gedaan heb was het afbollen bij mijn vorige familie!! De reis op het Zuidereiland was ongelooflijk en geen enkele keer moest ik misselijk worden bij de gedachte aan mijn thuiskomst: HEERLIJK!!
Dus: the South Island! Het was AWEEEEEEEEESOME om het op z’n Nieuw-Zeelands te zeggen!!! Jullie hebben de foto’s op FB gezien, en wel: het was nóg mooier, spectaculairder en ongelooflijker in het echt!! Maar naar goede Tine-gewoonte ging er dus ook heel wat mis J. Aardbevingen, overstromingen, storm op zee: we’ve had it all!!
De aardbevingen waren het akeligst. We zijn op 25/12 geland in Christchurch (waar in september de zware aardbeving was voor zij die het nieuws niet volgen J), en ik zeg nog tegen Céline “It would be so cool if we would have an earthquake!!”. Toen dat 3u later toen ik om 2u ’s nachts onder de douche stond ook degelijk het geval was, dacht ik daar met mijn grote mond helemaal anders over. Daar stond ik dan: helemaal in mijn blootje toen de grond onder mij begon te schudden, de muren beefden, en alle electriciteit het begaf :S. En rule number 1 is: ren bij het eerste teken van een aardbeving naar een grote open vlakte. Makkelijker gezegd dan gedaan op een volle camping zonder kleren aan! Nog nooit was ik zo snel aangekleed om naar Celine in onze campervan te vluchten. En de andere kampeerders... snurkten rustig voort! “Hmmm would this be normal in Christchurch?” vroegen we ons dan ook af. Dat was het niet. En dat ontdekten we de volgende ochtend in de supermarkt toen een nieuwe, hevigere aardbeving van 5 op de schaal van Richter ons opnieuw de stuipen op het lijf jaagde. Daar stonden we dan: rustig te beslissen welke zak chips het minste calorieën bevatte, toen alle rekken begonnen te schommelen en alle eetwaren naar beneden vielen. Dus wij zo snel als we konden onze biezen gepakt, onze campervan (genaamd “Hippo”, dat schrijft makkelijker) in, en WEG uit bevend Christchurch!!
Op naar Kaikoura, waar we een boottocht hadden gepland om naar de walvissen te gaan kijken. Het was vrij mooi weer, dus wij verheugden er ons al op om gezellig onder het zonnetje rond te dobberen, genietend van het uitzicht op spelende orka’s. Wrong again. Voor ons vertrek hadden ze ons aan de balie al gewaarschuwd voor een grote kans op “severe seasickness”. Maar aangezien wij nog nooit ziek geworden waren op een boot, en bovendien voldoende Touristil op zak hadden, besloten wij al die goede raad in de wind te slaan. In het begin ging het allemaal goed: licht briesje, golfje hier en daar. Maar dan... kwamen we in open zee, waar de weercondities blijkbaar geheel anders zijn dan op het vasteland. Lees: gi-gan-tische golven, waarvan sommigen gewoon over de boot heen gingen. Ik ben nog nooit bang geweest op een boot, maar voor alles is dus een eerste keer. 10 Minuten later was –op mij en Céline na (Touristil helpt dan toch een beetje)- de ganse boot zijn kotszakje aan het benuttigen, en was er in de verste verte geen Free Willy te bespeuren. De geur was afschuwelijk, de toestand van mijn maag zowaar nog erger. De walvissen konden mij gestolen worden: ik moest van die boot af!! Gelukkig dacht iedereen er zo over dus keerden we terug naar de haven, waar we gelukkig ons geld terugkregen. Helaas dus geen walvissen gezien in NZ L!
De volgende dag zouden we verder noordwaarts rijden richting het “altijd zonnige” Nelson en Abel Tasman Park. Maar de wet van Murphy achtervolgde ons, want op de radio hoorden we dat het hele gebied door een zware storm getroffen was, alles onder water stond en alle toeristen geëvacueerd waren. Next plan dan maar... . Ik was superteleurgesteld, want dat was het gedeelte waar ik het meest naar had uitgekeken, maar aangezien ik er weinig voor voelde om met Hippo bootje te gaan varen, hebben we dan maar de oversteek gemaakt naar de Westcoast, in de hoop op beter weer... . Maar tegen dat wij daar aankwamen, was de storm van Nelson tot ginder geraakt, en kwamen we dus alsnog in het rampweer terecht. Gietende regen, rotsblokken overal op de weg, enorme windvlagen en dichte mist waardoor het zicht nog geen meter ver reikte... Voeg daarbij: Celine die nog nooit gereden had, ik die niet kan rijden, een campervan zo oud als de straat, en een spekglad wegdek met rotsen links en de ravijn rechts,... het was een waar avontuur! We bleven positief denken (ach jaaaa, zo in de regen heeft het toch ook wel iets :S), en gingen er van uit dat het ooit moest opklaren. Tot we op weg naar het zuiden te horen kregen dat alle wegen door het noodweer afgesloten waren, en we dus alleen maar ter plekke konden wachten tot ze weer zouden opengaan. Maar aangezien wij de volgende dag een beklimming van de Franz Jozef-glacier gepland hadden, was dat voor ons geen optie! Dus besloten we zover als we konden door te rijden, en dan maar te slapen waar de weg afgesloten was, zodat we als eersten konden vertrekken als alles weer openging. En dat ging eerst allemaal goed: we reden al meer dan 25 km zonder enige wegversperring te zien! Dus wij heel fel “dat het maar goed was dat we niet naar de radioberichten hadden geluisterd”. En op dat moment rijden we een berg af en zien we dat de ganse weg beneden in het dal gewoon volledig onder water staat :S. Te vroeg gejuicht! Maaaar, met behulp van de wegenwacht, en uiteraard dankzij mijn rijtalent, zijn we er met Hippo gewoon doorgereden, en bleef alles binnenin zelfs mooi droog. Zo een oude bak was hij dan toch niet!
En het laatste obstakel waren de Nieuw-Zeelandse SANDFLIES!!!!!!! Ik had er in mijn Lonely Planet al wel over gelezen, maar je denkt: hoe erg kunnen een paar vliegjes nu zijn? Wel: erg! Op weg naar Haast, stopten we aan een verlaten camping aan het mooie Lake Moeraki. Het zag er het perfecte plaatje uit: na 4 dagen eindelijk weer zonneschijn, heel rustig, prachtig uitzicht over het meer: dit zou een heerlijke avond worden, maar toen kwamen the evil sandflies. Een zandvlieg ziet er dus uit als een fruitvliegje, ware het niet dat ze gigantisch steken, en dat ze aan Lake Moeraki in duizendtallen aanwezig waren. Vanaf dat ik een voet buiten zette, plakten er gewoon 100-en van die beesten op elk stukje ontbloot vel, en dat beet er maar op los! Er zat dus niks anders op dan in onze camper te blijven, maar helaas waren ze ook daar niet weg te slaan. Dus ik gaan slapen in een lange broek, een trui met lange mouwen en rolkraag, met als gevolg dat ze zich storten op mijn handen en voeten, die de volgende dag in het bezit waren van 158 beten (zorgvuldig door Celine geteld!), waardoor ik er uitzag als een leprapatiënt (en mensen mij ook zo aanstaarden). Nog voor dag en dauw, zonder ontbijt, vertrokken we richting Haast, weg van die afschuwelijke beestjes. Ik heb Celine al gezegd, dat moest ik ooit in mijn leven beslissen een horrorfilm te maken, het er een wordt over zandvliegen J.
En tot daar alles wat er dus fout ging. (Oh ja, we hebben ook nog de zijspiegel van de camper er afgereden, maar dat is een detail in vergelijking met de rest).
Uiteraard waren er ook heel wat hoogtepunten. Het is moeilijk het beste eruit te kiezen, maar in mijn top 5- lijstje staat ongetwijfeld (in willekeurige volgorde!):
· De beklimming van de Franz Jozef-gletsjer. Nooit gedacht dat ik ooit in mijn leven een gletsjer zou beklimmen. En dan nog wel in een short onder de blakende zon! Eén woord: GE-WELDIG!!!
· Paardrijden in Glenorchy. Nooit gedacht dat ik ooit zou paardrijden op de filmset van “The lord of the Rings”. Ik wou absoluut een keer gaan paardrijden in NZ, en deze tocht wordt als een van de mooiste ter wereld beschouwd. En dat was het zeker!! En mijn paard heette... Murphy, helemaal assorti met de rest van onze reis ;-).
· Pinguins spotten op het strand in Dunedin. Al helemaal nooit gedacht dat ik ooit het strand zou delen met pinguins. En dan nog wel met de zeldzame geeloogpinguin. Het voelde alsof ik live in een National Geographic documentaire terechtgekomen was. De beestjes waggelden gewoon rond op het strand, en voedden hun jongen vlak voor onze neus. En ze keken naar Celine en mij, en dan zag je ze denken “What the hell are you doing here?”. Kippenvel, écht.
En nog meer kippenvel toen we later die dag naar de zonsondergang op een ander strand in Dunedin stonden te kijken, en er plots 100-en blauwe pinguins uit de zee opdoken. Dat was echt magisch om te zien: plots zie je overal kopjes verschijnen, en waggelen ze allemaal tegelijk uit de zee, vermoeid na een ganse dag vissen. En de kleintjes zaten intussen ongeduldig op mama te wachten voor hun avondmaal. Fenomenaal. Misschien voor mij wel hét hoogtepunt van NZ tot nu toe.
· Queenstown en omgeving. Het zei mij op voorhand totààl niks, maar wat een prachtig en supergezellig stadje! Zó levendig, en vlak aan het prachtige Lake Wakatipu! Op een dag de gondola genomen naar boven in de bergen, waar we een fenomenaal zicht op de stad hadden. Wow! En ook alles er rond was subliem: Lake Wanaka met landschappen als schilderijen, Arrowtown waar je het gevoel had 100 jaar terug in de tijd te gaan, ... allemaal even mooi !
En nieuwjaar in Queenstown was onvergetelijk. Oud op nieuw in hartje zomer, 12 uur eerder dan in België: enorm vreemd, maar helemaal geweldig. Na 2 flessen Mojito en 2 flessen champagne stonden we ladderzat af te tellen naar 2011, tussen duizenden anderen in het park naast het meer, terwijl een liveband het nieuwe jaar inzong. 2010 werd afgesloten met één van de beste liedjes allertijden “Time of your life” van Greenday (kip-pen-vel voor de 100e keer), en 2011 werd ingezet met “Raise your glass” van Pink, en een spectaculair vuurwerk vanop een boot midden op het meer. Het was heel dubbel: ik miste iedereen thuis, en het was raar nieuwjaar zo ver van huis, maar tegelijk besefte ik: this the time of my life, dit is gewoon AF!!! Daarna gefeest tot in de vroege uurtjes, met 2 Hollandse meisjes die we in onze hostel hadden leren kennen. Ik ben er zeker van dat ik me deze nieuwjaar binnen 50 jaar nog steeds ga herinneren. Super!
· Abel Tasman National Park en Farewell Spit. Het was van meet af aan mijn gedoodverfde favoriet en terecht. De watertaxi bracht ons (onder een blakende zon) naar een punt midden op het Abel Tasman Track (één van de New Zealand great walks), en van daaruit begon onze 8u-durende terugtocht die ons van het ene paradijselijke strand naar het andere bracht. Om 22u kwamen we stikkapot maar helemaal voldaan aan bij onze camper, om daarna nog meer dan 60 km door de bergen te rijden op weg naar Farewell Spit, waar we de volgende dag moesten zijn. Rond middernacht zijn we daar nog achtervolgd door de politie J. Ik zeg nog tegen Celine: “that policecar behind us, I think they are following someone.” Zelfs wanneer ze hun sirenes opzetten ging er bij ons nog steeds geen lichtje branden. Tot ze achter ons de camping opreden en toen besefte ik dat ze dus ons aan het volgen waren. Of we niet teveel op hadden?? (tja ik kan nu eenmaal niet mooi recht rijden!!). Gelukkig was de agent superknap en had ik geen druppel alcohol op. Voor de zekerheid moest ik toch de test ondergaan, en in NZ moet je dus niet blazen maar gewoon praten in een machientje! En omdat ik helemaal ondersteboven was van de mooie politieman, zat ik daar maar iets te bazelen, en nadien zei Celine: “You should have said: Can I have your phonenumber??” Natuurlijk!! Zulke ingenieuze ideeën komen altijd te laat!
Farewell Spit was voorbehouden voor onze laatste dag, en WAT een afsluiter! Ik voelde me daar echt aan het einde van de wereld. Niks anders dan eindeloze zee, strand en duinen: waaaauuuuuuuw!!!! Ik ben superblij dat we er uiteindelijk toch geraakt zijn (dit was dus de plaats waar eerst de storm was, maar aan het einde van onze trip zijn we dus helemaal terug van Christchurch naar boven gereden omdat ik het absoluut wou zien). En het was de omweg van meer dan 1000km helemaal waard! We hebben trouwens wel nog even schrik gehad toen we onderweg waren naar Nelson, want overal op het radionieuws hoorden we over een pyromaan die aan Golden Bay (waar wij dus naartoe gingen) ’s nachts campervans in brand stak terwijl er gewoon mensen in lagen te slapen :S. Dus wij waren ’s nachts natuurlijk helemaal paranoia en checkten continu op rook- en bezinegeur, en vreemde kerels in onze buurt :S. Maar goed, uiteindelijk is onze campervan niet opgefikt en hebben ze die creep kunnen oppakken!
Milford Sound was voor mij de enige ‘teleurstelling’. Mijn verwachtingen waren zo hoog, en we hadden zo’n slecht weer, dat het helemaal niet was zoals ik het me altijd had voorgesteld. Maar dat was dan ook het enige. De reis was SUBLIEM, en ookal heeft het ons véél geld en 18 volle benzinetanken gekost: it was all worth it!!!
En nadat we Hippo hadden ingeleverd (die trouwens zo goed als uit mekaar viel: remmen werkten niet meer, deur sloot niet meer, plafond was een kerkhof van zandvliegen, zijspiegel hing nog er nog maar half aan), was het helaas tijd om terug te keren naar Auckland City. Daar had ik nog een weekje vakantie vooraleer ik bij mijn nieuwe familie kon beginnen (die nog op vakantie was). Tijdens die week kon ik enkele dagen bij An slapen in Browns Bay (zo heb ik weer een nieuw mooi stukje Auckland ontdekt), wat heel gezellig was. Op vrijdag belde de familie me dan dat ze vroeger dan gepland terug waren en dat ik zaterdag al mijn intrek kon nemen.
Ik was héél zenuwachtig, maar ze waren supervriendelijk en de kindjes (Estella, 7 en Mila, bijna 4) heel enthousiast. Meteen een immens verschil met voordien! En ze hadden nog een verrassing in petto, want ze hadden net een kitten gekocht, en dat is dus het allerprachtigste en schattigste beestje dat ik ooit in mijn leven gezien heb!! Dus ik was meteen helemaal verkocht J. Ook het huis is nooit eerder gezien. Ik voelde me hier meteen helemaal in Beverly Hills. Een prachtige villa, een binnenplaats met zwembad, salon, bbq en pizza-oven, en een dikke jeep, Maserati en Vespa voor de deur. En dan mijn kamer: in het poolhouse naast het zwembad, met flatscreen tv die ze speciaal voor mij geïnstalleerd hadden, en een grote badkamer met...sauna er aan vast. Dag 2 lag ik tijdens mijn vrije uren al meteen een boekje te lezen op mijn luchtmatras in het zwembad en dacht ik “this is LIFE!”.
Toch was (en is) het allemaal heel hard wennen natuurlijk. Nieuw gezin, nieuw huis, nieuwe gewoontes. De kinderen mogen hier alles, wat het voor mij heel angenaam maakt aangezien ik niet meer de strenge nanny moet spelen. Ze snoepen er op los, mogen tv kijken, hebben superveel vriendinnetjes die komen spelen, echt een bevrijding voor mij ten opzichte van voorheen! En het moet gezegd: meisjes zijn geweldig! Al die meisjes-spulletjes, roze kleren, sprookjesboeken, barbies, Polly Pocket,... ik voelde me zelf weer even 7 jaar! De eerste week mocht ik met Estella en een vriendinnetje naar Harry Potter gaan kijken in de cinema. Nog zoiets waarvan ik mij Michael en Andrea alleen maar kon dromen. Het was geweldig: ik tussen die 2 meisjes die continu commentaar zaten te geven. Het ene moment wouden ze op mijn schoot zitten omdat ze te bang waren, en het ander moment zaten ze met afschuw te kijken naar Harry Potter die een meisje kust “Iehuwwwwwww, that is soooooo grossssss!!!” J. Om daarna ziek naar huis te gaan door teveel popcorn, chips en ijslolly door mekaar gegeten te hebben. Dat is dus hoe het leven van een kind er moet uitzien!!!!
Estella is echt al heel volwassen voor haar leeftijd en een droom van een kind om op te letten: heel zelfstandig en ze wil altijd alles weten wat ik doe, mijn foto’s kijken,... echt alsof ze een kleine zus is!! En ze is helemaal verlekkerd op het “Michael & Andrea”-verhaal J. Ze had van haar mama en papa al een beetje gehoord hoe slecht ik daar behandeld werd, en ze wil continu details horen: wat ze tegen mij riepen, hoe stout de kinderen waren,... J. Om mij daarna te verzekeren dat zij niet zo zijn en ze mij heel graag hebben! En aangezien ze naar dezelfde school als Imogen gaat, had ze haar al meteen via klasfoto’s weten te traceren, en was ze van plan haar op eerste schooldag de volle lading te geven over “haar gemeen gedrag en haar afschuwelijke ouders” :s. Ik haar maar snel gezegd dat ze dat dus best NIET kon doen J. En ze heeft zich toch weten inhouden, al moet ik elke dag na school wel horen hoe ze Imogen bespied heeft, en dat ze gemeen is en geen vriendjes heeft J. En toen ik haar vorige week naar school moest brengen en bijna flauwviel uit angst om Andrea tegen te komen, heeft ze me heel goed begeleid! Ik liep daar, zo incognito mogelijk met grote zonnebril op, terwijl Estella overal uitkeek waar ze konden zijn, en me constant verzekerde “It’s ok, don’t worry, I don’t think she’s here! You won’t have to see her again...”. Superlief dus J. Alleen kan ze haar kleine zus soms niet uitstaan, en man man wat kunnen die 2 ruzie maken, om grijze haren van te krijgen!! Heb Paul en Leysa al gewaarschuwd dat dat de komende 20 jaar wsl niet gaat veranderen ;-)! Mila is ook keischattig trouwens. Ze is soms wel iets moeilijker, omdat ze gewoon is mama altijd rond haar te hebben, maar ze kan ook heel lief zijn. Meestal wil ze samen met mij “kindy” spelen: dan is zij de mama en brengt ze mij naar de kleuterklas. En voor ze mij daar achterlaat zegt ze dan: “Mummy is going to the gym now, to look thin and beautiful, and till I get back, you have to play nicely with your friends and share alllllll your lollies!!!”. Echt hilarisch soms!
Ik mocht ook al meegaan naar een concert met de ganse familie, naar de zoo, gaan brunchen, naar een picknick in het park, dus ze doen echt wel moeite om me er bij te laten horen. Die picknick was ook ogen opentrekken voor mij. Leysa (de mama) had er afgesproken met haar vriendinnen (een achttal 35+ mama’s, allemaal even slank, blond en stylish) die al hun kinderen meebrachten (allemaal meisjes!). En dan zaten de mama’s daar in het park, te picknicken met champagne, terwijl de kinderen in de speeltuin met mekaar speelden en hun mannen het geld verdienen. En dan praatten ze over hun vakanties in Hawaï, hun celebrity-dieet, hun workouts in de gym, hun frontrow seats tijdens de finale van de Australian Open, hun 10e huwelijksverjaardag die ze willen vieren met een weekendje Vegas,... alsof het allemaal niks is. Wat een leven! Ik noem ze nu de Beverly Hills mama’s, en ik weet nu wat ik later wil zijn: een Beverly Hills mama! Eerst nog een rijke man vinden!
Maar het lijkt allemaal een beetje te mooi om waar te zijn, en helaas voor hen is het dat op dit moment ook. Ik ben hier namelijk in een nogal rare situatie terecht gekomen. De dag voordat ik hier begon, is de papa (Paul, die een eigen marketingbedrijf heeft) in een soort schandaalsituatie (fraudezaak, een heel verhaal) terechtgekomen, en ik had meteen door hoe serieus het was toen het ’s avonds het hoofdpunt was in het nationaal nieuws, én het op de voorpagina van alle kranten stond :S. Op mijn eerste dag stonden er al meteen groepjes journalisten voor de poort, en kreeg ik de opdracht te doen alsof ik geen Engels verstond en hen te negeren als ik het huis uitging. Toen voelde ik me dus helemaal in Hollywood!! Celine zei al meteen dat weer enkel mij zoiets kan overkomen!! J Het klinkt heel cool, maar blijkbaar is het dus echt wel serieus fout. De papa is helemaal op van de stress en zat er vorige week helemaal door. Er hing dan ook een echte spanning in het huis, wat de situatie voor mij natuurlijk een beetje onwennig maakte. Ze vonden dat zelf ook erg voor mij, en halverwege de week heb ik met hen gepraat en hebben ze mij het hele verhaal uitgelegd. Blijkbaar is het echt wel erg, want de kans is reëel dat hij z’n bedrijf en dus ook het huis en alle bezittingen verliest :S. En hij verontschuldigde zich ook voor z’n gedrag, omdat hij bijna niks meer zei terwijl hij normaal super open en altijd opgewekt is, maar dat hij nog nooit zoiets had meegemaakt en dat de timing voor mij gewoon heel slechts was, aangezien het juist begonnen was op mijn eerste dag (typisch:S). Ik verzekerde hen dat ze zich ab-so-luut niks van mij moesten aantrekken, want tegen mij zijn ze alsnog supervriendelijk en ik ben al lang blij dat ze zich er niet aan storen dat ik in deze moeilijke periode juist in hun huis rondloop.
Maar gisteren ging het plots even helemaal mis en hebben ze Paul naar het ziekenhuis moeten voeren na een soort stress-inzinking (of angstaanval, omdat hij blijkbaar zelfs kans loopt om naar de gevangenis te gaan :S)... . Enfin, een hele historie dus!! Gevolg voor mij is ook dat ik hier nu eigenlijk een beetje zonder werk zit! Mijn eerste 2 weken hadden de kindjes vakantie en was er veel te doen. Maar nu de vakantie gedaan is, was het de bedoeling dat ik vooral zou babysitten als zij samen uitgingen, wat gezien de hele situatie momenteel niet veel het geval is! Ze hebben me dan ook gezegd dat ik gerust een job mag zoeken, zolang ik af en toe babysit en hun help in het huishouden, is dat geen probleem. Dus ben ik nu volop aan het zoeken en hoop ik héél snel iets te vinden!! Zou ideaal zijn om mijn dagen te vullen én te kunnen sparen voor Australië, want momenteel zien mijn financiën er allesbehalve gunstig gezind uit! Ook met werk zoeken hebben ze me hier trouwens al goed geholpen. Leysa prijst me aan als babysit bij de andere Beverly Hills mama’s, waardoor ik al een centje bij heb kunnen verdienen door daar te babysitten. En de buren hebben me hier al ingehuurd voor 3 dagen volgende week, en Leysa gaat morgen een goed woordje doen in een brasserie hier in de buurt waar ze iemand zoeken, dus echt heel lief allemaal!
Dus ondanks de vreemde situatie, ben ik wel heel dankbaar hier te kunnen zijn! Intussen blijft Andrea me wel achtervolgen. Michelle (hun vorige nanny, die ze nu blijkbaar terug in dienst hebben tot ze een nieuw slachtoffer vinden) had me gecontacteerd ivm mijn post die tijdens kerst was aangekomen. Ze stelde me voor om samen met haar en de kinderen af te spreken, zodat ze me mijn brieven kon geven en ik ook afscheid kon nemen van Max en Imogen. Maar ze vroeg me of ik Michael de toestemming hiervoor kon vragen. Na een heel gedoe gaf die me uiteindelijk de toestemming, en beloofde Michelle me de laatste week van de schoolvakantie te smsen zodat we een dag konden afspreken. Maar plots hoorde ik niks meer van haar, en dan kreeg ik ineens een woedende e-mail van Andrea: “dat ik nogal lef had Michelle te contacteren, dat zij nu voor haar werkte en ik haar niet in een moeilijke situatie moest brengen om dingen uit haar huis te bemachtigen. Dat ze niet wou dat ik afscheid nam van de kinderen en dat ik bij hen absoluut niet meer welkom was. Dat ik als ik Imogen in school tegenkwam (waar ik me zorgen over maakte, want als ze tegen haar gezegd hebben dat ik terug in België ben, moet dat voor dat kind ook niet fijn zijn als ze me dan met een nieuw kind ziet), maar gewoon in haar gezicht moest zeggen dat ik haar nanny niet meer wou zijn omdat ik haar niet graag had en gemene dingen over haar had geschreven op het internet (die vrouw is dus echt ziek he, als ze nog liever haar eigen kind kwetst!). Dat ze de 950$ van de verzekering terugwou. Dat ik een van haar goede handdoeken had gestolen, en nog wel die van een volledig nieuwe set!! En tenslotte dat ze hoopte dat ik uit MIJN fouten geleerd had, en ze sloot af met “Don’t bite the hand that feeds you”. OH MY GOD ben ik blij dat ik van die bitch verlost ben!!! Ik heb de mail hier aan iedereen voorgelezen (ook aan Leysa), en iedereen zegt dat ik gewoon alles moet negeren en haar van alles moet blokkeren, wat ik nu ook gedaan heb. Eerst voelde ik me schuldig ivm dat geld, maar als ik denk aan al het geld dat zij me gekost hebben (nooit eten voor me gemaakt, mijn laatste week + extra avonden niet betaald) en aan hoe ze me behandeld hebben, kunnen ze fluiten naar die 950$! Nu gewoon hopen dat ik haar nooit tegen het lijf loop hier, wat vrij moeilijk is aangezien ik 2 straten verder woon :S. Moest ik terug in België zijn, zou ik zeker en vast HBvL met mijn column naar hen opsturen, en dan kon haar persoonlijke tolk haar vertellen hoe ze in de Belgische krant als “psychopathic Cruella Devil with multiple personality disorders” omschreven wordt !! Moeha!
En dat was zowat het belangrijkste nieuws van de voorbije maand!! Verder gaat alles prima: leuke weekendjes in Auckland, heeeeeeeeel heet (zo vochtig dat het onmogelijk is om ook maar iets te doen en ik elke 5 minuten een douche wil nemen), en ik mis jullie nog steeds! Andere Belgische dingen die ik meer en meer begin te missen: mijn wekelijkse roddels uit de Dag Allemaal (helaas is er nog geen enkele tot in NZ geraakt), Gini (frisdrank trekt hier echt op niks), Bicky Burgerrrrrs, en alle soaps die ik volgde (en waar ik hier in NZ geen fluit meer van begrijp aangezien ze 2 jaar verder zitten en de personages die ik ken meestal al dood zijn...). Maar op die paar dingen na, kan ik er nog wel voor een hele tijd tegenaan J.
Hopelijk hebben jullie genoten van dit verhaal, en ik beloof jullie binnen aanzienbare tijd een nieuwe update ;-).
Dikke kus en groetjes vanuit hot & awesome New Zealand!!!!
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
Tine
PS: Mijn nieuw adres is:
65, Epsom Ave
Epsom
Auckland 1023
NZ
2011: A NEW START!!!!
Hallo iedereen daarginds het Belgische winterland!!
Here I am, terug van weggeweest! Dit verhaal is geschreven over een tijdspanne van zo'n 3 weken, dus hopelijk kunnen jullie een beetje volgen...Veel leesplezier!!
Deel 1, geschreven op 25/12/2010:
Laat ik beginnen met iedereen een VERY MERRY CHRISTMAS te wensen!! Op dit moment is het hier 01u50 op 25 december (tegen dat ik dit verhaaltje afheb zitten we wsl 2weken later...) en ben ik jullie dus lang voor met het vieren van kerst!! Nu ja... vieren: kerstavond in NZ is een avond als een andere, hier is enkel kerstdag van belang. Daardoor lig ik hier nu in mijn eentje te mijmeren over het kerstfeest thuis, het witte sneeuwtapijt, de pakjes onder de boom,... terwijl alle andere mensen in huis al lang vredig liggen te pitten! Ik breng kerst door in het huis van de opa van Celine's gastfamilie, en het is hier prachtig! Een huis aan het strand, helemaal verscholen tussen de palmbomen, waar we vanavond van een fenomenale zonsondergang hebben genoten! Maar mijn kerstgevoel is nog steeds ver zoek, want daar heb je nu eenmaal je familie én sneeuw voor nodig, en dat zijn nu net de 2 ingrediënten die ik hier mis!! Ik was daarstraks met Katrien aan het skypen, en het is echt raar om thuis de sneeuw te zien,heel onwerkelijk als je hier in hartje zomer zit :S. Omdat Celine in Duitsland ook vooral kerstavond viert, hebben we besloten de Europese traditie toch een beetje voort te zetten, en hebben we onze pakjes voor mekaar om middernacht geopend... en via Céline zat er zelfs een pakje van Katrien bij, dus zo voel ik me toch een klein beetje dichter bij huis! :-)Dank u zus!
Maar goed, zoals jullie weten vertrek ik morgen op kerstdag tot 10/01 naar het Zuidereiland, om te beginnen aan onze campervan-roadtrip waar we zo lang naar uitgekeken hebben!! Maar vooraleer ik vertrek, hebben jullie nog een uitgebreid verslag tegoed van mijn laatste weken hier, want as you all know, is er hier hééééél wat gebeurd!!!
I DID IT!!!!!!!!!!!!Ik heb mijn hart gevolgd en heb mijn biezen gepakt op Pencarrow Ave 18... WEG bij de psychopathische familie van Cruella DeVil en aanverwanten!!! En MY GOD, ik kan niet beschrijven wat een last er van mijn schouders is gevallen!! Maar goed, de sappige details over mijn confrontatie met hen en mijn verhuis volgen later, want daarvoor is er nog zoveel meer gebeurd!!
Laten we beginnen bij het begin:
Na mijn laatste verslag gingen Celine en ik een weekendje naar Raglan en de Waitomo Caves, en het was alweer een weekend vol superlatievenas usual... Raglan was geweldig: prachtig surfstrand en een supergezellige camping: een heel groot domein vlak aan het strand, met overal cabooses (soort caravans) en tipi's (indianententen) verspreid. In combinatie met de stralende zon was het daar gewoon volop genieten en had ik een echt vakantiegevoel!Het was allemaal heel relaxed: rondrijden langs fenomenale landschappen met de radio keihard (Celine is intussen al helemaal fan van Marco Borsato & Clouseau! En ze was vrij verontwaardigd dat mijn kennis van Duitse muziek zich beperkt tot Peter Maffay, Rammstein en Tokyo Hotel, terwijl zij zelfs...Tom Dice !kent), tussenin een paar prachtige watervallen meepikken, wandelen langs het strand, surfers bewonderen (of course), enzovoort. Zondag was wat avontuurlijker want dan gingen we raften in de Waitomo Caves. Daar gingen we dan: Celine, ik en nog drie Chinezen: gehuld in eenprachtig aansluitendwetsuit en klaar om in het ijskoude water te springen en de grotten te verkennen. Het was super: de grotten zijn bekend omdat ze verlicht worden door glimwormen, en het was echt magisch om te zien!! Af en toe best wel eng, aangezien onze begeleidster zo vriendelijk was mij attent te maken op de aanwezige springspinnen (wou ik echt weten), en we achterwaarts van watervallen moesten springen... :S. MAAR het was super om te doen en ik heb alweer een paar angsten overwonnen :-)ENNNNN ik heb mijn allereerste roadtrip (met mijzelf als chauffeur) zonder al te veelobstakels overleefd!! We zijn naar goede gewoonte wel weer overal fout gereden waar we konden (en ja, dat mét gps), maar daardoor belandden we ook altijd op verlaten plekjes die volgens ons nog nooit eerder ontdekt werden!
Ook de thuiskomst verliep helemaal zoals verwacht: geen interessein mijn weekend, geen goedenavond, wel commentaar omdat haar neef (die nog steeds thuis was) naar mijn weekend informeerde en ik daarop enthousiast (fluisterend!)antwoordde, wat blijkbaar niet toegelaten was na 9u 's avonds...zucht.En die week begon ook de zomervakantie, dus: werken in dat huis van 7 tot 7 ... Hoera :S
Maar ik moet zeggen: die eerste week viel heel goed mee: het was prachtig weer dus kon ik de kids meenemen naar parken, speeltuinen, het strand... . Kerstvakantie in hartje zomer: vreemd! Rijden langs het strandonder een snikhete zon met 'I'm dreaming of a white Christmas' op de radio: nog vreemder! De dag op het strand waswel grappig: ik zat daar met Max en Imogen in het zand te spelen, toen we omringd werden door de ene groep Japanse toeristen na de andere. Iedereen vroeg of ze met ons op de foto mochten enof ze foto's van de kinderen mochten maken.En dan bedoel ik niet één groep toeristen, maar zeker 6, en ik heb nog steeds geen idee waarom :-). Een Amerikaanse vrouw kwam zelfs naar mij toe om te zeggen dat ze nog nooit zo een 'perfect looking little family' had gezien, dus ik natuurlijk glunderen van trots (heb maar niet gezegd dat ik de au-pair was, zou het moment verpest hebben), Michael en Andrea hadden het moeten horen!!
En volgend weekend kwam er weer een nieuw hoogtepunt aan: voor 3 nachten terug naar Sydney!!!! En ja... er zijn gewoon geen woorden voor... WAT - EEN - STAD!!! Ik wéét niet wat het is met Sydney, maar ik krijg gewoon kippenvel bij de eerste voet die ik er binnenzet, die stad heeft het gewoon allemaal: de sfeer, de mensen, de winkels, de Harbour Bridge, de stranden, het échte stadsgevoel maar tegelijkertijd toch met veel rust en groen, en natuurlijk het adembenemende Opera House... . Raar eigenlijk, want vooraleer ik naar hier kwam, had ik helemaal niet zoiets van 'Sydney moét ik gezien hebben', en had ik dus absoluut geen hoge verwachtingen, maar het moet gezegd: Sydney is PARADISE!! Dus ik hoop, ik hoop, ik hoop, dat ik als ik na mijn avontuur in NZ aan mijn Australië-avontuur begin (ja, dat is dus de bedoeling, maar alles hangt van mijn heimwee en de gemoedstoestand van mijn bankrekening af... ik zou dan eventueel rond mei/juni hier al vertrekken, als ik alles hier gezien heb), wat langer naar Sydney kan gaan, want zoals jullie horen heeftdie stadmijn hart gestolen!! Wat ik er dan allemaal gedaan heb? Wel, niks wereldschokkends in feite: genoten van de botanische tuinen (die ik vorige keer gemist had en echt geweldig zijn), de Oprah Winfrey-gekte aanschouwd (ze was net dat weekend in Sydney voor de Australië-special van de show, en het was echt geschift hoe het daar leefde: overal hordes fans/freaks gehuld in I love Oprah-T-shirts, oneindige rijen om tickets voor de show te bemachtigen, de Harbour Bridge die versierd was met de 'o' van Oprah, etc... . Maar wel cool om haar en het hele spektakel er rond te zien, zoals een prachtig vuurwerk aan het 'Oprah' House!), beetje geshopt, aan het strand gelegen, (te)veel en lekker gegeten om daarna een fortuin te spenderen aan afslankende badpakken die mijn tien (!) extra kilo's zouden moeten verbergen, een harbourcruise gedaan, naar de zoo geweest (waar je een geweldig uitzicht op de stad hebt),...: heel relaxed en exact wat ik nodig had!!
Maar het zou ik niet zijn, moest er niks abnormaals gebeuren, dus het verliep niet allemaal zoals gepland :-) . Allereerst ben ik mijn gsm kwijtgeraakt: het was 11u 's avonds toen ik ineens besefte dat ik mijn gsm 2u eerder op een bankje aan de Harbour Bridge had laten liggen... . Dus ik uiteraard tegen topsnelheid (naar mijn normen) daar naartoe, om natuurlijk te ondervinden dat mijn gsm al lang verdwenen was... .Daar zat ik dan: helemaal aan de andere kant van de wereld in mijn eentje en compleet onbereikbaar :S. Dus ja... dan maar rondom mij aan mensen beginnen rondvragen of iemand iets gevonden had, toen er tot mijn grootste verbazing een watertaxi-chauffeur naar mij toekwam om te vragen of ik misschien mijn gsm kwijt was???Alweer geluk gehad;-) . De man was supervriendelijk:'Oh I've already contacted a friend of you, so she could e-mail you that I have your phone' (zou ik nooit aan gedacht hebben). Ik uiteraard nieuwsgierig wie hij dan wel gebeld had in België.'Well, I've tried 'mama' several times but she didn't pick up (:S), so then I called one of your friends, I think her name was Andrea...'Great!Van ALLE mensen in mijn gsm moest hij er die naam natuurlijk uitkiezen, en dat terwijl het in NZ intussen 1u 's nachts was :S. Uiteraard heb ik dat toen ik thuiskwam kunnen aanhoren, maar ik was al lang blij dat ik mijn gsm terug had :-).
Ander obstakel waren de vervelende kerels die in mij het perfecte slachtoffer herkenden aangezien ik alleen was. Moesten het nu knappe Australische surfleraars zijn mijn een zongebruind lijf: OK, maar naar goede gewoonte trek ik enkel freaks aan waaronder ditmaal een 18-jarige geneeskundestudent uit Maleisië die beweerde de man van mijn leven te zijn, en een geobsedeerde Rus die mij op één minuut 15 (!) smsjesstuurde (ok, stom om gsm-nr te geven, maar het leek mij handig connecties te hebbenmet inwoners van Sydney, niet dus :S) en mij tot aan mijn hotel gevolgd heeft, waarna ik de receptie heb moeten waarschuwen om mijn kamernummer aan niemand door te geven... . MAAR... het aller akeligste moet nog komen. Australië: het land van de kwallen, de slangen, de krokodillen en worst of all: de SPINNEN!! Na al zoveel horror-verhalen gehoord te hebben over de vogelspinnen die uit bomen springen, was ik voorbereid: elke avond voor het slapengaan werd elk hoekje van mijn kamer uitgekamd op zoek naar achtpotige monsters, en dag en nacht droeg ik mijn hoedje als ik onder bomen liep.
Maar toch is het onheil geschied.
Op zondagavond wandelde ik volledig ontspannen van de haven richting mijn hotel, over de promenade, ONDER de palmbomen (bomen die ik tot dan toe associeerde met witte stranden en cocktails), wanneer er plots iets op mijn arm valt. Dus ik kijk... en zie een gi-gan-tische vogelspin over mijn pols kruipen... . Ik ben beginnen krijsen, springen, heb onmiddellijk al mijn zakken rondom mij gegooid, en mensen bekeken mij alsof ik absoluut de grootste freak ter wereld was.... HALLO, er zit een VOGELSPIN op mijn arm!!! Door mijn hysterische reactie is het beest gelukkig snel afgetaaid, maarhet is dus helaas geen fabeltje: ze zitten overal in Sydney!! :-((((En geloof mij dat ik die nacht geen oog dichtgedaan heb en het óveral voelde kriebelen.
Gelukkig was de dag erna zo perfect, dat het zelfs een arachnafoob als mij de spinnennachtmerrie deed vergeten. Ik had me voorgenomen om maandag,mijn laatste dag, al zonnend aan het strand door te brengen, kwestie van de batterijen weer wat op te laten vooraleer ik weer naar the house of doom kon vertrekken. En aangezien ik vorige keer zó onder de indruk was van het prachtige Palm Beach (het enige echte strand van Home and Away), besloot ik daar terug naar toe te gaan. Ik heb nog even getwijfeld, aangezien het op anderhalf uur van de stad ligt en ik dus veel tijd zou verliezen, maar het is véél mooier en rustiger dan de stadsstranden, dus ben ik er toch maar voor gegaan. En maar goed ook, want wat bleek toen ik er aankwam? Dat ze net Home & Away aan het filmen waren!! Dus het allereerste wat ik gedaan heb, is uiteraard een sms'je gestuurd naar mijn extreem jaloerse zus in België :-)).
Het was echt héél cool om te zien, vooral omdat niemand erom maalde dat ik daar rondliep en ik zo dichtbij kon komen als ik wou. Toen ik arriveerde waren ze net een strandscène aan het filmen, dus waagde ik het erop om mijn handdoek gewoon 15m verder neer te strijken, en geen haan die er naar kraaide! Integendeel, de regisseur vroeg zelfs of ik het erg vond dat ik op de achtergrond in beeld was, maar dat ik dan wel met mijn rug naar de camera moest zitten en geen foto's meer mocht trekken, dus echt cool! De strandscène was er een met Liam en Bianca (die ik overigens niet kende :S), en die waren supervriendelijk, want na afloop kwamen ze zelfs spontaan een praatje met mij en nog 2 andere meisjes slaan! Ik moest met het schaamrood op de wangen vragen wie zij nu precies speelden in de serie, want ik zei dat het niet ik, maar vooral mijn zus was die H&A al sinds het prille begin volgde. En dat vonden ze dus echt geweldig: iemand uit België die al 20 jaar naar H&A keek! Dus stelden ze zelf voor dat ik met hen op de foto ging, aangezien ik mijn zus dan zeker jaloers zou maken, and so I did ;-).
Daarna ging de hele cast lunchen, aan tafels buiten naast de surfclub. En ook daar kon ik weer zo dichtbij komen als ik wou, waardoor ik alle acteurs goed kon observeren ;-). Dan waren er nog scènes met Nicole, Sid en... Terri van All Saints... Toch3 acteurs die ik goed kende! Vooral Terri en Sid waren SUPERvriendelijk! Ik heb zo'n 15 minuten met Sid gepraat, en hij vroeg van waar ik kwam, wou vanalles over NZ weten, enz. Hij moest lachen toen ik zei dat ik van België kwam, omdat zijn beste vriend (waarmee hij ooit in Sons and Daughters speelde) ooit op de cover van een Belgisch magazine stond dat met DAG begon (Dag Allemaal...). En aangezien 'a dag' in het Engels zoiets als schaapsuitwerpsel (zo begreep ik het althans :) ) betekent, hadden ze hem daar toen zo mee uitgelachen dat hij dat nooit vergeten was. Hij was zelfs zo vriendelijk om mij een lift naar de stad aan te bieden, maar helaas was hij met de moto en was ik daar niet op gekleed... .Maar het was alleszins een super sympathiekekerel, hij is nadien zelfs nog gestopt toen ik aan de bushalte stond te wachten! Ik moet misschien toch maar eensregelmatiger naar Home and Away beginnen kijkenvanaf nu, ik was echt verbaasd hoe vriendelijk en down to earth iedereen daar was, echt super!
Toen ik op de bus zat, merkte ik natuurlijk dat ik eigenlijk veel te laat vertrokken was, en ik in principe 2 uur later al op de luchthaven moest zijn, terwijl ik nog anderhalf uur op de bus moest zitten, mijn valies in mijn hotel moest gaan halen, én nog een taxi moest vinden om mij naar de luchthaven te brengen :S. En het werd pas helemaal typisch toenik met de bus vast kwam te zitten in een gigantische file... . Toen ik anderhalf uur voor mijn vlucht moest vertrekken nog steeds in de bus vastzat, besloot ik dan maar uit te stappen en meteen een taxi te roepen met als opdracht 'I have to get tomy hotel and the airport as quickly as possible, it doesn't matter how youget there, butjust GET THERE!!!'. Waarop de Indische chauffeur zijn voet op de gas gooide en over elke pechstrook scheurde om mij uiteindelijk 45 minuten voor mijn vlucht vertrok aan de luchthaven af te droppen. Na (schandalig veel)afgedokt te hebben aan de Indiër, snelde ik naar de incheckbalie voor een volgende crisissituatie. Vrouw achter balie: 'Love, can you show me your returnticket to Belgium please?' - Ik: 'I don't have a returnticket yet, I don't know when i'll be leaving NZ' - Vrouw: 'Well, love, without a returnticket, you can't enter NZ, so you have 15 more minutes to go buy a ticket to Belgium' - Ik: hyperventilerend. Enfin, na een aantal telefoontjes met weet ik veel welke instanties en een paar kopies van mijn visum mocht ik er dan toch eindelijk door! Maar niet alvorens mijn bagage nog eens volledig binnenstebuiten gekeerd werd, om daarna in Auckland nog eens 3u te moeten aanschuiven bij de douane die mijn valies nogmaals scande op zoek naardrugs, slangen en waterbommen. Geloof mij, wie in of uit Australië of NZ reist, heeft geduld nodig, VEEL geduld!! Uiteindelijk lag ik om 4u in mijn bed om 2u later te beginnen aan alweer een ultratoffe werkweek :S. MAAR geen Cruella Devil kon me mijn SUPERWEEKEND in Sydneyafnemen!!
Die week was de oma van de kinderen daar (ma van Andrea) en geheel tegen al mijn verwachtingen was die normaal en vriendelijk. Een meevaller dus! Had ik de hele week iemand om mee te praten en konden we afwisselend met de kinderen bezig zijn. Ik had ook gedacht dat Andrea dan misschien wat vriendelijker tegen mij zou doen, maar dat was uiteraard niet het geval (stom van mijom nog steeds te hopen!). Naar mijn weekend werd natuurlijk nauwelijks geïnformeerd, maar dat was ik al gewoon. Maar toen ik dinsdagavond om 22u thuiskwam, was het weer tijd voor een volgende scène: Andrea en de ma zaten tv de kijken en in het ganse huis was nog leven. Dus zeg ikslaapwel (de bomma zei zelfs iets terug!!!) en ging ik de keuken in om nog even een glas melk te nemen (zo stil mogelijk, dat had ik al wel geleerd!). Op dat moment komt Andrea razend de keuken in, begint ze keihard lades en kasten open te trekken met een gezicht op onweer. Dus vraag ik haarzo vriendelijk mogelijk of ze iets zoekt? 'YES!' op de meest kwade manier ooit gezegd was het antwoord dat ik kreeg. En het gooien met lades ging voort. Omdat de sfeer uiterst gespannen was, wou ik helpen, dus vraag ik: 'Can I maybe help you looking for it?', waaropze flipt en begint te roepen 'dat het mijn zaken niet zijn, en dat ik nogal lef heb om me na 21u nog inhaar keuken te vertonen, dat dat enorm onbeleefd van mij was aangezien ik 'die conversatie' al eerder met hen gehad had...' :S (Michael had me al eens verboden om na 21u nog de keuken in te komen om te koken, of als iedereen al slaapt, maar over een glas drinken nemen als iedereen nog wakker is werd nooit gepraat!).En ja, de bommastond erbij, keek mij vol medelijden aan maar deed haar mond verder niet open. Zelfs haar eigen ma durft niet tegen haar in te gaan, echt triestig! En dat was voor mij echt de zoveelste druppel, dus ben ik kwaad naar beneden gelopen en heb ik haar de rest van de week zoveel mogelijk proberen te negeren. En plots herinner ik me nog een ander voorval, maar dan met de pa. Die week roept hij me plots weer bij zich voor een van zijn fameuze 'meeting'. Hij roept me dan en bekijkt me met de meest serieuze en zakelijke blik ooit gezien, en dan weet ik al dat ik weer iets 'verschrikkelijks' heb gedaan! Dit keer was het echt weer geweldig: ' Tina, we have a problematic situation. I have been noticing lately, that the children don't whipe their bottoms after they go to the toilet. There is also a lack of toiletpaper. You have to do something about it.' En dat was het.Celine kwam niet meer bij toen ik hethaar later vertelde. Gewoon de manier waarop hij het zei: alsof hijeen derde wereldoorlog aankondigde!En ja, wat kan ik daar aan doen?? Ik kan toch moeilijk elk moment in hun badkamer gaan checken of er nog een voorraad wc-papier is??En hij kan de kinderen er toch ook zelf over aanspreken?? Alsof ik de oorzaak van al dit onheil was!! Enfin, dit gewoon om aan te tonen dat deze familie écht geen 100% in orde is!
Ik was het echt kotsbeu, en het idee om na de kerstvakantie terug te moeten gaan, werd ondraaglijker met de dag, dus was het hoog tijd om serieus op zoek te gaan naar iets anders! Aan iedereen die ik tegenkwam (inclusief de buschauffeur, deChinees van de nachtwinkel,de kerel die geld ronselt voor Oxfam,en het hele kappersteam dat mij volledig steunde ;-)) vertelde ik mijn verhaal, en dat ik dringend op zoek was naar iets anders, wie weet wat er uit de bus kon komen!! En zo geschiedde dat Celine's familie vrienden had die wel geïnteresseerd waren in een au-pair, en die kon ik meteen de volgende maandag ontmoeten! Ik moet toegeven dat ik eigenlijk wel wat schrik had om een nieuwe familie te zoeken, aangezien mijn eerste ervaring vrij traumatisch was... . Maar anderzijds had ik geen enkele verplichting, en kon het dus nooit kwaad de familie te ontmoeten, dus was het afwachten tot maandag!
Maar daarvoor eerst: weekend!! Toen mijn helse week na Sydney om was (leek lichtjaren te duren, spanning in huis was te snijden, en dan stortregende het ook nog eens de hele week waardoor ik in huis opgesloten zat met bomma & kids :S), kon ik éindelijk genieten van een ontspannend pré-Kerstmis weekend! Vrijdagavond op stap, en zaterdag was het de verjaardag van Astrid, een Vlaams meisje uit Leuven dat ik hier heb leren kennen via An, het andere Vlaamse meisje :-)(kleine wereld, écht! en iedereen heeft ook wel connecties met iemand die ik ken uit Tongeren, ex-vlammen enzo, ik ga geen namen noemen ;-)). Het was een themafeestje, en iedereen moest verkleed gaan als 'iets dat begint met een A'! Omdat Celine ziek was en daardoor ons plan om als Abba te gaan in het water was gevallen, moest ik op het laatste moment een vervangoutfit vinden en ging ik uit eindelijk als 'Airline-pilot' (beetje met de haren getrokken, I know). Het was supergezellig en ik leerde er alweer eenhele groep nieuwe mensen (veel au-pairs) kennen, waarmee we later in de nacht nog opstap gingen. En zondag was er een kerstfeestje met de hele groep, en doordat het buiten stortregende (memories of Belgium...) en we ons de ganse namiddag volpropten met kerstgebak en cadeautjes openden, had ik voor het eerst toch een klein beetje een kerstgevoel! En meer en meer besefte ik dat ik weg moest bij mijn familie, want zowel de gastfamilie van Astrid (pa is Indiër die verkleed was als Ali G, was hilarisch, kon mij Michael zo moeilijk inbeelden...:S) als die van het meisje waar het kerstfeestje was, waren supervriendelijk en relaxed! Niemand maaldeer ook om dat er daar feestjes werden gehouden en het huis een ravage was, terwijl ze bij mij echt tot in de 1000e graad zouden flippen! En ook: ik werd niet eens uitgenodigd om Kerstmis met hun te vieren, terwijl dat bij alle andere au-pairs wel het geval was (vrij logisch als je ergens inwoont en zonder je familie aan de andere kant van de wereld zit zou ik denken). Maar ja, niet dat ik zin had om kerst met hen te vieren, my God, no way!Ik zat nog liever alleen in een stal op kerstavond :S. Maar gelukkig moest het zover niet komen aangezien ik wél welkom was bij Céline's familie en we zo ook samen Kerstmis konden vieren!
Maandag was het zover: mijn kans op een ontsnapping moest de nieuwe familie goed meevallen. Ik was superzenuwachtig, maar de mensen waren superrelaxed en ik kwam alweer terecht in een prach-tig huis inclusief zwembad en poolhouse voor... jawel...de toekomstige au-pair :-).Gelukkig wisten ze van mijn hele situatie af, en ik besloot ookopen kaart te spelen en alles te vertellen wat ze me hadden aangedaan en waarom ik weg wou: van het feit dat ik niet uitde 'goede' glazen mocht drinken, tot mijn ban uit de keuken na 21u. Ze konden het allemaal niet geloven en zeiden dat het met hen totaal niet zo zou zijn. Ook de kindjes (2 meisjes van 4 en 7, Milla en Estella) vielen op het eerste zicht goed mee (ze waren heel lief en enthousiast, maar ik ben voorzichtig met wat ik zeg!) en het was gewoon een heelontspannen gesprek. Geen vaste huisregelsofzo, allemaal zeer ontspannen! Het zou ook allemaal tegenovergesteld zijn aan hoe het ervoor was, want de mama werkt niet, dus het is niet de bedoeling dat ik ganse dagen alleen op de kinderen ga letten. Meer een babysittersrol voor de avonden dat zij weg zijn, dus dat betekent ook welmeer weekends werken. Dat vond ik eerst wel een beetje een knelpunt, maar ze beloofden me dat ik alsnog 1 weekend op 2 vrij zou krijgen, en er mogen altijd vriendinnen langskomen in de weekends, dus dan vond ik het al bijal niet zo erg. Aangezien ik wel heel wat minder uren moet werken, zou ik ook iets minder verdienen, maar is er wel de tijd om overdag eventueel een part-time job bij te zoeken, want heb het geld broodnodig (geldverhaal volgt later in volgende blog :S). Ik had me voorgenomen gewoon mijn gevoel te volgen, en als ik merkte dat het klikte, ervoor te gaan, en ik had er echt een goed gevoel bij. Dus zei ik hun dat ze er zelf nog eens een nachtje over konden slapen en ze me de volgende dag maar iets moesten laten weten.Later kreeg ik meteen een superlief sms'je: 'Dear Tine, the kids thought you were lovely and we also thought you are wonderfull. We would love you to come and live with us xxx!'. Dus ja, toen was ook de knoop voor mij doorgehakt!! Hoop dat mijn eerste indruk deze keer de juiste is, maar we zullen wel zien! Voordeel is ook dat ik geen einddatum heb, dus dat ik in principe mag gaan wanneer ik wil, ik moet het hen gewoon een paar weken op voorhand zeggen! Ik hoop alleen dat ik snel mijn weg ga vinden en het snel een beetje duidelijk wordt wat ik precies moet doen, want het gaat raar zijn als ik overdag in principe vrij ben, terwijl ik dan wel thuis ben... maar hopelijk wijst dat zich snel uit als ik eraan begin!
MAAR... het ergste moest dus nog komen: nu moest ik dat tegen Andrea en Michael gaan zeggen. Bij de gedachte alleen al keerde mijn maag volledig om. Ik was met de nieuwe familie overeengekomen dat ik na mijn vakantie naar het Zuiden kon beginnen, en mijn verlof begon al op donderdag de 23e, en aangezien het al de 20e was, betekende dat dat ik nog 2 dagen had om hen te vertellen dat ik nooit meer terugkwam... :S. Maar op zich leek me het zo het beste: zo hadden zij 3 weken de tijd om iemand anders te zoeken (in die tijd waren ze wel op vakantie in Thailand :S het zou me niet verbazen moesten ze daar een Thais slaafje zoeken ;-)), en kon ik met een gerust hart aan mijn vakantie beginnen en moest ik nadien NOOIT MEER TERUG!!!!!!!!!!!!!!!! De nieuwe familie was ook daarin heel lief, want ze zeiden me dat ik daar meteen mocht gaan slapen moest het zover komen dat ze razend werden en me meteen op straat gooiden!
Ik besloot het dinsdag al maar te zeggen omdat ik er zo snel mogelijk van verlost wou zijn en ik zo zenuwachtig was dat ik elk moment van de dag boven de wc kon hangen :S. Ik was 's nachts al maar beginnen pakken (voor het geval ze me meteen buiten smeten), én ik had de ganse nacht aan mijn 'afscheidsspeech' gewerkt. Ik had op een papier (A4, dubbelzijdig, volledig gevuld!) àlles geschreven wat ze me de voorbije 3 maanden hadden aangedaan, met het vertalen van mijn blog en de kwade mail naar Ulla als kers op de taart! Daarna heb ik 2u voor mijn spiegel geoefend: hoe ik eraan moest beginnen, welke toon ik zou aannemen en hoe ik zou reageren als ze zouden flippen... . Tegen 5 ben ik dan, semi-voorbereid op de helse dag die komen zou, gaan slapen. Een uur later was hetD-day, en alles wat fout kon gaan, liep fout:om 7u stonden de kinderen poeslief aan mijn bed met chocolade, en met de boodschap dat ze geweldige kerstcadeaus voor mij hadden (slik) , de bomma zou de avond ervoor vertrekken maar was nog steeds in huis (en ik wou haar er niet in betrekken), Michael was al vroeg vertrokken dus moest ik sowieso tot 's avonds wachten omdat ik het hen beide wou zeggen, en worst of all: Andrea had die voormiddag onverwachts vrij, waardoor ik 4u met haar, debomma en kids moest doorbrengen tussen 4 muren en vriendelijkheid moest faken. En voor een keer was ze nog goedgezind ook (denkend aan haar vakantie die de volgende dag zou beginnen): GREAT!
De dag kroooooooooop voorbij, en elke minuut duurde een uur. Toen de bomma en Andrea 's middags eindelijk het huis uit waren, nam ik de kids mee naar de speeltuin in de hoop op afleiding (en zo kon ik mijn speech nog wat oefenen!). Voor de kinderen vond ik het het ergst: om de zoveel maanden van nanny wisselen kan niet goed zijn, maar ik had me er van overtuigd dat dat de fout van de ouders was en niet dievan mij: moesten zij het me maar wat leefbaarder gemaakt hebben. Maar het blijft natuurlijk zielig voor de kinderen, zeker omdat ik besef dat ze zonder twijfel net zoals hun ouders zullen worden aangezien ze geen ander voorbeeld hebben... . En net nu ze gewoon waren aan mij, moest ik hen in de steek laten... . Hen datuitleggen de volgende dag zou ook nog een hele opgave worden, maar dat waren zorgen voor later.
Na6u lang nagelbijten, mijn speech in mijn hoofd oefenen en boven de wc hangen, was het bijna zover: de kids lagen bijna in bed en ze waren allebei thuis. Dus ik onder aan de trap wachten tot ik hoorde dat de kids sliepen en ze allebei in 1 ruimte waren (zeer zelden). Tegen half 8 leek alles boven stil, dus prevelde ik snel een schietgebedje,keek ik nog eens naar mama's foto voor morele steun vanhierboven, and there I went... .Ze zaten in aparte kamers dus vroeg ik Andrea of ik hen beide kon spreken in de keuken. Dus ging Andrea zijn bureau in en hoorde ik haar op een sarcastisch toontje zeggen 'You have to come because Tina wants to speak to both of us'... ik denk dat ze de bui al voelde hangen. Dus namen ze plaats op de 2 barkrukken in de keuken en stond ik aan de andere kant van de tafel tegenover hen: bibberend als een duracel-konijn. Ik besloot zoals gepland met de deur in huis te vallen: 'This is not easy to say, but I met another - very nice- family that would like to have me as their au-pair, andI've been thinkingabout it this weekend and decided to do it'. De eerste zin was eruit en toen was ik helemaal op dreef: 10 minuten aan een stuk heb ikzitten aflopen overhoe ze mij behandeld hadden : het geschreeuw vanaf week 1, mij bezien als een meid die in de kelder woont en niet eens mag mee-eten of uit dezelfde glazen mag drinken, het feit dat Michael na een maand mijn naam nog niet kende, alle voorvallen met Andrea de voorbije maand, inclusief het melk-incident van de week ervoor (toen begonnen ze onderling te discussiëren, want Michael gaf toe dat hij had gezegd dat ik zeker nog in de keuken mocht komen na 9, dat ik gewoon niet meer mocht koken, waarop Andrea kwaad werd op hem aangezien zij er van uitging dat hij had gezegd dat de keuken na 21u verboden terrein was voor mij), en na mijn lijstje van 1001 voorvallen uiteraard: het verhaal van mijn blog. Ik deed alsof ik dat nog maar pas te weten was gekomen, en zei dat ze daar echt te ver waren gegaan. Ik had het idee dat Michael nog luisterde en hij knikte zelfs toen ik zei dat het erover was. Maar dat was het punt waarop Andrea begon te flippen: tijdens mijn heel verhaal onderbrak ze me al om nutteloze en gemene commentaar te geven, maar nu begon ze direct heel agressief. 'Dat ze mij al meteen had moeten buitengooien, dat haar vrienden (die ze overigens niet heeft volgens mij) haar al vanaf het begin zeiden mij buiten te smijten', blabla. Toen heb ik mij uiteraard verdedigd door te zeggen dat geen woord van mijn blog gelogen was, en dat het voor mij een uitlaatklep was naar vrienden en familie toe om hen te zeggen hoe ik me hier voelde. Zij beweerde dat ik haar vanaf dat moment zo hard gekwetst had, door haar kinderen te beledigen, en dat ze me vanaf dat moment niet meer moest. Maar ik zei dat ik ten eerste haar kinderen niet beledigd had, dat ze Nederlands moest kunnen om in te zien dat het ook humoristisch bedoeld was (letterlijk zei ik: 'I don't know who you hired to translate my blog, but I don't think his language-skills were good enough to realize there is such thing as sarcasm, and by the way, I also blamed myself for the things that went wrong, but that you obviously didn't read'), en dat ik begreep dat het pijnlijk moest zijn voor haarom zwart op wit te lezen hoe vreselijk ze was, maar dat het nu eenmaal de waarheid was. En dat ze dan niet 3 maanden had moeten faken als ze me toch al van week 2 niet meer kon uitstaan, en ze niet Ulla maar mij hadden moeten confronteren met mijn blog. En het feit dat ze dat niet hadden gedaan voor mij alleen maar betekende dat ze beseften dat ze mijn privacy hadden gerschonden. (Klink heel stoer nu, maar ik heb een paar keer serieus moeten slikken om mijn tranen te verbijten). Michael vroeg dan wanneer ik precies wou vertrekken, waarop mijn antwoord was: 'I won't come back after the Christmas holiday', waarop zij opnieuw flipte en riep 'dat ik haar het geld van de reisverzekering (650€) moest terugbetalen en dat haar huis niet als opslagplaats diende dus dat ik moest maken dat ik weg was en mijn spullen vandaag nog kon meenemen.' Waarop ik kon zeggen 'no worries, I wasn't planning on leaving them here, that's why I started packing tonight.' 1-0!! Toen is ze het razend afgetrapt, heeft ze livingdeur achter zich dichtgeslaan om te bellen met weet ik veel wie. Ik heb dan nog tegen Michael gezegd dat ik het spijtig vond dat dit niet op een volwassen manier kon gebeuren, dat ik het ook erg vond dat het zo moest aflopen, maar dat het voor mij onleefbaar was in dat huis. En dat het de sfeer voor iedereen, inclusief de kids, verpestte, dus dat het uiteindelijk voor iedereen het beste was dat ik ging. Hij zei dan dat hij met Andrea zou overleggen wat er nu moest gebeuren, dat ik beneden verder kon gaan pakken, en dat hij me dan later wel kwam vertellen of ik kon blijven of niet. Dus kon ik éindelijk naar beneden: tegelijkertijd enorm opgelucht alsook wenend van alle emoties. Maar I DID IT, en op een volwassen manier wat van hen niet gezegd kon worden, dus was ik eigenlijk best trots op mezelf!!
Dus pakte ik volop verder (ik denk niet dat 5 valiezen genoeg gaan zijn om terug naar België te komen :S), en na 2u kwam Michael me dan zeggen dat ze beslist hadden dat ik die nacht nog mocht blijven om alles in te pakken, en de volgende ochtend dan moest vertrekken. Tegen de kinderen mocht ik niks zeggen, enkel dat ik op vakantie ging zoals gepland. Ik was daar niet echt mee akkoord, want wou hen zelf uitleggen dat ik wegging, zonder dat zij daar een of andere leugen over zouden vertellen.En ik wou vermijden dekinderen laterop straat of in schooltegen te komen (Estellaen Imogengaan naar dezelfde school, dus ga Imogen sowieso daar nog zien)en niette wetenwat ze over mijn vertrek gehoord hebben, maar ik besloot me eruiteindelijk maar gewoon bij neer te leggen. Michael zei me dat we dan na de vakantie misschien nog konden afspreken, en dat ik het hen dan kon uitleggen, maar dat het nu net voor Kerstmis te traumatisch zou zijn :S. Verder kreeg ik de boodschap niet meer naar boven te gaan aangezien Andrea mij niet meer onder ogen wou komen and that was it... . De hele nacht heb ik gepakt, en de volgende dag zijn de kids nog even naar beneden gekomen (nadat Andrea weg was, Michael was thuis), om me mij kerstcadeautjes te geven (pralines en een thermos), heb ik hen een kus en een knuffel gegeven, en zijn ze met Michael weggegaan zodat ik een taxi kon bellen om mijn spullen op te pikken. Van Michael geen enkel woord meer, zelfs geen simpele 'bye', maar wat had ik gedacht. Maar kom, ik was er van verlost, ik kon eindelijk weg uit dat rothuis. Dus heb ik de kerstcadeaus voor de kids op hun bed gelegd (onder de boom zou Andrea ze zien en ze waarschijnlijk opbranden), detaxi gebeld, heeft Raviz,de vriendelijke Indische chauffeur, mijn heel levensverhaal moeten aanhoren en mijn heel hebben en houden het huis uit gesleurd, en heb ik met een opgelucht harten een big smile de deur KEIHARD achter mij toegetrokken!! Hopelijk op naar betere tijden nu, maar erger kan (hoop ik, fingers crossed) niet meer! Ik heb ook al meteen mijn spullen verhuisd naar het nieuw gezin, en ze waren supervriendelijk. Toen ze zagen hoeveel valiezen ik bijhad stelden ze spontaan voor om extra kasten te kopen (:S), en ze vroegen ook meteen hoe mijn vertrek verlopen was. Er werden meteen grapjes overgemaakt : 'Ahhh good!!! You don't have a black eye' en ze gaven me meteen een glas wijn 'from the good expensive wineglasses' ;-).Dus tot nu toe komen ze heel positief over, hopelijk blijft dat zo!
Deel 2, geschreven tijdens onze reis op het Zuidereiland:
Op24 december vertrokken Celine en ik dansamen naarCoromandel om daar Kerst te vieren.
Zoals ik reeds zei, was kerstavond niet veel speciaals. Kerst is hier meer iets als Sinterklaas bij ons: meer een feest voor de kinderen, die op kerstdag vroeg opstaan om te zien wat Santa Claus in hun kerstsok en onder de boom gebracht heeft. En dat betekende dan ook: op kerstdag om 6u wakker worden met krijsende kinderen die hun pakjes willen opendoen :-). Daarna samen middag gegeten (ook geen hele menu zoals wij dat doen, allemaal vrij simpel maar wel lekker), en dan moesten Celine en ik alweer terug naar de luchthaven van Auckland, om richting Christchurch te vliegen waar onze campervan wachtte om aan onze roadtrip door het Zuidereiland te beginnen!!
Deel3, geschreven op 11/01/2011:
Intussen zijn we 11/01, en sinds vannacht zijn we terug in Auckland en zit onze reis er dus alweer op!!! En na zo'n 6000 km gereden te hebben door weer en wind, kan ik trots melden dat we het heelhuids overleefd hebben :-)). Het Zuiden was prachtig, maar we hebben heel wat meegemaakt: van aardbevingen, overstromingen en storm toteen aanval van zandvliegen en een campervan die tegen het einde vande rit zo goed als uit mekaar viel :S. Helaas was ik ook 16 dagen zo goed als van de wereld afgesloten (totaal geen internet, af en toe een streepje gsm-ontvangst :S), en vandaar dat ik dus nergens mijn blog online kon zetten... . Nu ik weer terug in de bewoonde wereld ben, kan dat gelukkig wel, en zo zijn jullie eindelijk weer op de hoogte vande gebeurtenissenhier!
Momenteel slaap ik in een hostel omdat mijn nieuw gezin op vakantie is, en ik er maandag pas zal beginnen. Nu heb ik dus alle tijd om al mijn mailtjes (300!!!) te lezen en te beantwoorden, en tegen het einde van deze week volgt ook een nieuw verslag over onze avonturen op het Zuidereiland! Intussen heeft An me laten weten dat ik vanaf morgen bij haar kan slapen, dus dat bespaart me weer van extra hotelkosten. De opvang van iedereen hier rondom me is echt super!!
Ik wil afsluiten met iedereen te bedanken voor alle steun in de moeilijke periode voor kerst!! Al die mails en boodschappen op facebook hebben me de moed gegeven om mijn hart te volgen en op zoek te gaan naar beter! Ik hoop dan ook dat 2011 het begin wordt van een veel betere ervaring in een warm gastgezin. Tot nu toe zijn ze al erg lief geweest, en ze hebben me zelfs een paar keer gesmst tijdens mijn reis om te zeggen dat ik voorzichtig moest zijn, dat ik moest genieten, dat ik mocht beginnen wanneer ik wou,... dus klinkt voorlopig allemaal heel positief!! Ik hou jullie zeker op de hoogte als ik er mijn intrek heb genomen!
Ik wens iedereen een geweldig 2011 toe, waarin al jullie dromen mogen uitkomen. Te denken dat ik een jaar geleden geen flauw idee had wat voor een boeiend jaar me te wachten stond. Mijn drie droombestemmingen waren Mexico, Australië en NZ, en kijk: op een jaar tijd heb ik het geluk gehad naar ze alledrie te kunnen gaan. 2010 was de moeite, laat 2011 dus maar nóg beter worden!!!
Hopelijk hebben jullie genoten van mijn verhaal, en tegen het einde van deze week zet ik ook een nieuw verslag van de reis er op, en hoop ik een selectie te kunnen maken uit de 1000-en foto's die ik gemaakt heb :-).
DIKKE KUSSEN vanuit NZ! Miss you all!!!!
Xxx
Tine
Wij zullen DOORGAAN!
Twee weken geleden ging het dan éindelijk wat beter: het ging vlotter met de kindjes (ze waren ziek en bleven dus thuis bij mij, waardoor ik wat meer fijne dingen met hen kon doen), en ik had al
anderhalve week (woehoew!!) geen kritiek gekregen. MAAR... toen kreeg ik plots op maandag (mijn vrije dag, na het geweldig LOTR-weekend, toen ik dus dacht mijn batterijen opgeladen te hebben en
weer wat positief ingesteld was) een telefoontje van de pa dat hij mij onmiddellijk wou spreken, en ik dus meteen naar huis moest komen. Ik al helemaal aan het panikeren over wat ik nu weer fout
gedaan zouhebben...
En ja, toen heeft hij mij weer volledig afgebroken: dat ik speelgoed in de verkeerde lades leg (hoe moet ik weten welke!), dat ik de auto niet op tijd in garage zet (was dat 1 keer vergeten!),
dat de kinderen sneller in bad moeten,... allemaal van diefutiliteiten waar dan een volledig drama over wordt gemaakt! En dat terwijl hij de week ervoor gezegd had dat ik eerst moest kuisen én
dan pas de kinderen in bad moest zetten, maar als ik dan zeg dat hij zichzelf elke keer weer tegenspreekt, zegt hij'dat ik blijkbaar geen goed Engels
begrijp':S. Dus ja, ik kan er niet tegen ingaan!! Maar het allerergste dat hij zei, was dat 'ik de foute keuze had gemaakt met naar NZ te komen, dat ik niet geschikt ben als au-pair' enz...
(terwijl hij mij nog nooit heeft bezig gezien met de kinderen, en het net beter begon te gaan!!) Maar het is niet alsof hij dan een oplossing biedt ofzo... . En als ik dan vraag of hij iemand
anders wil zoeken is het antwoord 'Oh nee, we willen hier niet nog eens allemaal doorgaan' :-( Hij heeft zelfs letterlijk gezegd dat hij mij in het weekend zo weinig mogelijk in het huis wil
hebben, dus ja... vrij duidelijk!!
Ik bleef maar hopen dat het beter ging, als ik op
al die details probeerde te letten en alles wat hij had bekritiseerd perfect in orde probeerde te brengen, maar afgelopen zondag heb ik de moed echt opgegeven. De vrijdag ervoor had ik opnieuw
een 'vergadering' met de pa om mijn week te bespreken, en voor een keer viel het eens mee: hij zij dat ik sinds de week ervoor veel vooruitgang had gemaakt met de kids en dat Max (de jongen) mij
ineens ook heel graag had, en dat voor de rest alles ok was. Dus ik blij dat ik voor de verandering ook eens positieve commentaar kreeg! Maar dan kom ik zondagavond terug thuis van bij Céline, en
is het weer naar de vaantjes!Ik had echt niks fout gedaan, heb het huis hier vrijdag pico bello achter gelaten en ben voor de rest niet meer thuis geweest, dus ze konden niks op mij aanmerken...
Maar dan kom ikopgewektbinnen om 21u, weer geen begroeting, niks!! En haar neef slaapt hier momenteel, en die zit in de zetel tv te kijken en vraagt naar mijn weekend. Dus begin ik enthousiast te
vertellen wat ik gedaan heb (vrouw zit intussen in de keuken te werken, man achter zijn bureau met muziek op, kinderen slapen ernaast, maar worden nooit wakker want man zet muziek en tv altijd
keihard en ze slapen daar gewoon door). Komt die vrouw ineens weer razend aangelopen: 'of ik vergeten was dat er kinderen slapen, dat Michael probeert te werken, dat het al laat is, ...' en dan
is ze weer razend weggegaan, terwijl ik gewoon op een vraag antwoordde :-((( (was al blij dat er iemand eens in mij geïnteresseerd was!).
Dus ja, dat was voor mij
een beetje dé druppel... Elke keer als ik denk dat het beter gaat, gebeurt er weer iets waardoor ik volledig naar beneden word gehaald... . En het is echt zwaar om telkens weer omhoog te klimmen
en te weten dat ik toch weer diep ga vallen. Dus vond ik dat het tijd werd om het heft in eigen handen te nemen en op zoek te gaan naar iets anders! Voor alle duidelijkheid: ik wil niet weg uit
Nieuw-Zeeland, het is hier véééél te fijn in de weekends en véééééél te prachtig, maar ik wil me ergens thuis voelen, of tenminste na mijn werk een eigen plek hebben waar ik me op mijn gemak voel
en kan doen wat ik wil.
De opties zijn dan:
1) Een ander gastgezin zoeken
2) Een echte job zoeken die meer betaalt, en dan een flat (=kot) zoeken hier in de buurt.
Mijn angst bij het eerste is weer in dezelfde situatie terecht te komen en vanaf nul te moeten beginnen. Het heeft hier enorm lang geduurd om het vertrouwen van de kinderen te winnen, dus wil dat niet nog eens doorstaan. Anderzijds hebben alle andere au-pairs hier de tijd van hun leven in gastvrije en lieve families, dus heb ik waarschijnlijk gewoon dikke pech gehad! Maar ik zou ook supergraag een kot hebben hier, zodat ik zelf kan beslissen waar ik ga en sta (en niet elk weekend moet wegvluchten en onderdak zoeken bij Celine), maar het leven is hier duur, en werk vinden niet evident! En iedereen weet hoe kieskeurig ik ben, dus er moet ook nog aan heel wat eisen voldaan worden... Want als ik fulltime werk is er geen tijd over om te genieten, in winkels of restaurants moet je werken in het weekend en kan ik nooit iets doen met de rest, ik wil het werk toch ook een beetje fijn vinden,... . Dus ja, ik weet het absoluut niet!! En het toppunt is dat iedereen hier deze week plots poeslief is, alsof ze mijn gedachten kunnen lezen! En dan denk ik weer: misschien toch maar blijven?? Maar dan besef ik weer dat het waarschijnlijk toch maar weer van tijdelijke duur gaat zijn, zoals altijd.
Gelukkig probeert iedereen (hier en van thuis uit) me goede raad te geven, maar die is zo tegenstrijdig dat het voor mij als slechte beslisser nog moeilijker wordt ;-) Hier zegt iedereen dat ik echt weg moet, dat het genoeg geweest is, en dat ik gewoon niet meer moet terugkomen na Kerst,... maar ik weet dus nog niet hoe ik het ga doen. Het veiligste is natuurlijk om eerst iets anders te vinden, maar dan moet ik hier ook wel ineens gaan vertrekken zonder hen te waarschuwen en dan voel ik me weer schuldig (en bang voor hun reactie, want die gaat vreselijk zijn!!).
Dus ja... iedereen die tips of goede raad heeft, laat maar komen!! :-) Wat zouden jullie doen? Ik moet wel zeggen dat 'het idee' dat ik hier weg kan en dat de mensen hier rondom mij me daarin steunen, me deze week al veel beter heeft doen voelen. Het idee dat ik in principe gewoon kan afbollen als ze me hier als Assepoester blijven behandelen! Maar ja, dan moet ik dat wel durven natuurlijk ;-)
Nu is het weer aftellen geblazen naar een volgendexciting weekend!Ik heb met Celine een auto gehuurd van vrijdagavond t/m zondag, en dan trekken we richting Hamilton/ Raglan en omgeving: raften in de Waitomo Caves (speciale grotten met glimwormen, vrij bekend hier), nog meer watervallen zien, naar de wereldberoemde surfstranden van Raglan, enzovoort!! Heb er ZOOOOOOOOOOOVEEL zin in!!!!! Want daarna wordt het weer zwaar, héééél zwaar. Vanaf volgende week begint hier officieel de zomervakantie, dus dat betekent voor mij: 2 maanden lang, die kinderen full-time onder mijn hoede van 6u30 t/m 19u, zonder iets van vrije tijd, in dit supergezellige, sfeervolle huis :-(((((((((((( God, wat zie ik er tegenop!!! Hopelijk kunnen de vooruitzichten op Sydney en onze kerstvakantie me erdoor sleuren! Maar januari wordt dan weer extra moeilijk: vakantie zit erop, nog 3 weken fulltime werken, de meesten vertrekken dan ook terug richting België en Holland (gelukkig blijft Celine ook tot de winter),... . Dus ja, ik hoop echt dat ik iets anders ga vinden wat wel fijn is en dat ze me hier niet gaan vermoorden als ik dat aankondig ;-)
Heb intussen trouwens nog nieuwe Belgen leren kennen!! Vorige week zat ik te lunchen op een bankje aan de haven en terwijl wat in mijn Lonely Planet te lezen, als er een kerel naast mij begint te vragen van waar ik ben, en het bleek ook een Vlaming te zijn! En we hebben iets tofs ontdekt op woensdagavonden: dan is er in de stadeen couchsurfing-meeting: in een bar kunnen dan alle 'vreemdelingen' in NZ samenkomen om meer mensen te leren kennen, ervaringen uit te wisselen, enzovoort, echt héél fijn!! Vorige week de eerste keer geweest, en alweer meteen een Vlaams meisje tegengekomen, maar ook echt zoveel fijne mensen van Canada tot Frankrijk tot Indonesië! Gisteren ben ik opnieuw geweest met 2 Vlaamse meisjes die me hadden gecontacteerd via FB (1 au-pair, ander meisje is naar hier verhuisd), en die zelf al slechte au-pair ervaringen hadden meegemaakt en me dus tips kunnen geven (hun advies was eigenlijk: pak uw koffers als ze op vakantie zijn, leg een briefje en verander uw gsm-nr,...: kan over nagedacht worden ;-) ). Oh en de wijn is er aan 2,5€ dus dat op zich is al een reden op elke week terug te gaan ;-). (Heb er één op jouw gezondheid gedronken zus!)
Mijn geld vliegt er hier trouwens ook door, met elk weekend weg te gaan en telkens zelf eten te moeten kopen... . En bijna alle NZ-ers zijn stinkend rijk, dus die gooien het geld aan alle ramen en deuren uit! Misschien toch zo maar eentje proberen op te scharrelen ;-)
Als ik Max ga afhalen op school (zit in de beste private school van Nieuw-Zeeland,said enough)is dat altijd ogen opentrekken!! Dan sta ik daar in mijn short op slippers tussen al die high society-mama's gehuld in mantelpakjes met Prada-zonnebrillen op! Ik weet niet hoe die vrouwen erin slagen werken met kinderen te combineren en er toch nog zo goed uit te zien! Ik bedoel: ik moet enkel op die kinderen letten en ik vind zelfs geen tijd om mijn haar te kammen of fatsoenlijke schoenen aan te trekken! En de auto's die daar voor de schoolpoort staan: dikke bmw's, porches, FERRARI'S!! Echt waar, vorige week pikte een pa zijn 5-jarige zoon op met een ferrari, en man, was ik kwaad dat ik mijn fototoestel niet bijhad :-))
Vorige week moesten we naar een'afternoon picknick'in zijn school, maar buiten het feit dat we op dekentjes in het gras moeten zitten, kon je dat toch geen picknick noemen: papa's in kostuums, vrouwen in semi galakleding, champagne, fois-gras,... . Naast ons zat zelfs een BNZ (bekende Nieuw Zeelandse): de Paris Hilton van hier in de buurt, heb ze nadien meteen gegoogeld :-)
Maar goed, het is hier intussen al namiddag en moet eens in actie schieten!! Hoop vanavond ook alle foto's op FB te kunnen zetten, zodat jullie kunnen zien dat ik niet overdrijf als ik zeg dat het hier magisch mooi is!!
En remember: alle overzeese steun en raad is meer dan welkom!!
Hele dikke kussen en tot gauw!!
Xxxxx
Tine